Ongelooflijk: De zon schijnt. Wowww. We hebben een beetje haast vanmorgen, want de weg naar Puerto Rio Tranquillo is waarschijnlijk ergens tussen 13.00-17.00 uur afgesloten voor alle verkeer wegens wegwerkzaamheden. Waar precies is niet geheel duidelijk, maar Google geeft een oranje stukje weg op zo'n 2 uur rijden, een goeie 130 km misschien. We zien 't wel. Eerst maar even geld pinnen. Dat is minder simpel dan gedacht. De plek waar Google Maps ons brengt voor een ATM heeft geen ATM. Bovendien is er geen parkeerplaats. Ik parkeer voor een uitrit en laat Maaike op de auto passen. Ik word naar de drogist gestuurd. Er zijn er een stel. De 1e: geen ATM. De 2e ook niet. "U moet aan de overkant zijn.", wordt mij uitgelegd. Aha, ik zie het. Een bank met ATM. Top! Nee he..., alleen lokale creditcards. "Maar u moet ook bij de farmacie zijn", legt de bankman uit. "Waar dan?" "Nou hier op de hoek." "Oh, bij het Groene Kruis op de hoek!" Precies. Zo simpel. En vervolgens bij de Groene Kruis drogist: "Heeft u een ATM?" De man wijst, maar ik zie dat klereding echt nergens. Jemig, ergens langs de zijkant tussen de drogisterijhandel. De automaat doet zijn werk uiterst traag en intussen breekt het zweet uit of de pas er wel weer uitkomt. Met een berg blauw geld terug naar een pissige Maaike die onze auto staat te inspecteren, want er is net een vrouw tegenaan gereden met inparkeren en die is gelijk met een bloedgang weggelopen. Gelukkig lijkt er geen schade. Nu nog even tanken en dan op weg.

De eerste 20 km gaat prima: alles verhard. Dan moeten we rechtsaf, maar dat is afgesloten. Volgens Google is er 10 km verderop een gravelroad. Dat gaat goed. We komen uiteindelijk weer op Ruta 7: De Carretera Austral. We stoppen voor wat foto’s, maar we moeten eigenlijk door. De Ruta 7 is perfect. Een keurig betonnen weg, splinternieuw. Maar net als we de verloren tijd denken te hebben ingehaald, houdt dat natuurlijk een keer op en wordt het weer onverhard. In een van de weinige dorpjes vragen we of de weg nog wordt afgesloten en het antwoord is: "Si senor! We kopen wat proviand voor onderweg en morgen, want morgenochtend is in ons gewijzigde verblijf geen ontbijt beschikbaar. We gaan vlug door want waar de weg wordt afgesloten weten we niet en het is al 12:00 uur. Na een half uur gravelroad wordt het duidelijk: hier wordt de weg afgesloten. De gravelroad is nu superslecht en enkelbaans. Waarschijnlijk over een stuk van 15 km. We passeren wat wegenbouwers en een bord waarschuwt voor explosieven. Nu is ook duidelijk wat ze tussen 13.00-17.00 doen. Ze blazen stukken berg op om de weg aan te kunnen leggen. Gelukkig zijn we op tijd en verwachten we ook weer een plek te vinden waar het verkeer vanaf de andere kan dan wordt tegen gehouden. Die ontdekken we niet. De weg wordt wel weer wat beter, maar de laatste 20 km is heel verraderlijk. Een goed berijdbaar stuk kan ineens vol diepe gaten zitten. Terugkijkend hebben we een fantastisch afwisselende route gereden. Een van de mooiste stukken weg tot nu toe. Mede dankzij de zon.

We bereiken Puerto Rio Tranquillo na een lange vermoeiende rit met afwisselend wat zon en een beetje regen. Het waait echter heel erg stevig. Het bereikte dorp is echt een gat. Voor ons onderkomen moeten we ons melden bij Jessica op nr 308 in de Dagoberto Godoy straat. We vinden haar huis, maar geen Jessica. Er is in dit gat bijna nergens Wifi zodat we kunnen informeren op internet of we goed zitten. We parkeren voor de supermarkt en ineens is er een free hotspot beschikbaar. De app'jes van Jack stromen binnen met excuses van Jack. Jessica heeft hem gebeld en blijkt niet thuis te zijn. Klopt, dat wisten we al. We moeten ons melden bij Hugo in dezelfde straat vlakbij Jessica's huis. Daar aangekomen wordt er voor ons gebeld en verschijnt er na een minuut of 5 iemand bij het huisje achter Jessica's huis. Dat blijkt onze cabaña voor 2 nachten. Ze pakt de sleutel vanonder de bloempot weg en opent het huisje: 2 slaapkamers, klein badkamertje, een bank een tafel met 3 krukjes en de gebruikelijke inventaris. Het is steenkoud en ze maakt de houtkachel aan.

Wij gaan onze trip naar de marmergrotten voor morgen boeken. Dat belooft wat: 2,5 uur in een open bootje. We reserveren een plek ondanks het feit dat het morgen volgens de weersverwachting de hele regent. Maar je kan de grotten niet overslaan als je hier eenmaal helemaal naar toe bent gereden. We eten wat in een restaurant waar ze zomaar WiFi hebben. Donde Kike heet het. Terug in onze cabaña hebben we de grootste moeite de houtkachel aan te houden en op te stoken. We zijn er bijna de hele avond zoet mee. Wat een k....ding! Buiten stormt het bijna. Heerlijk voorjaartje hier.

Ik zal dit epistel uploaden als er weer verbinding is met de rest van de wereld. Het restaurant is inmiddels gesloten en in dezelfde handeling is ook de Wifi gestopt. Voor nu is het belangrijkste we de houtkachel de hele nacht aan de praat houden.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog