De wekker gaat wederom vroeg vandaag. We hebben afgesproken om 10.00 uur bij Sary te zijn. Het is zeker 1.15 minuten rijden dus we moeten echt wel weg om 8.30 uur. Dat betekent 7.30 uur ontbijten en de wekker drie kwartier eerder.
Het is best een spannende dag. We hebben geen idee wat ons staat te wachten. We gaan eerst maar eens ontbijten. Het is al best druk zo vroeg om 730 uur bij het buffet. Het is zo vroeg dat we beiden niet zoveel trek hebben. Als er dan ook nog zo een maffe Chinees achter ons zit met een giga bord eten en smakkend zijn noodles en de hopen andere eten op zijn bord naar binnen werkt ben ik er helemaal wel klaar mee. Wat zijn het ook een bizarre mensen. Zijn vrouw zit ondertussen op haar telefoon een filmpje te kijken en heeft het geluid keihard aanstaan. Ik verbaas me er iedere keer weer over, wat een apart volk is dat..en het barst ervan hier, weinig Europeanen, veel Chinezen en Indiërs. Na het ontbijt lopen we meteen naar de lobby. Daar komt de taxi aanrijden om 8.40 uur. We hebben de Gojek (Aziatische Uber) app gedownload. Super handig. We rijden met de taxi door het drukke verkeer, in Denpasar is het eigenlijk altijd druk. Met scooters en auto’s. Het is regelmatig even file rijden maar we zijn keurig bij de schoonouders van Sary om even voor tienen.

De 3-maanden ceremonie (dat is de ceremonie waar we vandaag bij zijn) (105 dagen in de Pawukon kalender) voor een baby is een heel feest. De ceremonie is bedoeld om de Goden te vragen of de ziel van de baby werkelijk in dit lichaampje mag blijven. Tót deze tijd is het de baby ten strengste verboden om in contact te komen met de grond. Tijdens de ceremonie worden de voetjes van de baby voor het eerst op de grond gezet en krijgt het kind ook officieel een naam.

Als we aankomen zitten er al een hoop mensen, op versierde met witte doeken plastic stoeltjes buiten. Er is een soort witte overkapping geregeld zodat we godzijdank niet in de zon hoeven te zitten. Want het is onbewolkt en warm. De familie van Sary is er al. Die zijn ook helemaal komen rijden vanuit Tabanan. Dat is ook zeker 1.5/ 2 uur rijden. En er zijn nog een heleboel mensen die we uiteraard niet kennen. Het is en aangelegenheid waar het hele “dorp” (buurt) voor uitloopt. Er zit een man al allerlei rituelen uit te voeren. We gaan snel naar binnen en kleden ons om. Daar gaan we, in de traditionele kleding.
We worden door iedereen in de kleding geholpen. Make-up op mijn gezicht en mijn haren worden gedaan. En dan kunnen we ons tussen de rest mengen. We zijn een soort filmsterren. Iedereen maakt foto’s van ons, er komt steeds weer iemand anders achter ons staan die met mij of Ran op de foto wil. De meesten spreken geen Engels.
Beautiful, beautiful…kunnen ze nog wel uitspreken.
Ik ben allang blij dat ik, met deze strakke rok aan, een stoeltje heb om op te zitten en blij dat ik niet op de grond hoef te zitten.

We moeten meteen aantreden voor het eten. Het is nog geen 11.00 uur…rijst, kip, tempeh, en nog veel meer eten staan klaar. Eigenlijk heb ik helemaal geen trek. Ik ben niet zo van in de ochtend aan de kip en rijst. Maar goed, afslaan kan ook niet. Eerst moeten wij eten, dan pas gaat de rest.
Ik schep maar wat op want ik heb niet echt keus.
Degene die de offering doet gaat ondertussen gewoon door met een belletje rinkelen (de goede geesten aanroepen), water strooien, bloemblaadjes de lucht in gooien en nog veel meer. Voor hem staat een groot heel varken. Soort van gerookt. Het is een indrukwekkend gezicht en ik kijk er nu al naar uit dat we die straks moeten eten.
Dan op een gegeven moment is het zover. Asmita wordt erbij gehaald, Sary, Winarta (man van Sary) en Kayana. Het belletje wordt nog harder gerinkeld en de handen van iedereen gaan bij elkaar 🙏🏽
Ook de vader en moeder van Winarta staan erbij. Niet de ouders van Sary. Dat is best gek maar zo is dat hier. Asmita krijgt rijst op haar voorhoofd, bloemblaadjes achter haar oor en er wordt water over haar hoofd heen gestrooid. Ook krijgt ze een soort zilveren armbanden om haar armpjes en voetjes. En zo gaat dat daarna bij alle personen die erbij staan. Het is ingewikkeld, wij vinden het maar “gedoe” voor hier is het het geloof. Het grappige is dat tijdens dit hele ritueel de rest van de bezoekers niet stil is of even de aandacht heeft. Welnee, iedereen praat gewoon door, de mannen, die binnen zitten te kaarten, gaan ook gewoon door met hun spelletje. En wij kijken alleen maar onze ogen uit. Het is prachtig om te zien en een keer mee te maken.

