Vandaag is het een spectaculaire dag geweest. Het begon al spectaculair: Om 7 uur stonden wij allebei naast 't bed en een half uur later zaten we aan 't ontbijt!! Voor zover onze waarneming strekt heeft het de hele nacht geplensd.

Wanneer we weg rijden is het bijna droog maar dat duurt niet lang. De weg tot net voorbij Puyuhuapi is hetzelfde als gisteren dus gesneden koek voor wat betreft de kuilen en gaten. Na P wordt het echt af en toe dramatisch slecht. Ondanks de regen, die af en toe heel even 'boven' wordt afgesloten, is het een mooie rit. Spectaculair wordt het als we een bord tegenkomen met daarop de waarschuwing dat het 7 km lang haarspeldbochten omhoog gaat worden. De 4 WD (4x4) gaat aan. De auto geeft geen krimp en sleurt ons door het grind en kuilen omhoog. Boven is het droog! Ja, de wolken zijn onder ons. We zijn omringd door besneeuwde bergen. Geweldig. De een na de andere foto volgt natuurlijk en zo schieten we niet erg op. Maar we komen hier maar 1 keer dus: "Take your time." Naar beneden gaat met minder bochten gepaard en ca 75 km voor Coyhaique de weg weer verhard. Onderweg kom je eigenlijk niets tegen wat betreft café, restaurant, tankstation of winkel. Ook vrijwel geen andere weggebruikers. Weliswaar is het zondag maar toch! "Het lijkt Namibië wel", zeggen we tegen elkaar. Als je wilt stoppen kan je er bijna zeker van zijn dat dat geen enkel probleem geeft m.b.t. gevaar voor anderen. We komen door een dorpje en onze cafeïnemeter staat al heel lang in het rood. Een hapje eten is misschien wat teveel gevraagd, maar koffie........

We vinden een huisje met 'ABIERTO' voor de ramen en er staan 2 motoren voor de deur. Het ziet er wat sjofeltjes uit. Binnen blijkt het weer beter dan we verwacht hebben. Lekker warm (buiten is het 6-10 C afhankelijk van de hoogte) en de baas heet Yusseff. Dat staat tenminste met grote letters op zijn T-shirt en op dat van mevrouw Yusseff. Zo'n naam verwacht je niet in Chili. Overal hangen ingelijste foto's van Yusseff met bekende lokale beroemdheden en misschien ook interlokale celebraties. Bij ons zijn dat dan BN-ers en hier zullen dat dan wel BC-ers zijn (Bekende Chilenen). Een stuk of acht kleine tafeltjes in een ruimte waarvan de wanden en het plafond een tijd geleden, in alle kleuren geverfd zijn die nog in de kast stonden. Langs de wanden tegen het plafond hangt het vol met petjes (base-ball caps). Het echtpaar heet ons hartelijk welkom en ze spreken perfect Spaans. Wij niet. Toch communiceren we in 'no-time' met elkaar wat zij aanbieden en wat wij willen. Het wordt cappuccino uit een zakje en op het gevaar af, dat het weer stevig kauwen wordt, bestellen we een ‘Lomo con patatas fritas’. In 'no-time' produceert echtpaar Yusseff 2 bordjes met elk 2 flinke steaks en patat. Het smaakt prima (het beste stuk vlees wat we tot nu toe in Chili hebben gegeten). De prijs is zeer schappelijk en we krijgen bij het afscheid van het echtpaar nog chocola, een hand en Maaike zelfs een kus van Yusseff (Maaike slaat dat stukje wang voorlopig even over met wassen).

Wanneer we verder rijden wordt de route pas echt geweldig. Langs de weg staan rijen dik blauw-paarse lupines te bloeien met daarachter nog hele velden vol. En verscholen tussen de lupine staan koeien. Tussendoor knalgele bloeiende brem en om het geheel nog kleuriger te maken staat het ook nog vol met bomen met daarin rode bloemen. Zie dit tegen een achtergrond van wit besneeuwde bergen en het plaatje is compleet, want de zon laat zich af en toe ook nog zien! Het kan niet op! Alle bergen zijn hier tot heel hoog begroeid met dichte bossen. In die bossen staan soms heel veel van die bomen met rode bloemen en die maken dan dat zo'n berg rood is in de zon. Geweldig.

Na ruim 280 km zijn we in Coyhaique en dan is het even puzzelen met Garmin en Google waar onze lodge is. Gelukkig heeft Maaike gisteren toen we WiFi hadden, de site gedownload en de locatie in Google maps gezet. Met behulp van 2 telefoons en 1 Garmin vinden we de straat. Het bordje van de lodge is wat klein en verstopt in het gras langs de weg. Maaike vindt het. Dan is het een heel smal weggetje schuin omhoog met dikke plassen en modder. Zonder 4 WD kom je echt niet boven. Halverwege komen we ‘gelukkig’ ook nog een tegenligger tegen. Beiden een beetje aan de kant en dan nog 300 meter te gaan. Je vraagt je af wat er gaat komen. En dan, een hek door, 2 blaffende zwarte herdershonden die enthousiast onze auto toespreken en vervolgens nog het laatste stukje schuin naar boven. Een mooie, kleine 4 jaar oude lodge met 4 kamers met uitzicht op de bergen. We worden verwacht, want de sleutel ligt klaar en de naam ‘Maaike’ is al uit het hoofd geleerd. We hebben een ruime kamer met 2 kleine 2 persoonsbedden. Dat wordt lekker breeduit liggen. Of het slapen wordt is nog afwachten, want er zijn hier in de buurt behoorlijk veel honden die met elkaar hebben afgesproken om elk kwartier uitgebreid ruzie te maken.

Morgen naar Puerto Rio Tranquillo. Waarschijnlijk is daar geen WiFi en zal dit blog dus niet kunnen worden ge-upload. We blijven daar 2 dagen. We gaan daar marmergrotten spotten. So, don't worry, we'll be back!

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog