Het laatste grote treinstuk is aangebroken. De laatste nachtrit in de trein en dan nog een dagje. Een oude loc die met een zwaar rokende schoorsteen het station van Ulaanbaatar binnen reed, met achter zich aan een groene trein met gouden gordijntjes. Een heel ander gezicht dan die Russische gevallen. Wagon 1 was voor onze groep en wij weer een 4 persoons coupé voor ons twee. Dat betekent op de onderste banken zitten en op de bovenste slapen. Lang leve het gesjravel en blauwe plekken maar wel meer plaats. Een chinese stoffering met bonte kleden en franjes. Zij vinden het prachtig maar wij vinden het kitsch. Geen airco, een ventilator en open raampjes. Meteen al een gast in onze coupé: een grote kever die door het raampje naar binnen kwam. Vast een voorbode van alles wat we in China kunnen eten. 🐒🐕🐖🐑🐀🐇🐔🐟🦐🦀🐌🦂 Alsof we het al jaren gewend zijn, meteen onze koffers een plek gegeven en het bed op gemaakt. De schone lakens zitten in een verpakking. Dus " do it yourself". Het is een keurig nette trein, ook de sanitaire voorzieningen. Niks geen geurtjes of andere narigheden. Zo kan het dus ook. Deze trein rijdt een stuk langzamer en uiteindelijk zijn we in slaap gevallen en hebben we voor de laatste keer van deze reis genoten van het harde, smalle bedje en het denderen op de rails.🚂🚃. Rond 9.00 uur aangekomen bij de Chinese grens. En ja, het hele riedeltje ging weer van start. Formuliertjes invullen, paspoorten inleveren. Nog eens formuliertjes invullen en inleveren.✏📝 Ja alles eerst voor het uitreizen van Mongolië. Kwart over tien kwam het paspoort retour met een uitreisstempel en werd de rit voortgezet voor de chinese contrôle. Gelukkig mocht het toilet 5 minuten open...Chinese contrôle op dezelfde manier en coupé contrôle. Pffft. Maar dat was het nog niet. Het onderstel van de trein moest verwisseld worden. We mochten de trein uit die pas weer om kwart voor twee verder ging. Geduld is een schone zaak en wordt zo behoorlijk op de proef gesteld.📍De laatste noedels veroberd, samen met de cup ā soupjes. Onze voorraad is er bijna door, ook de reepjes en andere versnaperingen. Dat was ook de bedoeling, hoeft die troep niet mee terug naar huis.
De rit naar Jining is lang gevallen. We hebben het gehad met treinen😓😓. Zeker na de uitsmijter in Jining. Allereerst werden Jacques en Dionne toegeschreeuwd dat we met z'n allen bij de verkeerde uitgang stonden. Wij begrepen er echter niets van. Hoe minder wij begrepen hoe harder ze schreeuwde. Het zweepje ontbrak er nog aan. Dionne moest voor dit traject nog kaartjes ophalen en daarna moesten we door de hoofdingang van het station weer naar binnen. Daar de bagage laten checken. Onze koffers en nog een paar werden eruit gehaald ?????? Weer geschreeuw, weer niets begrijpen. Allerlei handbewegingen????? Ineens was het duidelijk: het zakmes in het ene koffer en de messen van het bestek in het andere koffer. 🔪🔪🔪Doeij zakmes en messen. Godsamme weer een zakmes. Vervolgens sjezen naar het perron. Kon de groep elkaar volgen? Snel, snel, doorlopen. Jacques draagt steeds beide koffers, zo lief. Ocherm zoveel trappen op.....💪.We hadden wel gereserveerde plekken/stoelen in de trein. Maar heb je al eens geprobeerd met chinezen in de trein te stappen? Is net zo hilarisch of irritant als dat ze overal foto's maken. Alleen op de wereld, zucht. 💣Als we allemaal zitten kunnen we er wel om lachen. Het is nu kwart voor negen in de avond. De treinrit naar Datong duurt dikke 2 uur. Daar logeren we in Hotel Honqi, een authentiek chinees hotel met lage plafonds en veel stoffering waar de rook van sigaretten lekker lang in blijft hangen. In China mag nog overal gerookt worden. Bleeeeeh.😤👎 Morgen een volle excursiedag voor de boeg. Dus we hopen dat deze laatste kilometers voortvarend verlopen. 👐

Geschreven door Travelers.reisverhalen