Na het officiële gedeelte wordt het varken aangesneden. Eerst wordt de kop eraf gesneden en op een schaal gelegd. Daarna komt er heel veel vocht uit het varken wat ze weer opvangen in een schaal. Het ziet er niet zo appetijtelijk uit. Dat is denk ik het juiste woord…daarna wordt het hele varken eerst in plakken en dan in stukjes gesneden.
Je ziet dat het aan de binnenkant nog niet gaar is. Dat schijnt expres zo te zijn. De mensen die stukken mee naar huis krijgen kunnen het daar dan nog “afbakken”. Dat doen ze hier ook. De grote stukken worden in kleinere stukjes gehakt en dat gaat naar de keuken waar het nog goed gebraden wordt. En dan is het natuurlijk weer tijd om te eten…ik sla deze ronde toch echt even over. Ran uiteraard niet. Die eet rustig door..
Het is trouwens gebruikelijk dat als mensen komen ze manden met offers meenemen. Dat zijn bloemen, etenswaren en/ of geld. Het mandje waar ze het in meebrengen krijgt een nummer. Dat nummer wordt ook op hun hand geplakt. Als de gasten dan weer naar huis gaan krijgen ze weer spullen mee in hun eigen genummerde mandje. Dat zijn meestal zoetigheden, noedels en een stuk van het varken wat na de ceremonie gesneden is.

Zo tegen half drie begint iedereen een beetje naar huis te gaan. Er zijn een hoop gasten die nog ver moeten rijden, soms meer dan twee uur dus voordat die thuis zijn is het alweer donker.
Wij doen de kleding weer uit en pakken de taxi weer terug tegen drie uur. Ik kan niet wachten om een duik in het zwembad te nemen. Het is nog steeds erg warm (31 graden) en ik heb me een ongeluk gezweet.

Het verkeer is weer druk dus we zijn tegen half 5 weer terug in het resort. Ik doe meteen mijn zwemkleding aan en ga bij Ayana even heerlijk poedelen. Ran komt tegen zeven uur naar me toe en ik zwem nog even met een prachtige sunset. Daarna eten we in een Indonesisch restaurant op het resort. Ze hebben ook Thais en Indisch eten. We eten van alles wat, naan brood met knoflook, samosa’s, tom ka kai soep en Ran nog wat beef met rijst. Alles smaakt weer verrukkelijk. Het is bijzonder knap dat de kwaliteit van eten in dit mega resort overal zo bizar goed is. Het maakt niet uit in welke van de wel 16 verschillende restaurants heen gaat, het is altijd ontzettend smaakvol en goed.
Dit zelfde geldt voor het personeel hier. De tweede dag aan het ontbijt wist de dame ons al te benoemen met hello Mr Spierieus (al had ze geen idee hoe ze het moest uitspreken).
Ze zijn allemaal attent, keurig, respectvol (soms iets te…). Maar bovenal de vriendelijkheid spat er vanaf.

Na het eten is het nog niet zo laat. We zakken nog wat af naar beneden alwaar de Rock Bar is. Een bekende bar in Bali waar vele beroemde DJ’s al gedraaid hebben. De DJ Booth is een soort van hoog eiland boven zee. Het is een waanzinnige plek en op deze warme avond met geen zuchtje wind is het hier heerlijk toeven.

Het was een bijzondere dag vandaag, prachtig om de ceremonie mee te kunnen maken. Hiervoor waren we uiteindelijk deze kant op gegaan. Eindelijk is het een keertje gelukt….

Morgen weer een dagje helemaal niks, zwembad hangen en relaxen. Ook heerlijk ! We horen dat het in Nederland alleen maar stormt en regent dus we zijn blij dat we nog even kunnen genieten van zon en heerlijke temperaturen (al is Ran het daar niet altijd mee eens…😉).

Tot morgen !

Geschreven door Marja.op.avontuur