Ik ga vandaag maar eens een rondje al dat eten eraf proberen te lopen 🤣. Dus ik begin de dag goed, ren naar een park hier vlakbij. Het is best een groot park en als ik naar rechts sla lijkt het dat ik zeker 1 kilometer naar beneden aan het lopen ben. Dat voelt uiteraard wel erg lekker en makkelijk maar ik weet..waar ik naar beneden ga moet ik ook weer eens een keertje omhoog….en ja hoor..ik sla linksaf en weer linksaf en zie de heuvel al voor me..Fuck..die wordt beuken…1 km. met een hoog stijgingspercentage. Ik haal het tempo naar beneden en ren naar boven. Dit klimmetje wordt dan wel weer beloond met een prachtig uitzicht over Lissabon! Ik doe dit rondje drie keer en na 45 min. ga ik weer terug richting hotel. Ran is al wakker, douchen, ontbijten en de stad in. We zijn van plan het beroemde trammetje 28 te nemen. Het is een ouderwets trammetje die dwars door de stad gaat. We pakken de Uber naar het eindpunt. Daar schijnt het het rustiger te zijn dan bij het begin punt. De Uber chauffeur is een Pakistan en praat honderduit. We weten in een mum van tijd dat hij 6 kinderen heeft, wat ze allemaal doen en waar ze wonen. Op de vraag of hij weet waar precies de 28 eindigt geeft hij dan weer geen duidelijk antwoord…hij gooit ons eruit op het gevraagde punt en we zoeken naar tram 28. We zien wel tram 25 en nog meer maar geen 28. We lopen na vragen verder. Er staat een bordje “cafe linie 28”. Dan zou het hier toch moeten zijn..er staat wel een tram 25. We vragen de chauffeur van deze tram of de 28 ook komt. Hij kijkt me hautain aan en schudt nee. Vervolgens roept hij een naam van een straat waar ik niks van begrijp. Ran probeert het bij een andere collega. Deze keer in het Portugees. Wellicht opent dat deuren. Ook deze kerel zegt nee die komt hier niet, draait zich om en praat verder met zijn collega. Er zijn meerdere toeristen hier die net zo te woord worden gestaan. Uiteindelijk besluiten we in tram 25 te stappen want die gaat in ieder geval naar het centrum. Dan zien we daar wel verder. Het tramritje is grappig. We rijden door grotere en kleinere smalle straatjes van Lissabon. We stappen uit midden in het centrum en zijn dan even in dubio. Gaan we naar een waarschijnlijk idioot drukke 28 en daar in de rij voor staan of is het wel goed zo? We besluiten dat het wel goed is zo en lopen richting de zee. Daar kijken we naar een hop on hop of bus maar we zien ook tuk tuks staan die rond tours geven. We spreken een jonge gast aan en stappen in. Hij geeft ons een tour van 2 uur richting de wijk Belèm vertelt van alles en rijdt langs een aantal bezienswaardigheden inclusief de pasteleria Pasteis de Belèm. Deze “bakker” verkoopt de “echte” Pastel de Nata. Die dus heten Pasteis de Belem. Dit is de originele bakker die deze kleine gebakjes alleen deze naam mag geven. Overal heten ze dus “pastel de nata”. Omdat we een gids bij ons hebben lopen we langs de rij die voor de deur staat. We mogen even voor het raam naar de dames kijken die de bakjes staan te maken. We zien hoe ze afgebakken worden en gevuld met room. Het recept is zeer geheim. Het schijnt ergens op een berg in een klooster te liggen in een kluis…en er zijn nog maar twee mensen die het originele recept kennen…haha mooi verhaal!!
Er worden hier 20 tot 30.000 pasteitjes verkocht op een dag!!!! Het record is 70.000 stuks op een dag…wat een handel (een pasteitje kost 1,40).
