We moeten vandaag vroeg vertrekken. We zetten de wekker om 06.00 uur want we gaan eerst nog ontbijten voordat we de lange trip gaan ondernemen naar Bekoji, town of runners. Het plan is weg te rijden om 07.30 uur maar dat lukt niet helemaal. Alle bagage moet deze keer op het dak, want we zijn meer stoelen in de bus gezet. Dit neemt wat tijd in beslag maar als alles uiteindelijk op de bus ligt (Carola vreest voor haar blauwe tas), en goed vastgebonden kunnen we tegen achten vertrekken. We moeten eerst nog door Addis, en dat in de spits, dit gaat al heel wat tijd in beslag nemen. Ik vraag me ondertussen af waarom wij ons in ons kleine kikkerlandje nog druk maken over te hoge stikstofuitstoot. Daar hebben ze hier nog nooit van gehoord...grote dikke bussen en vrachtwagens met zwarte rookwolken, overal wordt vuil langs de weg verbrand....de stad is één grote vervuilende metropool. We zijn blij als we na ongeveer 2 uur (!) eindelijk Addis uitrijden en weer wat groens zien. Al snel rijden we op een tolweg, een mooie brede weg door de weilanden en bergen heen. Er rijden weinig auto’s. Dus we kunnen lekker doorrijden (Max 100). Sabine is vanmorgen niet ok wakker geworden, voelt zich misselijk. We hebben eigenlijk allemaal hetzelfde gegeten gisteren dus waar het vandaan komt is een raadsel. Halverwege de tol gaat het niet goed, moeten we plots stoppen en kan ze nog net op tijd de auto uitspringen. Dat lijkt wat op te luchten. We rijden weer verder. Sabine is nog steeds niet ok, we moeten onderweg nog wel een paar keer stoppen, heel vervelend voor haar op zo een dag dat je tot een uur of twee in de auto moet zitten. Halverwege stoppen we in een klein plaatsje waar we een heerlijke smoothie krijgen van avocado en mango. Wat een heerlijk tussendoortje. Die gaan we thuis ook maar eens maken (zeker voor Natasja 😜). Daarna weer een kopje knalsterke koffie. En we gaan weer door. We zien heel veel als we van de tolweg af gaan. Veel koeien/ geiten/ ezels op de weg, paard en wagen. Het aantal auto’s verminderd hier snel en het vervoer is hier nog een stuk alternatiever.
We komen, na nog een aantal stoppen voor Sabine, die echt niks meer in haar maag heeft, en plaspauzes om ca 14.00 uur aan in Bekoji. Mooie landschappen onderweg, hele hoge bergen en eigenlijk vind ik alles erg groen wat me erg meevalt. Ik zit voorin, Sabine ook, we kunnen gelukkig met zijn tweetjes voorin, Sabine aan de deur kant zodat ze ieder moment eruit kan springen. We stoppen bij een klein soort motelletje, de koffers worden uitgeladen. Er zijn alleen 2 persoonskamers dus ik heb een kamer voor mezelf wat prima is. We zetten alle spullen in de kamer en Piet vraagt of we zo meegaan een stukje door het dorp lopen. Ik doe wat pennen in mijn rugzak, wat notitieboekjes en drie bellenblazen. We lopen rond door Bekoji. Veel paard en wagens, er is 1 verharde weg die door het dorp heenloopt verder is alles onverhard. We zijn wederom een bezienswaardigheid hier. Wat ons (weer) opvalt is het grote aantal mannen op straat, je ziet heel weinig vrouwen. Zitten die allemaal in hun hutjes? Verder zien de golfplaten huizen hier er eigenlijk best wel ok uit, in Addis vond ik het allemaal veel erger. Hier hebben ze in ieder geval de ruimte en zitten ze niet tussen de gasdampen in. We zien heel veel handwerkers, zoals staalwerkers, houtzagerijen, bedden makers, smid etc etc. Mooi om te zien. Maar er hangen ook veel mannen op straat. Ik geef de eerste twee pennen weg aan twee meisjes van een jaar of 12 met een notitieboekje erbij. Het lijkt of ze goud in hun handen hebben. Meteen komen er nog drie jongens op me af rennen. Ik kan het natuurlijk niet maken om hun niks te geven. We zien even verderop een klein jongetje met zijn moeder, van misschien 1.5 jaar. Ik pak een bellenblaas uit mijn tas en laat het de moeder zien. Ze wijst dat ik het aan hem mag geven en laat zien hoe het werkt. Het jongetje schrikt zich rot van ons en begint hard te huilen. Die denkt dat we van Mars komen geloof ik. Uiteindelijk bedaart hij en komt wat losser. Zo lopen we verder. We geven af en toe wat weg maar je moet goed oppassen dat je het ergens doet waar niet teveel anderen zijn want in een mum tijd hebben we tientallen kinderen achter ons aan. Ze schudden ons handjes vragen: how are you? What is your name? Sommigen geven je een hand en lopen gewoon met je mee, ze vragen niet om geld of iets anders. Ze vinden het gewoon leuk om met je te praten. De meeste ook oudere mensen zijn aardig, er zijn er ook die wat opdringerig zijn, maar gewoon doorlopen is het devies. Piet en de excursieleider zijn bij ons en ik voel me niet onveilig. Dan komen we uiteindelijk bij een groepje van 4 kids tussen 1-4 jaar. Ze zitten allemaal op een wagen waar een paard voorhangt. Hun ouders zijn er ook bij. Ik heb nog 1 bellenblaas in mijn rugzak en laat het aan dr moeder zien. De kinderen vinden het prachtig. Gaan allemaal achter de bellen aan en hebben de tijd van hun leven. Ik probeer de moeder uit te leggen (geen idee of ze het begrijpt) dat ze wat zeepsop erin moet doen als het op is en water en dat het dan weer gebruikt kan worden. We lopen naar een tentje waar we koffie/ thee drinken. Ik neem maar water, vertrouw niet van wat voor water het gemaakt is. Heb geen zin om zo ziek te worden als Sabine die al de hele middag op bed ligt. Ik heb heel even WiFi in het koffietentje en stuur even een berichtje naar het thuisfront dat we goed zijn aangekomen. Tegen vijven zijn we terug in ons motelletje. Even lekker niks, blog schrijven en de spullen verzamelen die ik meegenomen heb voor de kids hier. Gelukkig heb ik nog heel veel pennen en potloden. Ik heb Piet gevraagd of we misschien morgen een school kunnen bezoeken, het lijkt me zo leuk om daar eens rond te kijken !! Hij gaat het proberen.
.
We eten vanavond in het hotel verderop. Lekker simpel rijst met groenten of spaghetti met tomatensaus met of zonder vlees. Dat is de keus. Ik hou het op rijst met groenten. Mijn buik begint ook wat lastig te doen 🤢 . Ik ben even in het restaurant naar de wc gegaan maar dan zit ik nog liever in het gras. Ik zal jullie de details besparen. Terug in ons eigen motelletje ben ik net op tijd bij de wc....je kunt er maar vanaf zijn. Daarna ben ik weer prima. Snel slapen.

Morgenochtend gaan we eerst om 6.30 uur al naar het stadium hier even verderop want daar trainen de meisjes van “girls gotta run” een organisatie hier in Bekoji die meisjes stimuleert en begeleid in een hardloop carrière. Daar zullen we ook de kleding aan geven die we hebben meegenomen. Ik ben benieuwd.

Geschreven door Marja.op.avontuur