Het is (weer) vroeg dag vandaag want we hebben een snorkeltocht geboekt. We moeten daar al zijn om 9 uur en er nog heen met de scooters dus we moeten om een uur of 8 weg hier. Er was gisterenavond een mega zoektocht want Ran zijn pasjeshouder is zoek. Daarin twee creditcards en een bankpas. We hebben wel nog contact kunnen zoeken met Amex dus die is voorlopig geblokkeerd, de abn/amro pas konden we zelf tijdelijk blokkeren alleen de Eurocard geeft wat problemen. Hele huisje doorzocht, tassen 100x nagekeken maar nergens te vinden. Voor het laatst gebruikt gisteren bij het betalen van de boottickets en daarna niet meer. We gaan vandaag toch maar even terug naar het restaurantje langs de weg waar we gisteren gegeten hebben wellicht zijn ze daar uit zak gevallen. Eerst maar ontbijten. Dat moet je hier de avond ervoor bestellen en dan krijg je het in de ochtend keurig op een dienblad naar je huisje gebracht. Ze hebben hier niet echt een “gemeenschappelijke” ruimte dus zo hebben ze dat opgelost. Het ontbijt is redelijk. Je krijgt wat je bestelt, het is alleen niet allemaal even lekker. Maar goed, we zijn dan ook wel erg verwend in ons laatste resort Samanvaya….om 8 uur zitten we op de scooters. We gaan eerst maar eens de snorkeltocht doen voordat we weer verder gaan met de zoektocht naar de pasjes. De haven waarvan de boot vertrekt is niet zo ver weg. We zijn er om ca. half negen en we zoeken het bedrijfje op waar we geboekt hebben. We zoeken flippers uit en gaan dan met twee eilandbewoners de boot op. Het is een klein bootje met dus 1 schipper en 1 gids. De gids gaat met ons mee het water in. De boot geeft gas en maakt klappen op het water. Ik ben blij dat ik vanmorgen weer twee reispilletjes heb genomen. We gaan eerst naar het verste punt, daar zouden mega grote manta ray’s (reuzenmanta’s) te zien zijn. Dat was uiteindelijk waarvoor we uiteindelijk naar Nusa Penida zijn gegaan dus laten we hopen dat ze er zijn. We varen ongeveer een half uur voordat we ons eerste stop maken. We zijn niet de enige boot in deze “Manta baai” zoals deze ook wel genoemd wordt. Eerst gaat de gids het water in, daarna volgen wij. En ja hoor, al snel kijken we door ons duikmasker en zien we waar we voor kwamen. Een hele grote manta ray komt voorbij “vliegen”. Ik denk dat hij een reikwijdte heeft van wel 3-4 meter. Niet normaal. Bijzonder om deze dieren hier te zien voorbij komen. Het zijn er niet veel, dat is wel jammer want daardoor schiet iedereen die in het water ligt erop af. Er wordt ook steeds geroepen door de gidsen: here, here, look look”. En dan zwemt iedereen weer die kant op. Maar het blijft erg indrukwekkend. De zee is op dat punt trouwens best wat onrustig dus er is niet echt sprake van rustig in het water liggen. Na ongeveer 15 minuten gaan we verder. Er wordt keurig een ijzeren trappertje over de boot gegooid en we kunnen zo weer de boot instappen. Op naar punt 2. Een nieuwe baai. Daar is het snorkelen niet zo bijzonder. Wat koraal en vissen maar dat is het. Het derde punt levert meer op. Erg veel mooi koraal, mega grote “paddenstoelen” in het water en mooie verschillende gekleurde vissen. Erg gaaf. Ik krijg een spulletje in mijn hand van onze gids waar de vissen allemaal op af komen. Binnen een mum heb ik honderden vissen om me heen en ze eten zelfs uit mijn hand. Punt nummer 4 en tevens laatste punt zouden schildpadden kunnen zijn. En ja hoor, er liggen er twee te dutten op de grond. Helaas niet zwemmend gezien maar toch fraai. Om 11 uur zijn we weer terug in de haven. Het was leuk om op deze manier de onderwaterwereld te zien en zeker de manta ray’s. We douchen ons even af en springen dan weer op de scooter. Op weg naar het restaurantje waar we hopen dat de creditcards liggen. Daar aangekomen leggen we in ons beste Engels en gebaren talen uit wat we kwijt zijn. Ze hebben helaas ook niks gevonden. We rijden door naar de baai Kelingking. Daar is een bekende “insta known” rotsformatie voor de kust die lijkt op een T-Rex. Het is ongeveer een half uurtje op de scooter en het is daar druk. Het is bizar wat de socials doen met zo een plek. We lopen een stukje naar beneden waar het uitzichtspunt is. En het doet me weer denken aan de toren van Pisa. Al die mensen die op allerlei manieren met deze rotsformatie op de foto gaan..mannen klimmen in bomen om hun dames maar op de allerbeste manier erop te krijgen…het maakt me alleen maar aan het lachen. De plek is absoluut adembenemend. Het strand onder ons is spierwit en het water koraalblauw. Je kunt ook nog veder naar beneden en het strand op maar dan moet je zeker 30 minuten trappen af lopen en 60 minuten alle trappen weer omhoog. Ik heb er geen kracht voor. Het weer is warm en in zie het van bovenaf ook prima. Zelfs Wes en Sas besluiten boven te blijven en niet naar beneden te gaan. We eten op deze plek onze lunch en gaan vervolgens door. We besluiten vanaf hier terug te gaan naar het resort. Het is nog best een pittig eindje scooteren dus we rijden om een uur of vier weg daar. Bij het resort aangekomen goed nieuws. De pasjes van Ran zijn teruggevonden. De driver die ons gisterenavond naar het restaurant bracht heeft hem op zijn achterbank gevonden, uit Ran zijn zak gevallen…gelukkig maar, die stress ook voorbij!! Sas en ik besluiten nog even te gaan kijken bij een klein huisje op de route naar het resort. Ze hebben veel kleine dieren, kippen en kuikens, en koeien en kalfjes. En natuurlijk honden. De kinderen komen op ons af rennen, ik schat ze een jaar of 5 en 2. We kopen maar wat in hun winkeltje..is hun dag omzet ook weer gehaald. Je vraagt je toch af als je over zo een eiland rijdt wat de mensen allemaal voor werk hebben. Het zit allemaal maar een beetje te hangen, kijken naar filmpjes op hun telefoon. De kinderen darren maar een beetje rond…zonder speelgoed of iets dergelijks. Ik denk dat hier op het eiland weinig werk is behalve het verbouwen van hun eigen grond en houden van dieren. Daar verdienen ze denk ik hun boterham mee. De mensen hebben weinig, maar ook weinig nodig, zo lijkt het. De kinderen zijn allemaal blij, zwaaien als je langs komt met de scooter. Ik heb een constant HAPS (kamp groep 8) gevoel als ik hier ben. Je ruikt overal de vuurtjes en het alternatieve leven is duidelijk merkbaar. Al het werk gebeurt met de hand, je ziet langs de straat veel mensen lopen met grote hakmessen en ze zijn constant bezig met eten.
We duimen nog even het zwembad in, en Ran en Wes gaan even de race terugkijken. In de avond eten we “de Coconut club”. Het is gelukkig maar 15 min van ons resort. We hebben weer een “driver” kunnen regelen dus dat is fijn. Anders kom je hier ’s avonds helemaal nergens…

Geschreven door Marja.op.avontuur