Het zit erop. Dit schrijvende zitten we thuis in Arnhem met een glaasje Argentijnse likeur samen met een heel lekker bakje gemengde noten van onze buurvrouw Marissa. Zij heeft deze 6 weken alles rond en in het huis goed in de gaten gehouden en verzorgd. Ik kan volmondig zeggen dat we heel blij zijn met zulke buren.

Het was een prachtige reis waarin we heel erg veel gezien hebben. Het begon in Santiago, waar ze besloten hadden massaal te protesteren tegen de regering. Winkels die compleet dicht getimmerd of zelfs dichtgelast waren. Overdag hebben we er maar een keer 'niet echt last' van gehad toen we in de manifestatie van duizenden, vreedzame fietsers terecht kwamen. Het merendeel van de protesten was 's avonds na 19:00 uur.
Viña del Mar en Valparaiso met zijn fantastische muurschilderingen, maar ook hier tekenen van manifestaties. De route erheen via de wijn-/druivenvelden. Later toen wij weer wegwaren zijn er veel bosbranden geweest.
Puerto Montt waar we de prima auto huurden en naar Puerto Varas reden. Het echte begin van de rondreis. Deze stad prachtig gelegen aan een groot meer met de besneeuwde vulkaan.
Hornopirén waar we via de directe route naartoe waren gereden in plaats van de geplande (misschien mooiere) route. Overnachten in een houten, aan alle kanten krakende, zeer gastvrije hosteria sliepen. Hornopirén, een piepklein plaatsje aan een meer met een veerboot. Vanaf hier de fantastische reis per veerboten met een stukje dirt-road door de bossen tussen de veerboten.
Overnachten in El Chaltèn of eigenlijk ruim ervoor in een eigen cabaña waar het 's nachts hoosde van de regen en de jongelui die de tent runde, onze website helemaal bestudeerde. 's Morgens zaten we zonder stroom. We aten er lasagne en wandelde naar het strand waar het huis voor hun oma was gebouwd.
Verder naar Puyuhuapi waar we (gelukkig) niet terecht konden in het geplande cabaña en op tijd een alternatief hotel kregen in La Junta. Een 1e klas hotel in een vreselijk gat. We blijven 2 dagen en de 2e dag bezoeken we Puyuhuapi. (Nah...).
Coyhaique, een lodge die bereikbaar is via een heel steil weggetje. Behoorlijk nieuw met maar 4 kamers. Enorme ramen in de kamer. We eten er 's avonds en moeten echt tijden wachten. Er lopen 2 zwarte herdershonden rond die de wacht houden. We worden vrienden.
Rio Tranquilo: de weg erheen kan ergens afgesloten zijn tussen 13:00-17:00 u. We zijn op tijd en hebben geen last. Rio Tranquilo, ook hier een alternatieve cabaña bij Lilly. Het kost wat tijd om 't te vinden en om de houtkachel aan te krijgen en om hem aan te houden. We gaan er naar de marmergrotten en komen verzopen en verkleumd terug.
Mallin Grande aan de andere kant van 't meer. Werkelijk een schitterende plek met ontzettend aardige en gastvrije jongelui. Zij is werkelijk een super kok. Een meer dan fantastische locatie met uitzicht op het meer wat grensoverschrijdend is met Argentinië. Een eigen huisje met gebruik van het bubbelbad. We zijn er 2 dagen.
We gaan de grens over na een prachtige rit via Chili Chico. Onze stop is in Rio Mayo of eigenlijk net erbuiten. Dit is de estancia met de kinderspeelplaats. Een prima accommodatie en lekker eten maar dan moeten er geen kinderschoolreisjes georganiseerd worden. Qua estancia stelt het helemaal niets voor.
Een kl.. re eind rijden naar El Bolson. Wanneer we hier aankomen blijkt er niemand te zijn. Uiteindelijk komt het goed en zijn we samen met 1 ander meisje de enige bewoners. Een groot huis van een of andere ‘social club’. El Bolson is een aardig plaatsje. Dan naar San Martin de Los Andes. Voordat we hier zijn ontmoeten we de Mapucho’s die de weg blokkeren. In San Martin overnachten we 2 nachten in een bijzonder en chic hotel, gerund door een echtpaar met bijzonder veel smaak voor interieur. Over alle details is nagedacht. We maken vrienden met de 3 honden omdat we koekjes hebben.
We gaan de grens over naar Chili met als bestemming Pucón. Hier slapen we 2 nachten in een hostel met zeer lawaaierige sanitaire voorzieningen. Pucón ligt aan een groot en een klein meer. We treffen er de ‘Black Pearl’ en de ‘Vliegende Hollander’. Jack Sparrow zelf is wat veranderd. Pucón is geen onaardige plaats. Toeristisch vanwege de activiteiten in de natuur die je daar kan doen. Wij zelf gaan naar de ‘Termas Geometricas’, warm waterbaden. Heerlijk.
Daarna het boomhut-hotel Huilo-Huilo. Een heel bijzondere ervaring als alles scheef en schuin is.
Terug naar Puerto Varas, nog steeds aan het meer met de vulkaan met sneeuw. De beheerder herkent ons van het begin van de reis. Prima locatie.
We leveren na ongeveer 3300 km de auto in, in Puerto Montt en vliegen via Santiago naar Calama in het noorden. Daar is heel veel warmer dan waar wij vandaan komen. We worden opgewacht en brengt men ons naar San Pedro de Atacama, een rit van 100 km. Een zeer goed hotel en zeer luide honden erbuiten die, vooral 's nachts, hun stembanden oefenen. San Pedro is een echte toeristenplaats. Hier komen we de eerste Nederlanders van deze vakantie tegen. Drie excursies zijn in gepland. Over de volgorde is wat gedoe. De laatste, naar de zoutmeren is verreweg de mooiste is. Bijzonder is de excursie naar de sterrenkijker omdat we daar slechts met z'n tweetjes waren. We leren veel over de sterren wat we de volgende dag alweer bijna allemaal vergeten zijn. We blijven 3 nachten in San P.
We gaan met de bus met 3 kleuren voorruiten, via een mooie en op het einde spannende, maar eindeloze rit, naar Purmamarca in Argentinië waar we een witte bolide in ontvangst nemen. We rijden naar Tilcara. We overnachten hier in een prima posada met zwembad en krijgen een spoedcursus Spaans in 10 minuten. Hier zijn we 2 nachten en we gaan niet naar de 'keel van de duivel' want de weg is te eng en Maaike stapt voortijdig uit.
We gaan naar San Lorenzo en slapen we in de eerste klas B&B van Alex en Rijkje. Ook hier weer 2 nachten. We bezoeken Salta uitgebreid via een taxi rit. Verder komen we tot de conclusie dat we toch wel vermoeid raken. We rusten een dag met een boek.
We rijden naar Cachi. Een geweldige rit door de bergen. In Cachi slapen we 1 nacht in een ‘boutique’hotel . Een ruime kamer op de 1e verdieping. Het personeel is niet heel spraakzaam en in het restaurant moeten we de bediening gaan halen. We beleven een heftig onweer.
We rijden verder door de bergen naar Cafayate waar we in een superluxe Wine Resort verblijven. We doen er de volgende dag de laatste inkopen, zwemmen wat en luieren. Ook hier 2 dagen.
We gaan terug naar Salto waar we op de luchthaven na langdurig wachten, de auto inleveren. We vliegen dan 's middags naar Buenos Aires. We zijn door Jack uitgenodigd om ergens te gaan eten. Dat wordt een heel overdonderende speciale tango-avond waar we nog vaak over zullen vertellen. Bedankt Jack!
We slapen lekker uit in onze airconditioned kamer en zijn we de laatsten voor het ontbijt, wat tot 11.00 'genuttigd' kan worden. We regelen bij de portier dat we de kamer tot 12.00 uur mogen gebruiken. Check-out time is eigenlijk 10:30 u! Ruim op tijd meldt onze transfer zich voor de rit naar de Internationale luchthaven van Buenos Aires, een rit van zo'n 35 minuten incl. drukte in de stad. Hier zijn we nog niet eerder geweest. Wel op het vliegveld voor nationale vluchten.

