Het was een “licht” nachtje in onze B en B vannacht. Er brandde een straatlantaarn precies voor ons raam en die gaf zoveel licht dat slapen best lastig was. Desalniettemin zijn we alweer vroeg wakker. Ik maak mijn verslag meestal in de avond en in de ochtend dus in schrijf even mijn verslag af over gisteren. We zijn beiden nog steeds onder de indruk van onze avond in Grotta Palazzese gisterenavond. Maar het is tijd voor weer een stukje omhoog dus we bekijken meteen waar we heen gaan vandaag. We willen langs de kust weer omhoog rijden en we moeten wel een beetje “kilometers” gaan maken nu als we zondag weer thuis willen zijn en de laatste dag niet teveel willen rijden. We prikken een plekje ergens tussen San Marino en de plek waar we nu zijn in. We komen dan uit in Pescara….mmmm dat ziet er niet zo heel bijzonder uit…we proberen beetje richting binnenland te gaan naar een plaatsje aan een meer (ik zit graag aan het water..)….helaas geen B en B meer te krijgen…dan maar weer richting kust. Ik ga weer terug naar Pescara en even daarvoor bij ligt de plaats Montesilvano en je hebt ook een Montesilvano Marina. Maar eens kijken op booking wat daar te krijgen is. Er plopt een leuk appartement op. Beetje groot maar ziet er top uit. Dichtbij zee dus als het lekker weer is kan ik nog even duiken..we boeken maar want je kunt wel uren blijven zoeken maar dat schiet niet op. We moeten zo weg…. We ruimen onze zooi weer op, we hebben een visite kaartje gekregen van een brasserie waar we ons ontbijt kunnen eten. Daar fietsen we heen en eten een vers gebakken croissantje. Daarna fietsen op de auto en gaan met die banaan. De afstand is vandaag best pittig, zo een 360 km. maar het zijn goede wegen en een groot stuk is tolweg dus komt goed. Als we onderweg zijn mijmeren we samen nog even over “vroeger” toen ik naar Spanje ging met mijn ouders en Ran naar Portugal met de hele familie. Mijn moeder had altijd een tas vol eten en drinken bij zich. Het meeste ja me bijgebleven de hard gekookte eieren. Die werden dan in zo een eier Tupperware bakje bewaard. Met een klein bakje in het midden voor de zout. En broodjes met van alles erop. Ik zei al tegen Ran ik denk dat mamma die eierdoosjes vast nog wel heeft (neee..ik hoef ze niet hoor mam 😉). Bij Ran was het anders. Albertine stond dagenlang voor het vertrek in de keuken (mijn moeder niet hoor) en had hele tassen vol met zelf bereid eten mee. Fantastisch als je we nu over nadenkt. Ik heb iedere dag helemaal niks bij me! Ook niet toen we de eerste dag meteen 1000 km gingen rijden….
We rijden lekker door m, de weg is weer mooi, helemaal langs de Oost kust en de Adriatische zee. Het is best druk onderweg met veel wegwerkzaamheden en vrachtwagens. De laatste 130 km rij ik en kan Ran even bijslapen. We zijn om een uur of 2 op de plaats van bestemming. Het ziet er saai uit…een flatgebouw ..daar moet het appartement in zitten. We hebben de eigenaar eigenlijk nog niet gesproken dus we staan voor een gesloten slagboom. We berichten de eigenaar dat we er zijn maar eerst even een hapje gaan eten, voordat alles om 3 uur weer dichtgaat. We rijden het kleine centrum in en eten wat…niks bijzonders. Dan rijden we weer terug. We zien weinig reuring dus we weten niet of het hier een groot succes gaat worden. Het weer is ook niet zo heel erg best. Het is gelukkig wel droog maar volledig bewolkt. Temperatuur is goed. Als we weer naar de slagboom rijden komt even later de eigenaar aanrijden. Hij laat ons het huis zien (volledig appartement met 2 slaapkamers, keuken, woonkamer, balkon, zou een prima project woning voor Ran kunnen zijn). We kunnen de auto op een eigen parkeerplaats kwijt. Allemaal fijn. We vragen de host om wat tips waar we kunnen eten, waar we wijn kunnen halen en olijfolie. We krijgen wat adresjes door dus eerst maar eens achter de wijn aan. Ran heeft een winkel op internet gevonden waar ze goede wijnen verkopen. De (oudere) man spreek (what else) alleen Italiaans maar hij belt zijn zoon even (die spreek beetje Engels). We nemen allerlei flessen rode wijn mee. We bellen broerlief nog even en ook voor hem gaan er uiteraard flessen mee uit de regio waar we zitten nl. Abruzzen. Daarna nog even naar winkelcentrum om even rond te kijken en wat boodschappen te doen. We kijken nog even op de boulevard, weinig bijzonders. Pas later in de avond vertrekken we naar een geadviseerd restaurant door onze host: “Gambrinus”. Het is dichtbij dus we zijn er snel. Gelukkig is het een grote tent. Echt zo een Italiaans restaurant met plastic tafelkleden en TL-balken, veel tafels en veel licht. Het verschil met waar we gisteren zaten te dineren is met geen pen te beschrijven. De kaart is in het Italiaans. Maar Google translate helpt ons te begrijpen wat erop staat. De specialiteit, zei onze host, van deze regio is Arrosticini. Het is schapenvlees op een stokje (zie foto). We nemen eerst wat bruschetta’s en Ran heeft zich verheugd op spaghetti carbonara….maar helaas…we krijgen in het Italiaans te horen dat de Primi Platti niet te verkrijgen zijn vanavond en dat dit op een bord voor de deur staat …🙄. Ran begint de taal al een beetje te verstaan. Ik ben daar nog lang niet…De heren spreken ook geen woord Engels en praten zo snel Italiaans tegen ons alsof het de normaalste zaak van de wereld is en wij hun maar gewoon moeten begrijpen. We worden er soms een beetje lacherig van want het is echt grappig als wij ze weer volledig verbaasd aankijken en ze gewoon Italiaans blijven ratelen tegen ons. Het valt ook op dat in restaurants veel oudere (meestal) mannen werken. Hier ook. Allemaal mannen van 60+. Soms komt een omaatje om de hoek kijken. Ik denk dat zij wel 90+ is ….Na de bruschetta neemt Ran een entrecote (die vers afgesneden wordt) en ik ga voor de specialiteit het schapenvlees op een stokje. Het wordt geserveerd in een pot en ze gaan per 5 tegelijk. Het eten is fantastisch lekker, wat een goede tip weer van onze host. Het is ook grappig want de heren van bediening beginnen altijd wat afstandelijk maar naarmate de avond vordert wordt het steeds gezelliger en uiteindelijk eindig je met een likeurtje. Ik neem nog een tiramisu (was alweer een paar avonden geleden dat ik de laatste had). Dan komt de kok naar ons toe…..weer met een heel verhaal in het Italiaans…BMWoe?? Die is van ons ja…ohhh die staat in de weg??? Zeg dat dan meteen….de W spreken ze hier uit als een Woe, dus daar moeten we iedere keer erg om lachen.
Al met al is deze middag/ avond veel leuker geworden dan we verwacht hadden toen we hier binnen kwamen rijden! Morgen weer verder naar boven! Op het verste punt waren we 2200 km van Zandvoort. Nu nog ruim 1600 km. We hebben zojuist een B en B geboekt in San Marino. Maar eens kijken of we nog een beetje tax free kunnen shoppen! Tot morgen !

Geschreven door Marja.op.avontuur