Het is 08.30 u. We staan klaar op de stoep voor het hotel. Het is druk in de straat. Geen gids en geen chauffeur. Romina, onze gids, komt na een paar minuten. Ze heeft 10 minuten op de bus staan wachten. Dat valt nog mee in vergelijking tot onze chauffeur. Die staat muurvast op de snelweg (ongeluk). Ariël, de chauffeur, doet er 2 uur over i.p.v. de gebruikelijke 40 minuten. Het kost hem vrij veel extra aan tol voor de snelweg omdat hij er langer opzit of omdat hij anders moet rijden. Dat is niet duidelijk geworden.

We gaan naar Valparaiso. Een plaats aan de kust met de reputatie van zeer veel en kunstzinnige gevelbeschilderingen. Een relaxte stad met een zeehaven aan de Pacific die nu gebruikt wordt door vrachtschepen. Vroeger kwamen hier ook cruiseschepen.
De rit ernaar toe gaat over een snelweg door de bergen, tunnels, landschappen met talloze plantages met avocado en druiven voor de wijn. We maken een stop bij zo'n bodega en proeven een witte en een rode. Veel te zoet. Dit is omdat ze nog rijpen moeten wordt verteld. Dat zal dan wel. Wij hebben er alleen verstand van via onze mond en verhemelte en dan in 2 variaties: lekker of niet te z......pn.

Het weer is bewolkt, de temperatuur een graad of 15 en af en toe een klein beetje regen. We vervolgen de snelweg en na totaal zo'n 90 km staan we in Valparaiso. De stad is gebouwd op 42 flinke heuvels aan de kust. De bewoners zullen hier stevige kuitspieren hebben want bergje op is niet leuk. Gelukkig brengt de auto ons omhoog en lopen we met Romina door de vele straten en steegjes met de meest fantastische gevelbeschilderingen. Geweldig wat een fantasie. Er zitten echt heel bijzondere tussen. Beneden in de stad aangekomen komt Ariël weer met zijn auto en rijden we naar Vina del Mar. Dit is de 'place to be' voor mensen die zomers van strand en zee houden. De zee is echter altijd koud (12-15 C) en dat is natuurlijk wel een beetje sh.t. Dan heb je mooi water voor de deur en dan is het te koud........
Romina heeft een restaurant gereserveerd voor de lunch. Het is gisteravond echter door rellen in rook opgegaan. Ze belt een aantal keren en regelt een ander. In een Arabisch-achtig kasteel is het smoordruk en vrij chic. Er wordt door meerdere families luidruchtig feest gevierd en dat mag/moet iedereen weten. Maaike voelt zich al een tijdje niet lekker en intussen behoorlijk beroerd. Ze laat het eten aan zich voorbij gaan. Nadat de maag geleegd is en als we later buiten zijn knapt ze langzaam op en gedurende de terugweg komen de praatjes ook weer.

Via Facebook krijgt Romina bericht dat er morgen waarschijnlijk overal gestaakt gaat worden. Fijn.., wij moeten echter naar het vliegveld voor en binnenlandse vlucht. We sturen Jack (Tipica Reizen) een app met de vraag wat hij ervan weet. Jack informeert bij zijn contacten en ook Romina informeert bij haar kantoor. Het uiteindelijke advies van beide kanten luid om 2 uur extra te nemen voor de reis naar het vliegveld. Dit ondanks het feit dat de staking morgen nog niet helemaal zeker is. Maar veiligheid voor alles. Dit betekent dat wij om 7.00 u gepakt en gezakt klaar moeten staan. Voor Ariël betekent het helemaal vroeg op...... Hopelijk is hij ook op tijd.

Terug bij het hotel gaan we in de buurt nog even koffiedrinken en lopen we langs talloze winkels, banken en andere gebouwen die bijna helemaal 'ingeblikt' zijn. Blikken platen tot wel 8 meter hoog voor al het glas en soms voor alles. Zoals Mac D die helemaal dicht en ingepakt is. Zelfs een kerkje zijn ze helemaal aan het aftimmeren met houten platen en vervolgens daar nog platen overheen. Anderen hebben alleen nog een klein deurtje waardoor je de winkel in kan. Een winkel is compleet met stalen platen dichtgelast! Afgelopen zaterdag heeft de politie met plastic hagelkogeltjes geschoten en zijn er ca 100 mensen gewond aan hun ogen. Op een gevel zijn ze daarom 200 papieren ogen aan het plakken met de tekst: "Met 200 ogen minder blijven we toch nog zien!" Volgens het winkelpersoneel zijn vanavond demonstraties gepland van 19.00-21:00 u hier in de hoofdstraat om de hoek. Voor de koffieshop is op de brede stoep zijn terrasje ingericht. Terwijl we daar zitten en de ons omringende winkels bekijken, merk je dat bij de winkeliers de spanning in de lucht hangt. Een helikopter komt over vliegen. Wanneer er dan een zeer bescheiden groepje aankomt, voorzien van fluitjes, pannen en deksels, komt iedereen snel naar de voordeur om te kijken. Het is vreemd om daar ‘lekker rustig’ te zitten terwijl de boel over 2 uurtjes mogelijk afgebroken/vernield gaat worden. Later horen we vanuit onze hotelkamer (op 4 hoog) inderdaad her en der geluiden van de demonstranten.

Demonstreren is een recht, helaas monden er een paar uit in rellen. Maar de winkeliers betalen de tol en het gesloopte stadsmeubilair en de verkeerslichten zullen ook weer gerepareerd moeten worden.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog