De dag begint vroeg, om 5.45 uur gaat mijn wekker. Maar dan ben ik eigenlijk al een uur eerder wakker geroepen door de moskee. Die begon al om 5 te brabbelen en aangezien deze blijkbaar hier ergens in de buurt is was dit luid en duidelijk te horen. Volgens Carola hoorde zij hem al om 3 en 4 uur en die heb ik dan weer niet gehoord, valt niks tegen dus. Het is een koude nacht geweest, slapen met lange broek en lange mouwen is hier wel nodig. Het is bizar hoe de temperatuur afzakt in de nacht. Bekoji ligt op 2800 meter. Ik heb te doen met al de inwoners van hier in hun tochtige hutjes. Om 6.15 uur verzamelen we om naar de training van de meisjes van “girls gotta run” te gaan. Dit is een programma opgezet door een Amerikaans bedrijf. Ze steunen hier in Bekoji 80 meisjes vanaf 10-18 jaar. Dat gebeurt op vrijwillige basis. Soms worden ze aangemeld door school, soms melden ze zich zelf aan. Ze krijgen eerst een interview waarin ze moeten vertellen waarom ze in het programma willen. Als dat positief is dan wordt er van ze verwacht dat ze er ook echt helemaal voor gaan, en hun ouders (vaak alleen een moeder begrepen we, vaders overlijden vroeg of zijn gescheiden) er ook achter staan. De meiden trainen in een groep van ongeveer 40 iedere ochtend van 06.30-20.00 uur. Daarna gaan ze naar school. Ze krijgen twee maal te eten op school en pas na de lunch zit hun dag erop. Er wordt ons verteld dat het begeleiden van 1 meisje ongeveer 500 dollar per jaar kost. Dit wordt bijeengebracht door donaties. Er is hier momenteel een Amerikaanse jonge meid, zij werkt voor Girls gotta Run en interviewt de meiden, hun families om daar een goed verhaal van te maken om op die manier meer donaties te genereren. Er zijn vier plekken in Ethiopië waar dit programma loopt. Er staat geen grote druk op de meiden, de trainers kijken welke meiden goed zijn en sommigen worden er snel uitgepikt om mee te doen aan een soort van landelijke selectie. Daarvoor moeten ze dan Bekoji verlaten en naar Addis verhuizen (zonder familie). Ze hoeven geen prof te zijn om onderdeel van het programma te zijn, wel moeten ze zich volledig inzetten, zowel op de trainingen als op school.

We rijden met de bus naar het veld waar de meisjes, de meesten al bibberend, zitten te wachten. De meesten hebben goede loopschoenen en een sportsetje aan. De trainster is met ons meegereden. Ze verdeelt de meiden meteen in groepen, ze moeten bij elkaar blijven lopen kris kras over het veld. Het zijn uiteindelijk drie groepen. Af en toe komt er nog eentje aanrennen en sluit aan bij een groep. Ze lopen zeker 30-40 minuten hard, beginnen langzaam en eindigen met een stevig tempo. De Amerikaanse is ook een loper en loopt mee. Van onze groep houdt iedereen het voor gezien. Deze meiden zijn nu al niet bij te houden en over dat hoge gras, tussen de koeienvlaaien is best een dingetje. De coach loopt over het veld heen en roept aanwijzigingen naar haar meiden. Voet anders neerzetten, let op armbeweging etc etc.
Na het lopen blijven de meiden in groepen en doen allemaal tegelijk oefeningen, soort van aerobics alles in de maat. Dit kan ik natuurlijk wel even meedoen. Dus ik sluit aan wat best hilarisch is want zo soepel gaat het allemaal niet meer helaas. Na de oefeningen doen ze nog een rek- en strekronde en ze eindigen door te klappen voor elkaar en ze gaan nog in een rondje staan en dansen nog wat. Heerlijk om te zien, je ziet de meiden genieten. Ondertussen waren er op het veld ook een paar kleine kinderen op afstand aan het meekijken. Sabine en ik proberen hun aandacht te trekken, 1 jongetje heeft een bal gemaakt van een paar opgerold oude sokken. Ze zijn doodsbang voor ons en rennen huilend weg als we dichtbij komen. Een iets ouder jongetje is wel nieuwsgierig en geeft ons een hand. We wenken hem gooi de bal dan gaan we voetballen, en dan uiteindelijk, na een 15 minuutjes spelen we voetbal met ze met de opgerolde sokken. Wat een plezier als we met zijn allen achter de “bal” aanrennen. Na de training gaan we weer in de bus naar het ontbijt. Zelfde restaurant/hotel waar we gisterenavond gegeten hebben. Iets anders schijnt er hier niet te zijn. We krijgen daar scrambled eggs en brood en natuurlijk koffie. We lopen op de terugweg van het ontbijt langs een kleine kiosk. Daar kopen de anderen nog wat spullen om weg te geven, een par ballen, alle kauwgum die ze hebben (120 stuks, kost per stuk 1 bir is 0,03 cent). Ook alle pennen worden gekocht. De goede man kan voor vandaag zijn deuren sluiten en heeft de best omzet ever.
Daarna relaxen we even bij ons eigen hotel van de zon. Ze snappen er niks van hier dat we in de zon zitten te genieten, “we have a bad sun” zeggen ze steeds. We smeren ons goed in en blijven toch nog maar even lekker buiten. Het is heerlijk in zon, niet te warm, windje erbij. In het begin van de middag worden we weer opgehaald door het busje en rijden naar de school waar de meiden van Girls gotta Run op school zitten. Het is een grote school met 2000 leerlingen 😳. Als we de bus uit stappen lopen we meteen tussen eerst tientallen kinderen, groot en klein. Al snel worden het er meer...uiteindelijk lopen we tussen meer dan honderd kinderen. Ze raken ons aan, wrijven over mijn armen, geven je een hand. We lopen het hek van de school in,, ik weet nu hoe Sinterklaas zich voelt bij de intocht.....we worden verder geleid naar de ruimte waar de meisjes van Girls gotta Run eten krijgen. Allemaal een bord voor hun neus en een fles (eigen) water. Ze mogen één voor één naar de twee moeders komen die drie grote pannen eten gekookt hebben. Ze krijgen rijst, spaghetti en iets van een saus eroverheen (uiteraard geen vlees) en twee grote witte bollen. Een overload aan koolhydraten dus..Ik weet niet wat ik zie wat ze per bord opscheppen. En geloof het of niet, tot op het laatste kruimeltje wordt alles naar binnen geschoven. Ze pakken een stuk brood, daar pakken ze het eten mee op. Bestek gebruiken ze niet. Tijdens het eten zit de coach ondertussen met ze te praten en de social worker (beide van de organisatie). De meisjes zijn zooo onwijs stil en gehoorzaam..er valt geen onvertogen woord.
Na het eten wassen ze met hun eigen water hun bord keurig af. Daarna met zijn allen op de foto. Een van onze groepsleden heeft geld ingezameld, wij hebben er ook nog wat aan toegevoegd en we overhandigen een check van 1000 dollar. Een groot applaus volgt. We hebben allemaal even een emotioneel momentje. Na deze hele intensieve beleving stappen we de bus weer in. We stoppen dan bij een grote markt. De week markt van Bekoji. Ook daar lijkt het wel of we rechtstreeks van Mars komen. We lopen over de markt, geven nog wat spullen weg, de bellenblaas doet het heel erg goed. Als Connie, de oudere dame uit onze groep gember wil kopen komt ze erachter dat haar portemonnee weg is. Ze weet dat ze hem voor het laatst vanmorgen heeft gebruikt bij de kiosk. Helaas blijkt deze gesloten te zijn. De jongen van het hotel belt de jongen van de kiosk. En hij heeft haar portemonnee...een dikke tip voor de man van de kiosk, die hoeft nu de komende maand niet meer open 😜.
De markt is een grote bende van groenten, houtskool, schoenen, kruiden etc etc. Kinderen krioelen overal onderdoor. Ze zien er niet uit, zijn vies, gescheurde broeken, kapotte vesten maar ze blijven maar lachen, zwaaien en handjes schudden. De desinfecterende doekjes komen goed van pas 😳. Vooral omdat we ook in ons “motelletje” niet kunnen douchen. Na de markt lopen we terug. Een uur later worden we weer opgehaald om een familie te bezoeken van een meisje die aan het programma GGR meedoet. We worden ontvangen door moeder, de koffie lucht komt al uit het huisje. Het is een huis van steen, dus dat is prima. Niet groot, het meisje slaapt in de woonkamer maar het ziet er keurig uit. Moeder heeft echt haar best gedaan om het prachtig te laten zijn. We krijgen allemaal koffie met popcorn (zoete popcorn eten ze hier overal bij de koffie) en brood. De koffiebonen roosteren ze zelf, dan malen ze ze en dan gaat het in een potje met water op een houtskool vuurtje. De meisjes zien er mooi uit (speciaal voor deze gelegenheid) en er is ook nog een zoontje (denk 7/8 jaar). We geven ze wat spullen om te koken, het jongetje wat spulletjes en blijven een uurtje. We stellen wat vragen via de reisleider (tolk) aan moeder. Ze is heel blij dat haar dochter ik het programma zit en kookt af en toe vóór de meisjes. Vader is er niet, ze zijn gescheiden en nog 3 andere meisjes wonen bij vader. 6 kinderen per gezin is hier de normaalste zaak van de wereld. En dat vader hem peert ook, ze overlijden ook jong. Dus de moeders moeten het vaak alleen zien te mannen. Deze moeder maakt kleedjes en verkoopt ze op de markt. Oma komt uiteindelijk ook nog even tevoorschijn, we geven haar een stuk zeep. We eten daarna weer waar we allebei de dagen gegeten hebben, dat schijnt de enige tent te zijn waar we en WiFi hebben en het eten ok en te vertrouwen is. Het is ook een hotel maar de kamers schijnen er niet schoon te zijn vandaar dat we in ons “motelletje” zitten. (Dat zijn ook de enige twee in Bekoji).
Sabine doet vandaag trouwens weer ondanks dat ze slap is, weer met alles mee. Het leek een korte buikvirus . En weer een dag voorbij vol mooie herinneringen en wat een mooie organisatie is Girls gotta Run, die gaan we maar eens in de gaten houden...welterusten!

Geschreven door Marja.op.avontuur