Castelsardo is een echt toeristenplaatsje. Veel dagjesmensen en in de avond lijkt het uitgestorven. De meeste restaurantjes zijn dicht dus we moeten het doen met wat er is. Graag hadden we 'boven' gegeten, heel veel leuke zaakjes maar zij zijn alleen overdag open omdat er in de avond te weinig mensen zijn. Spijtig😏. Vanochtend heerlijk in het zonnetje ontbeten, wat een luxe☺️. Wel verbrand bij 17 graden🤪. We trekken met de auto erop uit en verkennen wat dingen in de buurt op aanraden van de vvv. Op 5 km afstand is de olifantenrots te zien. We dachten dat het niets zou voorstellen maar het is warempel een geoxideerde rots, uitgesleten tot de vorm van een olifant. In de buik rotsgraven?? Hierna naar Tergu waar een bijzondere kerk staat: signora di Tergu. Er wordt hard gewerkt/ schoongemaakt, we kunnen daardoor helaas niet de klokkentoren in. De weg naar de kerk toe maakt meer indruk met sculpturen van de lijdensweg, geflankeerd door prachtige rose bloeiende bomen, lijkend op de sering.Zo ruiken ze ook🤔. De omgeving is agrarisch, minder imponerend. We rijden door naar de Torre di Casteldoria. In de verte zien we de toren, niet te bereiken.We hebben wel zin in een lunch dus rijden we door naar het strand bij Valledoria: adembenemend wit zand, breed strand, blauwe zee en een strandtentje❤️, het ware vakantiegevoel en ff lekker in de zon zitten. 23 graden, het lijkt niet veel maar verbranden ligt op de loer. Daarna rijden we de kustweg verder naar het noordoosten door. Het seizoen is hier nog niet begonnen. De mondaine plaats Isola Rossa is uitgestorven. Alleen een ijssalon is open😋. Daarna weer terug naar Castelsardo. Parkeren is hier een probleem, bijna in de jachthaven moeten neerzetten. Aij, de kuiten doen nog pijn van gisteren. Weer een redelijke afstand naar boven. @Hannie: dit was echt geen optie voor een rolstoel geweest😅. Op het pleintje strijken we neer op een terrasje. De mojito smaakt heerlijk, hakt er wel in met het zonnetje🫣.Alie, op jouw verjaardag, proost🍹. Het avondeten valt wat tegen. We hebben de lekkernijen van de sardijnse keuken, buiten de kaassoorten, nog niet kunnen ontdekken🥺. We zijn niet zo van zeevruchten die hier volop te krijgen zijn of spaghetti met zee egel, niet aan ons besteed. Het flinterdunne brood (pane carasau), dat bij elke maaltijd wordt geserveerd, is wel lekker net als pecorino (schapen) kaas.
De mirto, kruidenlikeurtje, is heerlijk als ook het tapbier. Schijnt dat je kreeft beter bij Alghero kunt eten. Dat wachten we dan maar even af want morgen rijden we richting de westkust, Alghero.

Geschreven door Travelers.reisverhalen