Gisteravond hebben we hier in het hotel prima gegeten. Het is niet goedkoop, maar we krijgen als buitenlander 19% korting met behulp van het bonnetje wat we bij binnenkomst van de douane ontvingen (DPI). Het is een soort kassabonnetje met een QR-code. Je hebt de neiging het gelijk te dumpen. Het is echter van behoorlijk grote waarde! Bij alle hotels moeten we het bij het inchecken laten zien in combinatie met het paspoort. Bij het eerste hotel schoten we vreselijk in de stress omdat we het eerst niet wisten wat men bedoelde. We konden het dus ook niet vinden. Gelukkig zat het nog tussen foldermateriaal. Pffff......

Vandaag heet het een rustdag en wil Maaike eigenlijk niets doen en wat lezen etc. Ik vind het echter een beetje jammer dat hier in het dorp niets te doen is en wil ik graag een tocht maken. Het is onbegrijpelijk wat dit mooie hotel hier doet en waar ze van leven. Eigenlijk zouden we in Puyuhuapi ('P') verblijven, 45 km verderop. Het ligt aan een meer en wie weet is daar meer te doen. Zowel door Google als door Jack wordt een bezoek aan een nabijgelegen park met gletsjer aangeraden.

Met wat tegenzin gaat Maaike toch mee die kant op. We rijden namelijk morgen nogmaals deze route en 2 x dezelfde weg is nooit een favoriet van ons. Bovendien beloven de weergoden op internet niet veel goeds. De route is erg mooi en stoppen we regelmatig voor een foto en/of film. De mooie, doodstille asfaltweg verandert echter in gravel en dat schiet veel minder op. We komen bepakte fietsers en bepakte motorrijders tegen. Fietsen hier is echt een titanenstrijd lijkt ons. Helemaal in plastic verpakt tegen de regen, met een pak bagage om je heen, door het grind en de modder de berg op! Bij P is er weer asfalt. Ook dit dorp is heel klein, echter zeker 3 x groter dan La Junta waar wij verblijven. We vervolgen de weg naar het park. Net buiten P echter weer gravel road vol met kuilen, ook begint het weer spontaan te regenen en schieten we geen barst op. We hebben geen zin om in de stromende regen te gaan wandelen en besluiten terug te gaan naar P en daar lekker te gaan koffieleuten en wat te gaan eten. We kiezen de meest acceptabel uitziende gelegenheid. Helaas geen cappuccino. Alleen ‘local coffee’. Dan maar een biefstuk, friet en cola. Dat hebben we geweten! Het was een hele klus om het zeen en vet eraf te snijden, laat staan om overgeblevene te kauwen. Argentinië, we komen er aan.....! Want daar hebben ze pas biefstukken......! Na dit feestmaal hebben nog even gekeken waar we volgens 'schema' zouden slapen. Wij zijn zeker niet ontevreden met de wijziging van de locatie. Maar.... veel keuze voor redelijke locatie is er ook niet op deze route. Je komt steeds dezelfde mensen tegen.

We rijden terug naar La Junta. Na een korte pitstop in het hotel volgen dan nog een route naar een andere 'google-aanrader' op 16 km afstand. Ook dit is een gravel road langs een rivier. Op het moment dat wij in de auto stappen draait 'onze lieveheer' hierboven de kraan vol open. We vinden dat we nu wel genoeg hemelwater hebben gehad. Helaas hebben we hier geen invloed op. Onderweg zien we veel weilanden, boerenbedrijven en ook los op de weg lopende geiten, schapen en koeien. Het is wel mooi om hier op deze plek nog een natuurlijk samenzijn van een koe met zijn kalf te zien. Waar zie je dat bij ons nog als je eigenlijk sowieso nog een koe buiten ziet in Nederland. Bij het fotograferen van een langs de weg liggende koe, gaat Maaike vol in een koeiengebakje staan. Omdat ze het niet direct in de gaten heeft brengt ze het ook mee de auto in. Gelukkig is er veel nat gras en hebben we anderhalve liter water in de auto. En het aller gelukkigste is, dat ik niet gelachen heb. Nu heb ik nog een leven.

We gooien de tank van de auto nog even vol en doen wat je op een rustdag doet:....... !

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog