Een blauwe lucht met mooie witte wolken en een behoorlijk stevige wind. Temperatuur een graad of 15-16. Zo begint deze vrije dag en dat is wel weer eens lekker na al die regen. Het is hier nog ongerept. Geen vliegtuigen (hoewel er wel een vliegveldje in de buurt is), geen grote hoogspanningsmasten en geen boten met of zonder toeristen op het meer. Geen volgebouwde bergen waarop 's avonds allemaal lichten branden. Het is hier gewoon pikdonker. Het water van het meer is vandaag knalblauw als gevolg van de weerkaatsing van de blauwe lucht. Een klein beetje witte koppen op de golven. Er zijn ook geen vissersboten hoewel het meer wel vol met vis schijnt te zitten. De bevolking is meer ingesteld op het eten van vlees, dus hebben de vissen hier waarschijnlijk ook een uitstekende bestaansmogelijkheid.

Na ons vrij late ontbijt maken we samen met de grote witte hond Marina (Pyreneese berghond) een wandeling over een gedeelte van het enorme perceel. De hond fungeert onverwachts als gids en dat gaat boven verwachting goed. Hij loopt naast ons of een klein stukje vooruit en wacht dan op ons. Op afgelegen stukken zien we inderdaad enkele huisjes die waarschijnlijk staan op de stukken grond die de 'eigenaar/grootgrondbezitter' verkocht heeft. Er is een hele kudde schapen en een paar lama's die op het golfveld het gras mooi kort houden. Als dank daarvoor leggen ze het vol met het eindproduct van de grasverwerking. Hoe je daar nog op moet golven.........? Het is best wel een flink terrein........!

De houtblokken voor de kachel worden ook weer aangevuld. De grote baas vraagt wat we voor vandaag op het programma hebben staan. Wel, helemaal niets. Hij nodigt ons uit om straks nog even met hem een rondje over zijn 'property' te maken. We zijn de enige gasten en dat is best wel verontrustend voor de eigenaar en managers, want er is hier echt veel geïnvesteerd. Anderzijds maakt het ons verblijf wel meer speciaal, rustiger en natuurlijker.

Chris, de 'big boss', is maar een gewoon mannetje van 69 jaar. Hij heeft om 16.30 u tijd voor het beloofde 'property rondje'. We bezoeken eerst zijn eigen huis waarvan de ligging boven alles uitsteekt. Een huis met typisch Amerikaanse indeling en met een keuken zo groot als een begane grond van een doorsnee eengezinswoning in Nederland. De keuken heeft o.a. een gasfornuis, een hout gestookt fornuis, een inductiekookplaat en een combimagnetron. Dit voor het geval je meer pannen tegelijk wilt opzetten dan dat je pitten hebt. Tja dat kan natuurlijk makkelijk gebeuren als je voor 2 mensen moet koken. Ze hebben natuurlijk aansluitend een enorme woonkamer, fitnessruimte, diverse slaapkamers, kantoor en buiten op het terras een bubbelbad. Verder een apart huisje wat je kan gebruiken als je voor een klein gezelschap van een man of 20 een BBQ geeft en een huisje met alles erop en eraan als er eens iemand wil blijven slapen.

Vervolgens rijden we naar een modelwoning. Een schitterende locatie met geweldig uitzicht op de bergen en het meer. Zo'n 100 m2 woonoppervlak met 2 slaapkamers en natuurlijk 2 badkamers en buiten een schuur met noodgenerator en voorzien van zonnepanelen voor de normale energiebehoefte en natuurlijk een terras en eigen grond koop je al voor U$ 350.000,-. Onderhoud en vuilnisophalen wordt dan voor je geregeld (tegen een kleine vergoeding). En zo bezoeken we nog een locatie in aanbouw en zijn er nog meer locaties die hij een voor een gaat laten bebouwen. Alles heeft een naam en het lijkt of aan alles is gedacht. Chris bedenkt zelf hoe het huis eruit moeten komen te zien en laat het verder door specialisten uitwerken. De overheid controleert en inspecteert het vervolgens. Wat een project! In 2000had hij dit stuk land gekocht. Eigenlijk was hij alleen op zoek naar een stukje grond om er alleen een hutje voor zichzelf neer te zetten voor de weekenden als hij zou gaan vissen. Iemand wees hem op dit terrein en hij zag dat dit het was. Tot een jaar of 5 geleden was deze man werkzaam bij een mijnbouwmaatschappij: goud en zilvermijnen (daarvoor docent geologie gestudeerd). Die mijnbouw was niet zo de bedoeling, vertelt hij, maar dat is zo gekomen. Het heeft hem in 46 jaar geen windeieren gelegd. De vraag is of hij er echt gelukkig van wordt. Hij is een workaholic en nu werkt hij voor de lol of als afleiding. Gelukkig heeft hij nog een vakantiehuis in het noorden van Chili bij de grens met Peru. Het plekje hier is in ieder geval supermooi en ongeschonden. De vraag is of dat met de verkoop van allerlei locaties en huisjes zo blijft. Mensen hebben over het algemeen niet zo'n goeie invloed op de natuur.

Vanavond maakt Valerina een steak voor het diner. Het klinkt eenvoudig, maar net als gisteren krijgen we wederom een fantastisch en artistiek 3-gangen diner. Morgen gaan we de grens over naar Argentinië. Een rit van ca 300 km naar een Estancia in Rio Mayo (-naise).

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog