Ik ben nooit zo blij de dag dat ik wegga. Al dat gedoe met koffers inpakken, huis opruimen, nog laatste spullen halen…
Gelukkig zijn er genoeg mensen op school vandaag en kan ik om 8.45 uur huiswaarts keren. Dat is heel fijn. Nu heb ik de tijd om alles te regelen vandaag. Het was een drukke week afgelopen week dus het enige wat ik gedaan had was wat stapeltjes kleding klaar leggen. Gisterenavond zijn Wes en Sas al gekomen. Dus die zijn al klaar. Sas moet nog half dagje werken online en Wes moet nog wat dingen regelen voor de Ajuma ballen. Ik probeer alles in 1 koffer te proppen maar dat is iets te optimistisch. Gelukkig heeft buurvrouw Karin nog een klein koffertje voor me en dan lukt het allemaal prima. Ik haal nog wat spulletjes voor de dochter van Sary haar broer. Hij heeft een dochtertje van 3 jaar en zondag wordt de tweede verwacht. Een jongen. Voor het zoontje van Sary heb ik al spulletjes gekocht. Ik haal nog wat reistabletten, altijd handig voor als ik op een boot moet 🤢 …
We zijn al met al op tijd klaar en gepakt en Wim haalt ons op om 16.45 uur. Eindelijk…weg…eindelijk naar Bali. Een vakantie die al gepland stond voor 2019. We hebben inmiddels een bruiloftsfeest gemist (2020) en een geboortefeest (2021). Nu is Sary zwanger van de tweede.
Op Schiphol gaat alles snel, om 17.45 uur hebben we de koffers afgegeven, zijn we door de douane en zitten we, na wat shop aankopen, in de lounge wat te eten en te drinken. We hebben de tijd tot 20.15 uur dan zouden we moeten gaan boarden. Om 20.00 uur lopen we naar uitgang E9. Daar staat onze Boeing 777 op ons te wachten. We hebben 4 stoelen in de middelste rij al van tevoren geboekt en hebben ook iets meer beenruimte geboekt. We mogen snel het vliegtuig in want we zitten redelijk voorin. Rij 14, top, niemand verder op onze rij. En de beenruimte is absoluut beter dan normaal. Hier gaat we op deze 12.5 uur durende vlucht (en later nog 3 uur naar Denpasar) geen spijt van krijgen. Ik spreek jullie later….
Inmiddels hebben we de nacht gehad en overleefd. We gaan nu landen op Singapore waar we een korte stop maken, het vliegtuig wat brandstof krijgt en schoongemaakt wordt en dan kunnen we weer verder vliegen. De vlucht was “rommelig” te noemen. Grote stukken met flink wat turbulentie maar gelukkig ben ik er niet ziek van geworden. Best aardig geslapen moet ik zeggen. Denk dat ik om uur of 11 in slaap viel, na de fantastische maaltijd (kip tandoori die ik doorgegeven heb na de mannen), werd wakker om 2 uur. Dat viel wat tegen..toen weer in slaap gevallen tot een uur of 6, dat schiet dan een beetje op tenminste. Om 7 uur kwam ontbijt door en gingen de lichten aan. En nu dus op Singapore. We gaan er zo uit even benen strekken en dan nog 3 uur naar Bali. Het is hier nu 16.48 uur…en dan is de zaterdag alweer bijna voorbij….best gek… tot later!
Op Singapore gaat alles snel. We gaan er even uit, het regent hier en het is warm en vochtig. We mogen niet van de luchthaven af natuurlijk. Het is alleen even erin en er weer uit. Wel moet alle handbagage dan weer door de check. Hier mag je geen liquids in je tas dus het flesje water drinken we snel leeg. Het is druk hier op de luchthaven. Zo te zien hebben ze hier geen last van personeelstekorten. Overal staan mensen, ook overal wordt schoongemaakt. Je paspoort en boardingpas wordt 100x gecontroleerd. En dan gaan we weer aan boord. Dezelfde plekken dus dat is fijn. We moeten nu nog 2.5 uur naar Bali. Nieuwe KLM crew want de vorige mogen nu even uitrusten. Ik geloof dat we rond 18.45 uur weer de lucht ingaan. We vliegen nog 2 uur en 15 minuten. Sas is opgewonden dat ze er eindelijk bijna is. En dan is zover. Na een rustige vlucht landen we om 20.45 uur op Denpasar. Daar hebben we nog wel even te gaan. Eerst in de rij voor een visum. Ik moet zeggen dat dat best goed gaat voor Balinese begrippen. Dan in de rij voor de douane. Dit duurt langer. De man vraagt waar we heen gaan. We zoeken en geven de naam van ons eerste hotel. Hij kijkt ons doordringend aan maar we worden goedgekeurd, stempels erin en door! Dan op naar de volgende stop, de koffers. Drie koffers hebben we snel te pakken. De vierde, de grootste van Ran en mij, laat op zich wachten. Als dat maar goed gaat….
Gelukkig rolt deze 20 minuten later ook de band op. We gaan richting uitgang. We willen richting “nothing to declare” maar stop..dat lijkt te simpel…we moeten nog digitaal iets invullen waarin we verklaren niks fouts bij ons te hebben. Allerlei vragen worden ons digitaal gesteld. Weer paspoortnummer, vlucht nummer etc etc. Weer 20 minuten later is het ingevuld en kunnen we met een barcode op de telefoon eruit. We pinnen een miljoen Indonesische rupia (hier ben je als het land binnen komt meteen miljonair) en gaan nu maar eens kijken of Sary er is om ons op te halen. Bij de aankomst hal staan hinderden mensen met bordjes. Als je al iemand zoekt kun je die persoon hiertussen in ieder geval niet vinden….🫣. Het is een grappig gezicht. En je beland meteen in de chaos. Maar..tussen de Balinesische mensen zien we Sary opduiken met man en kind. We worden hartelijk ontvangen en ik pink toch een klein traantje. Het is 6 jaar geleden dat ik hier samen met Wes was. Ran was hier voor het laatst in 2019 toen Sary haar master haalde. Sary heeft nog 2 heren meegenomen. Die nemen onze koffers mee want niet alles past in 1 auto. We gaan op zoek naar de auto. Het is bloedheet, en een gekkenhuis. Welkom op Bali. Het is even zoeken naar de auto (deze hebben ze geleend) en geen idee maar waar ze hem neergezet hebben. Hij is wit…maar dat zijn ze hier allemaal!! Uiteindelijk vinden we de auto. De man van Sary rijdt ons het vliegveld af. Het is de bekende witwar van keihard fluitende verkeersregelaars waarvan je niet eens ziet dat ze een fluitje hebben want die zit verstopt onder hun mondkapje, scooters, auto’s en mensen met koffers. Het is lachwekkend om te zien. Met zijn drieën op de scooter, kind in het midden, crossend tussen de auto’s door. Alles kan hier. We geven aan nog even te willen eten. Onderweg maken we een stop na een flinke hoosbui. We eten heerlijk!’ Spicy natuurlijk maar kip en beef met rijst. Dat is beter dan al die vliegtuig ellende. Voor zeven man rekenen we 22 euro af..dat is nog een te doen!! We hebben voor deze ene nacht een hotelletje geboekt vlakbij het gebied waar de ouders van Sary wonen. Daar brengen we namelijk de eerste dag door (zondag). Sary heeft het hotel gecontact maar ze reageren niet. Dan om een uur of elf hebben we contact. We zijn te laat..er is niemand meer en we kunnen niet inchecken. Oeps..dat is een goed begin….en nu…Sary belt wat heen en weer en er wordt druk Indonesisch gebrabbeld. Er zit niks anders op maar we gaan naar Sary haar ouders. Daar wordt inmiddels een bed voor ons in gereedheid gebracht. We rijden nog een poos door. Al met al duurt het wel zeker 2 uur voordat we de jungle inrijden op zoek naar het huis. We staan voor een bruggetje waarvan Sary dacht dat we met de auto overheen konden (Sary woont hier niet meer maar woont bij haar schoonouders, dat is “normaal” hier als je gaat trouwen) dus is hier al een poosje niet geweest.
Er wordt weer druk gebeld met de broer van Sary. We moeten omrijden. Na nog zeker 45 minuten (het is inmiddels 1 uur in de nacht) en een stuk door ruige jungle arriveren we bij het huis. We worden hartelijk ontvangen door de ouders van sary, iedereen is uit zijn bed. Ook oma is wakker geworden. Het is een heerlijk ontvangst van alleen maar lieve mensen. Ook de schoonzus van Sary komt uit haar bed. Ze is hoogzwanger en verwacht eerstdaags haar tweede kindje. Ook zij woont hier samen met de broer van Sary. De auto met de koffers zijn hier ook. We nemen plaats op de grond, en kletsen wat met Sary. Zij vertaalt alles naar Indonesisch voor haar ouders. We halen de meegebrachte kleding uit de koffers en de stroopwafels. Het is een gezellig samenzijn. Om ca half drie gaan we slapen. Onze kamers zijn prima. Alles en iedereen is, zo lijkt het, uit zijn kamer gehaald zodat wij kunnen slapen. Heerlijk primitief, ik hou ervan, ik krijg HAPS terugblikken …hoe dicht kun je komen bij de bevolking dan dit.
We worden wakker om 9 uur van kukelende hanen en geklets van kinderen en volwassenen. We gaan zien wat de dag ons gast brengen vandaag! We hebben er zin in, ons avontuur gaat beginnen!!!


PS: voor de intimi hoef ik natuurlijk niet te vertellen wie Sary is. Maar misschien dat niet iedereen het verhaal kent. Dus bij deze:
12 jaar geleden zijn we voor het eerst op Bali geweest. Met mijn vader moeder Wim en roos. Wes was toen 16. We reisden toen rond op Bali. In 1 van de laatste hotels raakten we toen aan de praat met een meisje. Sary heette ze. Ze vertelde ons dat ze 1 droom had en dat was Engelse juf te worden. Helaas hadden haar ouders hier geen financiële middelen voor. Wij hebben toen besloten haar te helpen en Sary heeft zelf een universiteit uitgekozen en daar gestudeerd op onze kosten. Ze heeft haar studie cum laude gehaald. Daarna is ze naar Nederland gekomen (voor het eerst van haar leven het eiland af) en wilde ze eigenlijk ook nog haar master gaan halen. We vertelden haar dat we dit traject met haar ook wilde in gaan dus de Master werd vervolgens gehaald. Weer cum laude geslaagd. We hebben haar daarna nog geholpen om een Engelse school op te zetten en die draait ze nu met veel succes. Hier onderwijst ze Balinese kinderen en geeft ze engelse les en bijles in andere vakken. Het is een heerlijk verhaal. We zijn enorm trots en blij dat we deze hele familie op deze manier hebben kunnen helpen. Sary is inmiddels getrouwd, heeft een zoontje van bijna twee jaar (Kayana) en is zwanger van nummer twee.

Geschreven door Marja.op.avontuur