Nadat we gisteren bij de oude stad vertrokken waren, hadden we nog een rit van 2 en een half uur voor de boeg. Was afzien want er was weinig te zien onderweg, saai vlak landschap. Het laatste half uur was het pas weer interessant. De vallei wordt omringd door hoge rotspartijen. Enerverend was onze dag zeker maar nog niet voorbij. Er wachtte een leuk hotel op ons in een berberdorpje: Maison Amazigh. Ja goed geschreven en het is hier inderdaad amazing, gezellig en authentiek. De bediening loopt in Marokkaanse Berberkledij rond, hebben we nog een beetje carnaval 😂😂. Dat hadden we toch al met al die lange gewaden die hier normaal zijn. Onze kamer kijkt uit op de Dadès rivier. In een gezellige eetruimte werd het avondeten geserveerd, natuurlijk tajine. Hadden we ons op verheugd maar was een afknapper of beter gezegd een afbrander, aangebrand dus. Het werd goed gemaakt door een muzikaal optreden door de berberfamilie. Gedurende de dag was het zonnig maar hier in de vallei is het fris. De gasbrander staat hier niet zomaar. Vroeg uit de veren voor een aanlokkelijk ontbijt en langzaamaan ontwaakt de zon waardoor het uitzicht prachtig is. In afwachting van de gids lopen we even de straat in, uitgestorven. Het hotel ziet niet uitnodigend uit van de buitenkant. Zouden de huisjes dan ook zo gezellig zijn binnenin? Om 10.00 uur op pad met berber Hussein. Was het gisteren enerverend, vandaag een te gekke wandeling. Wandeling? Klimmend en klauterend door de vallei. Hussein spreekt de talen door elkaar, mixed salad noemt hij het zelf. Op zijn berberslippertjes met een zool van een autoband, leidt hij ons over de mooiste bergen, door dalen en kloven. We komen langs een nomadengrot waar Hussein Berber wijn zet (thee). De zon brandt ondertussen behoorlijk, broek afritsen en fleecevest uit. Het landschap is afwisselend en niet te beschrijven. Een lange tijd lopen we langs de rotsen die monkey fingers worden genoemd omdat ze daarop lijken. Dan wordt gepicknickt met Marrokkans brood, tomaten, paprika,olijven en sardientjes. Smaakt geweldig, zittend op een stuk steen in de volle zon want er is geen schaduw te bespeuren. Hussein noemt ons Mustafa en Fatima. Hij is een perfecte gids en zorgt dat we veilig over de randen van de kloof lopen, paadjes op en af en uiteindelijk een lang stuk door een kloof lijkend op de Samariakloof met nauwe doorgangen. Rotsen, soms glijdend, dan weer klimmend en zelfs kruipend. Maar we zouden het zo weer over willen doen. Uiteindelijk arriveerden we weer om half vier in het hotel waar een glaasje cola super smaakte. 12 km in de benen maar wat voor een km. Hussein vindt dat we goed gelopen hebben en neemt afscheid na dankbaar zijn fooi geind te hebben. Dik verdiend, hij deed het voortreffelijk. Wij hebben wel een douche verdiend en daarna nog even genieten van de zon.

Geschreven door Travelers.reisverhalen