Het heeft wat voeten in de aarde gehad of liever gezegd op het gaspedaal en de rem, maar we zijn d'r! In San Martin De Los Andes. Een prachtig hotel op een prachtige locatie een kilometer of 20 buiten een klein stadje wat aan een groot bergmeer ligt. Omdat het maar ongeveer 300 km zal zijn vertrekken we op ons gemak om 9:45u. Het is bewolkt en net aan 10 C. Google weet waar we heen moeten en we hebben een prima weg. Schitterend door en langs de bergen. Het staat werkelijk bomvol met bloeiende brem en lupines aan 2 kanten van de weg en ook tegen de bergen op. Maaike kan niet ophouden met foto's te maken dus regelmatig even op de rem. De weg is niet verlaten, maar veel verkeer is er niet. We hebben deze route al eens in 2011 met de bus gereden maar dan de andere kant op.

Plotseling staat het verkeer voor ons stil. Er heeft zich een file van ca. 300 - 400 meter gevormd. En achter ons vormt zich ook gelijk een file. We kunnen er niet meer tussenuit. Wanneer we uitstappen (en dat doen er velen) zien we rook en mensen in de verte. Oei, ongeluk......? Navraag levert de kreet 'No, Mapuche' op. We hebben geen idee wat dat kan zijn en zoeken op Google Translate naar Maputo (dat is wat we verstonden). Dat levert niets op. Later horen we dat het de Mapucho’s zijn, een indianenstam die nu voornamelijk in Chili woont en de oorspronkelijke bewoners van Argentinië en Chili beweren te zijn. Een groep van ca 15 van die mensen heeft de weg afgesloten met blokken hout, takken, een vuurtje en stenen. Ze hebben dit roadblock aangelegd om hun onvrede over de regering en de politie duidelijk te maken. Ze vinden dat de overheid hun land heeft ingepikt. In 2017 is een van hun om het leven gekomen. De Mapucho’s zeggen vermoord, de politie zegt verdronken, toen hij bij een achtervolging in het water viel. Het resultaat is gelijk en daar zijn ze nu nog steeds pissig over. Ze zijn gemaskerd. We spreken een man die zegt hier in de buurt te wonen en dit regelmatig ziet gebeuren. Ze houden een hele tijd de blokkade in stand en laten af en toe kleine groepjes auto's door. Soms 5 en soms 10. De man vertelt dat we vriendelijk moeten zijn en vooral geen foto's of film mogen maken. Een flink stuk voor ons staat een touringcar met mensen. Blijkbaar zijn de passagiers gaan fotograferen, want de bus wordt met stokken behandelt en de ramen stukgeslagen. Politie is er niet en komt ook niet. We wachten en we wachten. De man vraagt waar we vandaan komen. "Ah.... Maxima! Si, yes... etc." We zitten in de buurt van San Carlos de Bariloche en Maxima zou hier uit de buurt komen. "Ja", zegt de man, "toen mijn broer 30 was heeft hij nog verkering met Maxima gehad die toen 19 was. Over dat leeftijdsverschil werd geroddeld......". "Mijn broer is overleden... aan kanker". We betuigen ons medeleven, maar daar heeft hij weinig mee op. "Goh…," zeggen wij tegen elkaar.... "staan we voor een wegblokkade van Mapucho’s, horen we eindelijk eens de waarheid over onze koningin." Het hele gesodemieter kost ons zo'n 2 uur!!! Als we bij de zwart gemaskerde mensen zijn (zelfs kleine kinderen zijn gemaskerd), knikken we vriendelijk. Gelukkig, ze laten ons doorrijden zonder de auto te bewerken. Pfffffff...... dat was behoorlijk zweten met nogal wat hartkloppingen. Later krijgen we van Jack wat meer info over dat woord wat wij eerst verstonden 'maputo'. Puto betekent flikker.

We zijn dus behoorlijk achterop ons reisschema geraakt. Het is nog een flink stuk naar Bariloche waar we geld willen pinnen. In Bariloche komen we in allerlei langzaam rijdende files terecht en ondanks het feit dat we hier eerder zijn geweest herkennen we niets. We komen de stad binnen via de krottenwijk (zo lijkt het) en om dan naar het centrum te komen is een heel gedoe. Zeker als je de weg niet weet naar een geldautomaat. Uiteindelijk lukt ook dat en lopen we naar een ATM in het centrum. Er zijn er meerdere en welke we ook kiezen 5000 peso (75 euro) is het maximale wat eruit komt en dat kost ruim 10 euro extra. Stel dat je het 2x doet ben je dus 20 euro extra kwijt. Over goudmijn gesproken voor de bank..... We kunnen bij tankstations en restaurants met plastic betalen, maar voor de zekerheid willen we gewoon cash bij ons hebben. Zeker omdat we bij 1 tankstation in Chili alleen maar met cash konden betalen.

Inmiddels wordt het later en later en moeten we nog zeker 3 uur rijden. De stemming wordt er niet beter op. We rijden Bariloche uit richting Villa La Angostura. Die route hebben we al eens gereden in 2011 en Maaike weet nog precies waar we toen foto's hebben genomen. Die maakt ze nu weer. Toen lag er overal as van de vulkaan uit Chili die toen stond te roken. Hier is niets meer van te zien. De weg is goed en mooi. In Villa La Angostura heeft de broer van Maxima (Martin) een restaurant 'Tinto Bistro'. We vinden het en zijn wel aan een hap eten toe, want dat is er nog niet van gekomen. Het is 16.10 uur en we kunnen terecht al zijn we de enige gasten. We eten een enorme biefstuk met een supersalade. Erg lekker stuk vlees. De ober vertelt dat Martin Zorregieta net vandaag op vakantie is gegaan en dat Willem A en Maxima een paar maanden geleden nog aan het tafeltje achter mij hebben gezeten. Zo kom je nog eens wat te weten over ons koninklijk huis....! We lijken wel Paparazzi.

Inmiddels is het stevig gaan regenen en dat blijft ook zo wanneer we verder rijden. We komen wat koeien en paarden tegen die op de weg lopen. Verder brengt Google ons probleemloos naar dit mooie hotel waar we waarschijnlijk de enige gasten zijn. Alhoewel.... Net hoorde ik iemand op de gang praten en een andere deur opengaan. Ze hebben hier een verwarmd buitenzwembad! Alleen voor dapperen, want buiten varieert het tussen de 4 en 9 C. Lekker voorjaar hier in Zuid-Amerika. En volgens de eigenaresse wordt het morgen niet veel beter.

Morgen blijven we hier. Uitslapen dus!

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog