We vertrekken alweer onder een blauw hemel (met dank aan de weergoden).
Onderweg legt de gids ons uit dat die mooie duinvlakte, bedekt met lage struiken, oorspronkelijk deel uitmaakte van een uitgebreid sparrenbos. Dit is echter 4 jaar geleden gedeeltelijk afgebrand. In de 14e eeuw had koning Dinis de opdracht gegeven om dit enorm sparrenbos aan te leggen om het vruchtbare binnenland te beschermen tegen het zand van de kust. Het strekt zich nog steeds uit van Aveiro tot Nazaré. Gelukkig gaat het om een volledig beschermd natuurgebied, er komt dus geen verkaveling op het afgebrande deel.
Eerste stop is Batalha met zijn Monasterio de Santa Maria de Victoria, opgericht om de zege van de Portugezen op de Castilianen in 1385 te vieren. De opbouw ervan nam meer dan 200 jaar in beslag, dit verklaart ook hoe het kan dat er Braziliaanse figuurtjes zitten tussen de waterspuwers. We zijn net op tijd voor de wissel van de wacht, die elk uur plaatsvindt. Vlakbij de fontein, de enorme refter. Een deel van het monasterio werd nooit afgewerkt: de imperfecte kapellen. Gezien de lange bouwperiode, was er reeds een ”modernere” kapel in het klooster en er was geen geld om het oude deel af te werken.
Vandaar naar Alcobaça, dat aan de samenvloeiing van de Alcoa en de Baça ligt. Ook hier weer een enorme abdij uit de 12e eeuw. Ze omvat 4 kruisgangen en bezit een gigantische keuken met een metershoge afzuig-schoorsteen, alles alweer volledig bedekt met die prachtige steentjes. Ze omvat zelfs een enorme waterbak waarin het water loopt dat van de rivier afkomstig is en dus ook soms levend verse vis binnen brengt. De haard is groot genoeg om 2 volledige koeien in te braden. Tussen de 14e en 16e eeuw verbleven hier dan ook 400 broeders.
Vandaar naar Nazaré, ooit de beroemdste vissershaven van Portugal, maar nu het Portugese Blankenberge. Voor de toeristen lopen de kraampjesverkoopsters in hun plaatselijke traditionele kledij: niet minder dan 7 rokken. Toen ze vroeger op hun vissers-man stonden te wachten deden ze elke dag een extra rok aan-dit kon makkelijk tot 7 dagen duren).
Maar er is wel een leuke legende: een ridder was een hert aan het opjagen, maar dat bleek satan te zijn die de ridder van de rots wou laten vallen. De ridder bad tot Maria en die kwam tussenbeide, zodat het paard net op tijd kon stoppen en het hert in de afgrond verdween.
Rond 18 uur terug aan de camper en we gaan lekkere visschotels eten aan de rand van de oceaan.
Sorry voor zij die op een verslag zitten te wachten 😊

Geschreven door Tgsvb.reizen