We nemen wat pasteitjes mee en die eten we buiten op. Ze zijn nog warm en echt serieus anders dan degenen die we tot nu toe gegeten hebben. Goddelijk!! We stappen weer in de tuk tuk en gaan verder met de tour. De jongen die ons rijdt is 21 en Ran kletst met hem over het leven in Portugal. Het is niet makkelijk hier. Minimum loon is 860 euro…en boodschappen zijn best duur. Hij heeft marketing gestudeerd en doet dit als tussen oplossing. Hij spaart voor zijn eigen tuk tuk. Hij rijdt nu voor een bedrijf. We vragen hem aan het einde ons naar een tentje te brengen waar ze goed frango piripiri hebben. Hij vraagt wat rond en zet ons af bij een echte Portugese tent churrasqueira Marques in de Calcada Da Ajuda, met plastic kleedjes en papier op de tafels. Er zitten alleen Portugezen. We bestellen een frango (kip) en een bacalhau (kabeljauw). Het eten is eerlijk en heerlijk. Na de lunch pakken we een taxi terug naar het hotel. We laden daar even de telefoons op, ik schrijf mijn verhaal over gisteren en dan pakken we tegen 5 uur de stepjes weer naar het centrum. We zoeken een bepaald soort “knijplepel”. Die hebben wij thuis en schijnt uit Portugal te komen. Je ziet ze in NL eigenlijk niet en mama wil er eentje. Onze chauffeur van de tuk tuk had gezegd waar we een winkel konden vinden waar we deze konden kopen. Gelukt! Ook is er in het centrum een klein soort van kerstmarktje. Zelfde stalletjes, maar ipv gluhwein hebben ze sangria. Ipv braadworst allerlei hammetjes en kazen. Het is gezellig en druk in de stad. Ran gaat zitten op terras. Ik ga nog even de vier verdieping tellende Zara in. Daarna is het tegen achten en pakken we de stepjes naar het restaurant waar we vanavond geboekt hebben. Het is een plek waar ook fado gezongen wordt en ook die tip hebben we gekregen van onze tuk tuk chauffeur. We zijn om half 9 bij Parreirinha de Alfama in de wijk Alfama dus. Daar zitten alle fado restaurantjes. Het is er druk maar wel gezellig. Het restaurant waar we geboekt hebben is helemaal vol. Ik schat zo een man of 60, tafeltjes staan vlak naast elkaar. Het is een laag restaurantje Met grote bogen. Ze hebben een soort van drie gangen menu en je kunt kiezen uit een aantal voor- hoofd- en nagerechten. We maken onze keuze, nemen een salade met een heerlijke aardbeien dressing vooraf, als hoofdgerecht heb ik rundvlees en Ran heeft eend. Tussen de gerechten door treden een drietal fado zanger en zangeressen op. De eerste is een wat jongere dame. Het lijkt wel of ze een microfoon om heeft maar dat is dus niet zo. Door het lage plafond klinkt het prachtig. De tweede is een fado zanger. En als laatste een dame van 86 jaar. Als kers op de taart zingen ze het laatste nummer met zijn drieën. Het is mooi en het hoort absoluut bij de cultuur van Lissabon. Als dessert heb ik dan toch nu een crème brulee. Mijn eerste toetje deze vakantie gaat er goed in en is ook erg lekker. Het eten is sowieso prima. De reviews op Google waren niet allemaal best over deze avond maar ik moet zeggen dat wij een hele mooie avond hebben gehad met prima eten. Tegen half 12 pakken we de stepjes weer terug naar het hotel waar we een half uurtje naar onderweg zijn!
We (of eigenlijk ik) hebben lang getwijfeld over waar we morgen heen gaan. Maar uiteindelijk besluiten we naar Sintra te gaan. Deze buitenstad van Lissabon ligt meer richting kust en schijnt het “Disneyland van Portugal” te zijn met prachtige kastelen en kerken. We zijn niet van plan daar lang te blijven maar even rond te rijden en dan door te rijden naar Amareleja. Het dorp waar Albertine en Zemanuel wonen en de hele zomer zitten. We gaan daar “even” langs (220 k Lissabon). Tot morgen !

Geschreven door Marja.op.avontuur