Het stadje Tilcara stelt op zich weinig voor. Slechte onverharde smalle straatjes en een enkele straat heeft klinkertjes. Maar het heeft wel een straatje met (souvenirs)winkeltjes en een dorp-/stadspleintje.

Omdat we vandaag een rustdag hebben lopen we, na een wat verlaat ontbijt, naar dat pleintje wat lager in het dorp. Er zijn allerlei kraampjes en het is weer een hele kunst om de verschillen te ontdekken. Er hangt wel een gemoedelijk sfeertje. In het midden van het pleintje 3 gebeeldhouwde hoofden van mannen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de gemeenschap hier. We drinken een beker versgeperst sinaasappelsap voor omgerekend € 0,50 per stuk. Geen idee waar de sinaasappels vandaan komen, maar ze hebben ze hier volop. Verder wordt er naast souvenirs nog wat etenswaar aangeboden en een stel honden zorgen dat ze de overblijfselen verwerken. Je treft de honden ook bij elk restaurant aan waar ze dezelfde taak op zich hebben genomen. Ze zijn geen overlast, alleen aanwezig. Her en der is er op straat een grotere plastic bak aan een paal gebonden waarin water voor de viervoeters. Ze zijn dus een heel klein beetje van iedereen en niemand.

In een restaurant eten we een slechte Lasagne en lopen dan terug de heuvel op naar onze 'Posada de Luz'. Daar nemen we onze witte bolide om naar de 'Garganta del Diablo' (keel van de duivel) te rijden. Zover zijn wij lang niet gekomen. Na 100 meter op het smalle onverharde weggetje, schuin omhoog langs een afgrond zonder vangrail, ziet Maaike de duivel al en stapt uit. De auto (2x4) is totaal ongeschikt voor die route en zit er weinig anders op dan in zijn achteruit terug. En daarna stapt Maaike pas weer in. Tja..... dan maar geen geduvel om de duivel.

Het alternatief is een bezoek aan een archeologische c.q. botanische tuin/plek hier net buiten dit gehucht. We rijden er heen en met onze bejaarde koppen krijgen we maar liefst 83% korting. Waarom zoveel is ff niet duidelijk. Waar praten we over? Nou: normale prijs E 4,58 en nu voor € 0,76!!! Zo komt Jan Splinter door Argentinië. Het is wel leuk om rond te lopen. Er zijn cactussen en cactussen en wat nagebouwde gebouwtjes die moeten uitbeelden hoe de oorspronkelijke bewoners van dit berglandschap zouden hebben gewoond. Verder is er een grote groep meiden/vrouwen die een strijdkreet/lied ingestudeerd hebben met als thema: feminisme. Ze worden begeleid door een trommel en het geheel is verwerkt in een dans. Er wordt een video van opgenomen. Feminisme is hier nog niet zo algemeen doorgevoerd.

Op de terugweg naar onze 'posado' kopen we een biertje en wat gezonds bij de supermarkt van 2,5 m2, want de lasagne wil nog steeds niet goed zakken. Het wordt een simpele maaltijd vanavond. Morgen gaan we naar Alex en Rijkje in San Lorenzo. Dit stel runt al jaren 1 van de beste B&B's van Zuid-Amerika. Het zal vreemd zijn dat we Nederlands kunnen spreken.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog