Het is iets minder vroeg dag maar toch nog op tijd wakker. We ontbijten en daarna staat er 8 uur weer een gids voor ons bij de receptie. We hebben vandaag Trieu (uitspraak is “Tsju”) . Een man van ik denk een jaar of 37. Buiten staat de chauffeur te wachten. Hij heet Wu.
Het is net een boek: Wu enTsju. Dat kunnen we onthouden. We lachen er samen wat over achter in de auto. Er staan weer keurig twee flesjes water in de auto voor ons klaar. We hebben vandaag maar een paraplu bij ons en regenjassen want het is bewolkt en het regent nu ook. We gaan de bergen in en daar kan het weer slecht zijn. Werd ons geadviseerd door de dame van het hotel. We gaan naar My Son. My Son is een cluster van verlaten en gedeeltelijk verwoeste Shaiva Hindoetempels in centraal Vietnam, gebouwd tussen de 4e en de 14e eeuw door de koningen van Champa, een geïndianiseerd koninkrijk van het Cham-volk. De tempels zijn gewijd aan de verering van God in overeenstemming met het Shaivisme, waarin God wordt genoemd is. De tempels liggen in een vallei van ongeveer twee kilometer breed die wordt omgeven door twee bergketens. Mỹ Sơn is de langst bewoonde archeologische vindplaats op het vasteland van Zuidoost-Azië, maar een grote meerderheid van de architectuur werd verwoest door Amerikaanse bombardementen tijdens één week van de Vietnamoorlog.

Het Mỹ Sơn-tempelcomplex wordt beschouwd als een van de belangrijkste Shaiva hindoeïstische tempelcomplexen in Zuidoost-Azië en is de belangrijkste erfgoedsite van deze aard in Vietnam.
We weten niet precies wat we ervan moeten vinden van deze bezichtiging en we waarschuwen Sju al dat we geen zin meer hebben in tempels….
Hij zegt dat dit iets anders is dus we gaan het zien.

We rijden er een uur over en onderweg begint het steeds harder te regenen. Mmmm…paraplu maar mee dus. We lopen met Trieu over het complex. We worden een stuk met een elektrische golf wagen erheen gereden. Dat scheelt gelukkig een hoop lopen. Bussen vol Chinezen worden uitgeladen.
Met gids met vlaggetje in hun hand wandelen ze met ons mee. Trieu is handig en we gaan tegendraads lopen met al de groepen. Op die manier kunnen we toch redelijk rustig het complex bekijken. Het begint te regenen, gelukkig hebben we een paraplu mee. Het is een prachtige omgeving, in het dal van twee bergketens. Er stroomt een rivier doorheen. We zien ook een aap zitten boven de rivier. We bekijken op ons gemak alle overblijfselen van deze nederzetting. Er is veel gerestaureerd. Dit gebied is volledig platgebombardeerd. Je mag ook niet van de paden af want er schijnen nog veel bommen te liggen.
Sju laat ons zelfs overblijfselen van bommen zien die nog her en der op het land liggen en scherven van bommen. Het is een mooi gebied, Sju weet er een hoop over te vertellen en we lopen er zo een 45 minuten overheen. Het is natuurlijk ontzettend jammer dat alles hier platgebombardeerd is. De Vietcong soldaten hadden zich hier verscholen dus vandaar dat de Amerikanen hier veel bommen hebben laten vallen. Heet bleek dat de Fransen een goed archief bewaard hadden hoe alles eruit zag dus vandaar dat ze het goed hebben kunnen “nabootsen”.
We rijden om ongeveer 1030 uur weer terug naar Hoi An.

Onderweg stoppen we bij een oud Vietnamees huisje. Trieu zegt dat hier een tante van hem woont en we mogen bij hun binnenkijken. Het zijn twee oudere mensen die rijstvellen en noedels maken en verkopen op de lokale markt. We worden hartelijk ontvangen. De dame laat ons zien hoe ze de rijstvellen maakt en ik mag er ook eentje maken. Gewoon op een vuurtje. En we mogen het ook eten. Het is grappig om te zien dat ze alles van de rijstkorrel gebruiken. Zelfs de vlies, daarvan wordt het vuur opgestookt. Ze hebben een klein “keukentje” en het gas wat ze gebruiken komt van de beesten. Volledig zelfvoorzienend dus. Mooi!
Als we wegrijden stopt de volgende auto met twee toeristen. Ah…zo zit het dus…er worden hier ook mensen heengebracht en door de tips die de toeristen ze geeft hebben ze een extra centje, wat op zich prima is. We gaan hier trouwens los aan het geven van tips…je geeft al snel 100.000 dong (dat is 4 euro) aan bv een chauffeur. Omdat er zoveel gidsen, roeiers, chauffeurs etc etc hebben moeten we wel steeds een tip geven. Het maakt de mensen blij, ze hebben al niet zo heel veel inkomen hier.

We stoppen na ongeveer een uurtje voor koffie bij een leuke koffie tent verstopt tussen de rijstvelden en garnalen kwekerijen. De hele sfeer daar is fantastisch met alle spullen die er staan. Ik maak wat sfeerplaatjes.
Dan komt er een man met een brommer aan met een aanhangertje erachter en drie fietsen erop. We gaan fietsen (nee gee e-bike maar WEL een mandje 🤣).
We fietsen door het landschap van Hoi An heen. Het is heel leuk en mooi. Allemaal achteraf straatjes, door rijstvelden en garnalen kwekerijen.
Halverwege stoppen we voor de lunch bij een lokaal tentje wat je nooit zou vinden zonder gids.
Ze hebben eigen kruidentuinen, een grote mangoboom en een boom waar passievruchten aan groeien. We eten lokale heerlijke gerechten. Weer springrolls maar deze buitenkant is weer heel anders. Het is grappig hier dat iedere plaats zo zijn eigen gerechten heeft. Na de lunch gaan we weer verder op de fiets. Ik denk dat deze tocht wel zeker 3 uur in beslag neemt. We fietsen rustig, alles is vlak, behalve de wind is het prima te doen. De fietsen zijn oud maar ok. Versnellingen hebben ze niet, het is gewoon trappen. Aangezien we verder geen haast hebben is het allemaal prima te doen.
Het weer is nog bewolkt, soms komt het zonnetje erdoorheen en is het meteen zeer warm. Maar gelukkig regent het niet meer. Het is echt erg leuk om zo te fietsen. Je ziet heel veel lokale bevolking en rijdt achter huizen langs. Ik sta regelmatig stil om even een foto te schieten.

Dan komen we bij Coconut Village bij een klein restaurantje en als we aankomen gaat iedereen opstaan. Oh jeetje…klanten!! We gaan in een bootje (mandje). Deze zijn bekend uit dit gebied.
We krijgen thee en cocosstukjes en gaan het mandje in. Er zit een hele olijke tanden loze Vietnamees bij ons die roeit het mandje vooruit. Volga Trieu gaan ze, zodra je het mandje ingaat heel hard draaien met het mandje. Daar staan ze om bekend en dat vindt iedere toerist grappig. Ran vertelt dat ze dat bij ons beter niet kunnen doen want dan kom ik kotsend het mandje weer uit. Ok een klein beetje dan.
Voor het terras wordt de Gangnam style aangezet op de box en hij begint te draaien. Na twee keer vraag ik hem maar te stoppen want het lijkt wel een soort van snelle draaimolen…..
Ik kijk later op Instagram en zie inderdaad de stories voorbij komen van ronddraaien toeristen…wat een gekken allemaal zeg…
We varen een klein stukje tussen de prachtige hoge kokosplanten door. De omgeving is mooi. De tocht duurt niet lang, denk maar 20 minuutjes en dan zijn we terug. De Vietnamees in ons bootje heeft pret voor tien. Zit de hele rit te zingen en te lachen.
Het is een grappige rit, we liggen krom om onze tandenloze roeier en stappen daarna weer op de fiets.

Bijna aan het einde van de fietstocht stoppen we nog even voor een lokale hap bij een andere tent. Alles is heerlijk. De laatste sla ik over. Ik had alweer genoeg aan mijn lunch.

We zijn om een uur of 4 weer terug in het hotel. De fietsen worden daar weer opgehaald.
Ik neem een heerlijke massage aan de overkant van hotel. Voor een uur ben je hier ongeveer 12 euro kwijt. Dat is nog eens te doen. Ik krijgt eerst gemberthee (altijd met suiker, brrrrr) en mijn voeten worden in een voetenbadje gezet met allemaal kruiden en limoen erin. Dan wordt ik opgehaald door een heel fragiel, klein Vietnamees vrouwtje.
“Medium of hard” ? Vraagt ze. Aangezien Ran hier gisteren al geweest was zeg ik maar medium.
Ze begint te masseren. Ze gaan gewoon bovenop je zitten. Het is bizar hoeveel kracht zo een klein vrouwtje in haar handen heeft. Af en toe gaat het zo hard (medium) dat mijn gezicht vertrekt. Auwa!!!
Af en toe vraag ze: everything fine madam?”
Massa (ze noemen massage hier massa) fine?
Ik laat me niet kennen en zeg natuurlijk dat het heeeerlijk is…en dar is het ook hoor maar soms even pittig!! Na een uur ben ik klaar, alle olie wordt er weer afgewassen en dan naar het hotel.
Ik kijk nog even wat handbal wedstrijden terug terwijl Ran even bij de buren nog wat gaat eten. Als die geen kilo’s aankomt weet ik het ook niet meer..
Even voor achten gaan we naar het centrum met de fiets die we bij het hotel kunnen lenen. We gaan weer naar het gebied waar we gisteren waren, bij de rivier alle lampionnen. We hebben van Trieu een advies gekregen waar te eten dus daar gaan we heen. Het restaurant heet Morning Glory Signature.
We eten heerlijk, beef en porc (met rijst natuurlijk).
Alles smaakt uitstekend. Daarna drinken we nog wat en fietsen we weer terug naar hotel.
In de nacht spelen toch weer mijn darmen op. Ik gooi er maar weer even Imodium in, want die zorgt ervoor dat ze lam gelegd worden…
Misschien zijn het de ijsklontjes in het drinken wat maakt dat mijn darmen nog steeds deze landen niet als “normaal” beschouwen maar goed…
Daar maar even mee stoppen de komende dagen.

Morgen gaan we hier weer weg en dan zit ons Vietnam avontuur er eigenlijk bijna op. We vliegen dan van Da Nang naar Ho Chi Min stad. Daar komen we pas in de middag aan en is eigenlijk alleen een tussenhaven om de dag erna terug te vliegen naar Denpasar. En dan is het weer rust..

Het was echt prachtig, deze weak Vietnam. We hebben genoten van de mensen, het eten, de natuur, de trotsheid van de gidsen op hun land, de en de geschiedenis verhalen en komen zeker nog langer terug. Wellicht dan in combinatie met Cambodja en Laos.

Tot morgen !!!

Geschreven door Marja.op.avontuur