Wat hebben wij geslapen in dat kingsize bed en heerlijke rustige omgeving. Voordat die rust kon beginnen hadden we eerst nog de balkonscene.🤪. Ik kan er nu mee lachen maar op dat moment echt niet. We wilden wat lezen op het balkon met uitzicht op de vallei. Vanwege de airco deed ik netjes de deur dicht. Ja jullie raden het vast al. We konden niet meer naar binnen. Daar sta je dan, geen mens in de omgeving te bekennen en het balkon te hoog om af te springen. Geen telefoon...wat dan? 💡Wachten totdat iemand voorbij loopt. Ai onze bungalow was bijna achteraan, wie loopt hier nu? 😱Dan blijkt Jacques toch meer geduld te hebben, wist ik al lang. Gewoon wachten zegt hij. Pfffft. Heer geef me een heetje geduld maar wel wat snel aub. 😂😂En op de uitkijk staan want het balkon was aan de achterkant. Na een kwartier kwamen onze buren, Nederlanders, die hebben ons bevrijd.Goodmorning Vietnam. Daarna lachen natuurlijk maar ik voelde me schuldig. Later op de avond gebeurde het Jacques nog een keer met het geluk dat ik nog binnen was. Bij het ontwaken leek het alsof ik nog in de wolken zat.☁️☁️ Geen hand voor de ogen te zien. Dikke vette bewolking. Na een superontbijt in de mini bus gestapt voor verplaatsing naar de start van de hiking. Het eerste stuk was redelijk gemakkelijk, een betonpad wel
hellend. ☹Opeens de eerste regendruppels die steeds heftiger werden en uiteindelijk overgingen in stortregen. 🌧Inmiddels zaten we middenin de rijstvelden, helling op en af, niks geen betonpad gewoon een smal paadje en werd het een grote modderpoel. ☔De gids zocht een stok ter ondersteuning. Hard work in the holiday zeg, maar de omgeving was net een sprookje zo mooi en dat maakte alles goed. Nou ja bijna alles dan. Twee maal onderuit gegaan, geen pretje. Lopen, over stenen springen, bergje op en af, uitglijden, in een hutje klimmen voor een uitzicht, ff op de foto met de waterbuffel, alles op de tocht van zo'n 7 km bij ongeveer 18 graden. Dan denk je niet zweten, ho maar, vooral het laatste stuk naar het dorpje waar ons volgend verblijf is, zorgde voor de nodige zweetdruppels. Om naar het dorpje te komen moesten we ongeveer een half uur lang 10% stijgen. Pffft. 😓Het verblijf is de Nam Cam Riverside lodge, helemaal aan het einde van het dorpje waar de Red Doa wonen, gekenmerkt door de rode band, soort hoed, op hun hoofd. De lodge is basic maar heel netjes en geweldig gelegen aan de kolkende rivier. Handig voor het poetsen van de schoenen. Jacques krijgt een borstel en waspoeder en juh naar de rivier met die dingen. Zelf even mijn broek gewassen, ben benieuwd of die morgen droog is. Het eten is prima. Veel groente en of corse rice, a lot. We genieten van het verse fruit. Vanmorgen heerlijke passievruchten en super lekkere mango. Bananen, watermeloen en ananas zijn er altijd. Ik kom helemaal tot rust hier. Ondanks de fysieke inspanning werkt de omgeving mentaal als een energiebron en is het heerlijk om " niets" te doen. Morgen de tweede hiking, hopelijk met beter weer. Prachtig is het hier in Sapa en een hele ander klimaat dan Hanoi. Als ik nu naar buiten kijkt zie ik de regen met bakken naar beneden komen. Die zou ik graag naar jullie sturen. Zo'n flinke bui voor de nacht.

Geschreven door Travelers.reisverhalen