Vliegveld Buenos Aires: De incheckbalie staat nog niet op het bord maar als dat verschijnt, komt er ineens een grote troepenmacht in beweging. Ruim een uur na aankomst zijn we ingecheckt, van binnen en van buiten gescand en opnieuw gecheckt. Nu door een stel onbeschofte politie-meiden en door de douane, die ook geen halve maatregelen neemt: paspoortcontrole, aparte camera om je gezicht af te tasten (bril af!) en rechter-duim-vingerafdruk.
Dan is het tijd voor koffie en om de laatste pesos op te maken aan 'dingen-die-we-beter-in-Nederland-kunnen-kopen-maar-wat-moet-je-anders-met-die-laatste-centen'. De KLM staat klaar met zijn vliegmachine en tot onze ontsteltenis zitten we helemaal achterin. Potver..... Hadden we maar online ingecheckt! Eigen schuld, dikke bult. Nu hebben we stoelen waarvan de leuning nauwelijks achterover kan. Wel vlak bij de wc en de pantry. Tijdens het taxiën over de baan zitten we in de verbrande kerosinestank. Bovendien slingert dat staartdeel bij opstijgen, landen en bij turbulentie altijd het meest. Het zijn geen fijne plekken en heb je nauwelijks ruimte. En moet je in de gekste houdingen plooien om te eten. We slapen dan ook vrijwel niet. De vluchtduur van bijna 13 uur (11771km op de kop af) en de turbulentie reizen met ons mee. Gelukkig zijn we 'dirt-roads' gewend en shaken we vrolijk mee in onze veiligheidsriemen.

Tijdens de landing op Schiphol zwaaien we nog even naar Elly die in Purmerend op haar balkon staat en de Touch-down is om 09.40 u. Gelukkig kan direct daarna de 4G weer aan en hoeven we niet te zeuren om het WiFi-wachtwoord. Wat wel fijn is als je helemaal achterin een vliegtuig zit, is het feit dat je elke actie om er tijdig/snel uit te komen kan vergeten. We zijn dan ook bijna gelijk met de koffers bij de band. De douane staat nog in de ruststand dus zijn we er rap uit. De trein staat er ook al dus al met al nog niet zo gekke planning. In de trein zitten we bij een Hollander die ook net is aangekomen uit New York. Hij woont daar. Hij komt tot de ontdekking dat hij vergeten is in te checken. En jawel, bij de controle is hij de Sjaak. De conducteur wil een bon uitschrijven en die wordt dan naar de mans huisadres gestuurd... Juist, in New York. De conducteur komt tot de conclusie dat dat ook wel eens een probleem zou kunnen zijn en stelt voor dat de man in Zeist uitstapt (de eindbestemming van de man), en daar een nieuwe ov-kaart koopt en daarmee opnieuw incheckt. De bestaande ov-kaart van de man wordt ter plaatse doorgescheurd. Het scheelt de man € 29,50 aan boete en waarschijnlijk koopt hij nooit weer zo’n ov-kaart. Met het verhaal zelf zal hij vast de lachers in New York op zijn hand krijgen. Wij stappen over op Arnhem-centraal. De stoptrein naar Arnhem-Zuid, een rit van bijna 5 minuten. Tijdens de laatste 200 meter die we vanaf het station moeten lopen, breekt er een wiel van een van onze koffers. Hij heeft zijn maximum haalbare kilometers bereikt en breekt spontaan af. De sloten waren ook al niet meer te vertrouwen dus, net op tijd thuis.
Daar heeft de buurvrouw de kachel heerlijk voor ons aangezet, de post op tafel gelegd en een lieve kerstwens met kerstcadeautje neergezet. Van Sofie, Sybren en kids is er ook een mooi kerstcadeau met welkomst bericht en van de kleinkinderen geweldige tekeningen. En van Monique, Henri en de kids een prachtig kerstboeket. Het is gelijk gezellig. Buiten is het prachtig weer.

Wat een reis! Wel een beetje moe geworden van alle indrukken. We hebben bergen foto's en uren film.
Alle lezers bedankt voor de leuke reacties.. Voor nu........... Adios amigos!

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog