De laatste dag is aangebroken. We vertrekken vanavond pas om 20.35 uur. Dus we moeten om 17.00 uur richting vliegveld van Denpasar. Het is ongeveer een half uurtje vanaf hier rijden. Sary komt ons ophalen met schoonvader en man. Helaas zijn haar beide ouders ziek want die wilden ons ook graag wegbrengen. We ontbijten vandaag om 8.30 uur en gaan daarna naar de Spa. We hebben een behandeling gekregen omdat we in verkeerde kamers geplaatst zijn de eerste nacht. Het is een soort hydro aqua massage in een grote waterpool. We zijn heel benieuwd. Daar aangekomen blijkt dit niet te kunnen om half tien want het gaat pas open om 12.00 uur. We gaan eerst even relaxen bij het zwembad en komen later terug. Als je vroeg komt zijn hier nog wel wat bedjes te krijgen bij het zwembad. Dat wordt later op de dag moeilijker. Om 12 uur zijn we weer bij de Spa. We houden zwemkleding aan, krijgen een kimono en slippers van hun en lopen naar een groot (overkapt) bad. Daar staan een paar badmeesters omheen. Het lijkt wel of we zwemles gaan krijgen. We worden er een beetje lacherig van. Er wordt aangewezen waar we moeten starten. Eerst moeten we een kort stuk in het water tegen een zware stroom inlopen. Eerst een stukje op gewone steentjes, dan een stuk op (het lijkt op) houtskolen. Het lijkt een soort “zwembad blote voetenpad”. Dat gaat nog best ok. Daarna moeten we tegen een nog zwaardere stroom inzwemmen. Het is lastig, je moet echt kracht zetten wil je niet achteruit geduwd worden. Ben toch echt geen slechte zwemmer maar moet mijn best doen vooruit te komen. Ik moet er ook vreselijk om lachen. De rest komt achter mij aan (niet allemaal zwemmend). We liggen echt in een deuk met zijn allen. Als we uit deze stroming komen moeten we langs de kant gaan zitten van het bad met de rug tegen het bad aan. Er zitten in de wanden harde stralen. De eerste begint laag bij je kuiten en als je doorschuift is de straal steeds hoger. Je moet 1 minuut blijven zitten en dan schuif je door. En zo ga je het hele zwembad door. Soms zijn de stralen zo hard dat je je goed moet vasthouden anders vlieg je door het zwembad heen. Het is soms lekker, maar soms ook een soort van niet…de stralen zitten op je benen, je rug, je schouders, iedere keer een ander gedeelte van je lijf. Het duurt allemaal een uur. Sommige mensen komen met rode plekken uit het bad…het is een soort massage maar dan met waterstralen. Het schijnt nieuw te zijn en de enige in Indonesië. Het is een aparte ervaring. En het is zeker leuk om gedaan te hebben. Om 13.15 uur gaan we uit het bad en lopen weer terug naar het zwembad. We blijven ons verbazen over hoe mega groot het complex is. Wat zal dit wel niet allemaal kosten…als je ziet hoeveel mensen er iedere dag nodig zijn voor de tuinen, hoeveel er gewassen moet worden (bij het zwembad pakt iedereen maar steeds weer nieuwe handdoeken), bij het restaurant geen papieren maar stoffen servetten, de kimono’s die we droegen in de Spa, en zo gaat het maar door. Er is een “pool bbq” vandaag bij het zwembad. Er staan drie koks met hun duimen te draaien…overal waar je kijkt staat personeel, hekjes schoon te maken, anders verroest alles, mosgroen van beelden af te schrobben, drie man iedere dag de vijvers schoon te maken, het is echt bizar. Alles wordt 100x geveegd, de gangen zijn kraakhelder en glimmen je tegemoet over de toiletten maar te zwijgen. En iedereen altijd even netjes, of ze het nou menen of niet…soms word je er wat kriegelig van maar beter dit dan zoals het bij ons tegenwoordig gaat. We eten bbq aan de pool en nemen rond 14.30 uur met een snik onze laatste duik. Ik was nog niet klaar hoor en had het nog prima 1 of 2 weken uit kunnen houden. Om 3 uur gaan we naar de kamers. Douchen en maken alle koffers klaar. Om even voor 4 uur is Sary in de lobby. We besluiten nog even een klein drankje te doen. Kaya (kindje Sary) is uiteraard ook mee en mag de grote goudvissen eten geven. Hij geniet met volle teugen en springt nog net niet zelf het water in. Om ongeveer 5 uur gaan de koffers in de auto’s (ze zijn met twee auto’s anders past het allemaal niet in 1 auto) en rijden we naar het vliegveld. Helaas is er een weg afgesloten door een ceremonie. Dit geeft chaos en een mega file op de weg naar Denpasar. We staan stil en de tijd tikt door. Volgens Wes moeten we uiterlijk 1830 uur de koffers afgeven. Hij zit nerveus op de achterbank en is bang dat we dit niet gaan redden. Ik ben verbaasd over het droppen al om 1830 uur van de bagage terwijl we pas vliegen om 20.30 uur maar het zal wel. De tijd tikt door en we schieten niet op. Als we nogmaals kijken zien we dat de drop off van bagage 19.30 uur. Pfiew, dat lucht op, dat moeten we halen. We besluiten na ruim een uur file om zodra dit mogelijk is de tolweg te pakken. Sary en man zijn er opgewonden van. Ze hebben nog nooit op de tolweg gereden…Maar dit rijdt door. uiteindelijk arriveren we om even over half 7 eindelijk op de luchthaven. Widi staat daar ook op ons te wachten om afscheid te nemen en hem zijn vergoeding te geven. We nemen snel afscheid, het is altijd toch weer een soort van emotioneel om afscheid van Sary te moeten nemen. Omdat we nu niet veel tijd hadden viel het deze keer (gelukkig) mee. Bij de drop off loopt het redelijk snel door, zo ook bij bagage check. Alleen bij douane staat nog een lange rij maar ook dit loopt toch nog vlot door. We hebben uiteindelijk nog een half uur voordat de check-in gaat beginnen. Stress is bij Wes voorbij als we uiteindelijk bij de check in zitten te wachten. De vlucht naar Singapore gaat voorspoedig, 2.15 uur en de overstap ook. De nacht was ok, we hebben bijna allemaal redelijk geslapen, en anders hebben we thuis zo nog wel even. Het is nu nog een uurtje en dan zijn we weer op Nederlandse bodem.
Het is jammer dat een vakantie altijd zo snel voorbij vliegt. De eerst week denk je altijd “oh heerlijk we hebben nog twee weken” en dan plotseling zijn het alweer de laatste dagen. Het was een diverse vakantie waar we hebben geslapen midden in de rimboe bij Sary, maar ook in luxere resorts waren. We hebben weer super veel gezien, en zijn op plekken geweest waar we nog niet eerder geweest waren. We waren bang dat Bali veranderd zou zijn (in negatief opzicht) na de pandemie maar dit is ons meegevallen. Natuurlijk zijn sommige plekken (zoals Canggu) drukker geworden in vergelijking met 7 jaar geleden, maar shit happens. Er zijn nog zoveel gebieden op Bali te vinden waar er rust is. De natuur is prachtig, ik heb de indruk dat de bewustwording van afval opruimen de goede kant op gaat en het is fijn om dat te zien. We hebben deze reis weer mooie en dierbare herinneringen gemaakt, en dat is waar het allemaal om draait!
Het zal niet onze laatste keer zijn dat we hier zijn. Sary is een deel van ons leven geworden en dat kunnen we niet zomaar loslaten. Dat is ons deze vakantie ook wel weer duidelijk geworden. Laten we hopen dat het niet weer 7 jaar hoeft te duren voordat we terugkomen….


PS Sas haar voet is nog niet helemaal hersteld maar ze heeft besloten (omdat we toch vanavond weggaan) dit in Nederland even te laten nakijken. We kunnen niet echt goed zien of er nou nog iets in haar voet zit of niet.

Geschreven door Marja.op.avontuur