We waren moe van een hele dag in een bus. Slaapstoelen (rugleuning naar achteren), maar voor je benen geen ruimte. Jack had gedacht dat helemaal voorin topplaatsen zouden zijn. Dat zijn het ook, maar alleen aan de rechterkant van de bus. Die stoelen staan verder naar achter. Maar we hebben het overleefd en we hebben hier nu lekker geslapen en een tof ontbijtje met vers fruit in stukjes gesneden in een schaaltje gekregen bij 't ontbijt.

Omdat we nu weer eigen baas zijn met een auto kunnen we vertrekken wanneer we willen. We rijden naar Humahuaca (gewoon: Oemaoeaka) want daar zal om 12:00 uur ‘en public’ op een plein een inzegening plaatsvinden en dat schijnt wel bijzonder te zijn om te zien. Wanneer we ‘H’ binnen rijden, staat er gelijk een mannetje op de weg met een geel vestje aan en een bord onder zijn arm. Controle!? Hij spreekt ons aan in het Spaans, stelt zich voor als voorlichter voor toeristen. Aangezien we aan de late kant zijn maken er even gebruik van om te vragen waar de goddelijke dienaar zal optreden. Hij begint echter een heel verhaal met foto’s van prachtige bergen waar we met een 4x4 tour heen kunnen. Ook spreekt hij alleen Spaans. Dat gaat hij oplossen met Google Translate. We hebben geen tijd en zin in zijn goed bedoelde praatjes en willen weten waar de dienst is. Nadat hij eerst een tijdje volhoudt over 'zijn' bergen, komt er uiteindelijk een adres: 'Place Principale'. Klinkt logisch, maar terug in de auto heeft Google nog nooit van deze hemelse plek gehoord. Al met al zijn we te laat voor 'onze' inzegening. Dan rijden op goed geluk een stuk rond en vinden de markt. Dat moet ook leuk zijn. We parkeren de auto en lopen een hele tijd over de markt tot hij gaat sluiten om 13:30u. Want siësta is siësta!

Van afstand hebben we op een bergje boven de stad een enorm beeld gezien en besluiten daar een polshoogte te gaan nemen. Via allerlei straatjes komen we er uiteindelijk. Het blijkt een gedenkbeeld voor gevallen soldaten van een of andere oorlog. Vanaf de berg heb je wel een leuk uitzicht over de stad.

Terug beneden gaan we ergens wat eten en naar het toilet. We bestellen allebei een voorgerechtje met kaas en kip en als hoofdgerecht iets waarvan we niet weten wat 't is. Maaike krijgt een soort 'Wiener schnitzel' en ik heb een soort soep, kerrie-achtig van kleur met daarin mais en witte bonen. Veel witte bonen. Héél veel. Maar, wel smakelijk.

Terug in de auto besluiten we de hoofdweg nog een stuk te volgen en dan weer terug te rijden. Nu nog een rondje rijden zal een uur of 5 kosten en dat is effe te veel om half 4. We komen een kerkhof tegen met zeer veel uitbundige versieringen, prachtig gekleurde bergen, ‘ver- en diepte-gezichten’, een paar heftige onweerslagen, een beetje regen en prachtige wolken. Wat wel opvalt is dat er veel rotzooi langs de weg ligt. Dat hebben we in Chili nergens gezien, zeker niet in het noorden, want daar zijn ze allergisch voor natuurbarbaren. Tijdens een excursie daar, stopte onze chauffeur plotseling op de weg om een toerist stevig toe te spreken, die foto’s stond te maken vanaf een plek waar hij niet mocht komen en ook zijn auto niet mocht neerzetten. Ook in het zuiden van Argentinië hebben we niet zoveel rotzooi gezien. Jammer.

Terug in Tilcara gaan we even langs de mini-supermarkt en dan weer op zoek naar de posada. Dat gaat een beetje lastig, want je kan bij Google maar 1 straat ingeven en deze posada ligt op een hoek van 2 straten en is zonder nummer. En er zijn veel weggetjes met eenrichtingsverkeer. Deze keer hebben we geen 4x4 en dat is te merken als we een stijl weggetje op worden gestuurd op een 'dirt road'. We hebben aardig wat rondjes gereden, maar uiteindelijk is het gelukt. De andere gasten hebben net als gisteren zeer royaal geparkeerd zodat wij hem maar weer aan de zijkant frommelen. Tja, wat zal je ook rekening houden met anderen.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog