Ik sta goed op vandaag. Voel met weer ok. Heb weer wat energie dus weer een nieuwe lekkere dag in Sanur. Ik begin de dag standaard met een duikje. Het is weer strakblauw, het zou rainseason moeten zijn maar gelukkig blijft de regen uit. Het is warm, iedere dag zo een 32 graden en volle zon. Heel af en toe drijven er wat wolken in het binnenland maar hier aan de kust veel zon. Ik eet mijn yoghurtje en we hebben contact met Sary. Het is nog steeds een ziekenboeg daar. Het leek even iets beter te gaan maar de kinderen zijn weer ziek. Sary voelt zich ook niet best een ook de oppas is niet ok. De dagen zijn ook heel erg hectisch geweest voor ze de afgelopen weken. De ceremonie van Asmita, de stress dat het huis klaar moest zijn op 25 december, de verhuizing, de ceremony van het huis de 27e. En voor ons is het simpel…waarom moet je dan perse de 27e die ceremonie houden als het zoveel stress geeft? Maar zo werkt het hier uiteraard niet. De volgende datum voor de ceremonie (heeft te maken met stand van de maan geloof ik?) zou pas weer ergens in maart zijn, en dat duurt natuurlijk weer veels te lang. Want je mag niet in het huis al wonen en daarna de ceremonie pas geven….dat roept kwade geesten af over het huis. En dat wil niemand toch 😳 ?
We spreken aan het eind van de dag af. Uur of 4. Sary moet dan met de kids naar de dokter om 6 uur maar dan blijven wij gewoon daar even.

Dus we gaan eerst maar weer naar het strand. Het strand van Sanur heeft diverse ingangen en is heel lang. We rijden nu met de scooter naar een andere plek, betalen weer onze 14 cent om te parkeren (waarom worden wij alleen aangehouden en mag iedere local gewoon doorrijden?).
We vinden een heerlijk tentje in de schaduw. Lilla Pantai. Ze hebben een leuke kaart met van alles erop maar…geloof het of niet …mijn man heeft geen honger !!!!! Dan alleen maar wat drinken. Misschien even later nog. Het is zo warm en Ran heeft het zwaar vandaag. Het water stroomt de hele dag van zijn kop af …vandaar ook even geen eetlust. Dan maar veel bier…zweet het er wel weer uit.
We pakken daarna nog een ander tentje aan het water. Ik neem (uiteraard) een duik in de zee. Zoals ik al zei gisteren: het water is extreem warm. Ik heb vandaag mijn waterschoenen meegenomen want er ligt veel zeewier op de grond. Vind ik nooit zo fijn om aan mijn voeten te voelen. Ik dobber een beetje rond. Ran zit aan zijn biertje. Het leven is klote.
Na dit geweldige avontuur stappen we weer op de scooter richting huis. We besluiten om een uur of drie toch nog maar even de winkelstraat in te rijden op zoek naar een eettentje. En daar barst het gelukkig van hier. We pakken er eentje die er wel gezellig uitziet. Shit, een Indische tent…Nou ja dan maar samosa’s, naan brood en butter chicken masala. Het eten is ok, we betalen teveel voor wat we krijgen maar Allah…28 euro is ook niet echt de hoofdprijs (incl 2 biertjes en 2 frisjes).
We gaan om ongeveer half 4 weer terug naar de villa. Sary aan de telefoon. Of we wat later kunnen komen want ze willen nu naar de dokter. Ok, prima! We relaxen nog wat, ik neem nog een duik in the pool en om half 6 pakken we een Gojek taxi naar Sary. Het duurt even voordat die ons gevonden heeft. De eerste kan ons niet vinden. De tweede lukt het wel (de villa’s zitten in een kleine nauwe steeg ergens achterom, waarvan je niet zou denken dat er een auto doorheen zou kunnen).
Kortom we rijden midden in de spits naar Sary. Normaal maar een half uur rijden maar nu duurt het iets langer. Het is heel druk. Omdat Sary haar nieuwe huis in een wijkje staat die nog niet op Google maps staat moeten we het laatste stukje videobellen met Sary en loodst ze de taxichauffeur naar het huis.
En het is klaar! De bouwvakkers hebben hun best gedaan de afgelopen 1.5 week!! En Sary en de rest ook. Het is nog chaotisch van de ceremony gisteren, er staan nog stoeltjes en een tent die nog gehaald moet worden maar binnen ziet het er prima uit. Er staan nog een hoop vuilniszakken die nog uitgepakt moeten worden maar dat komt allemaal wel. Het is aan iedereen te merken dat ze kapot zijn en zich niet ok voelen.
Het huis heeft twee slaapkamers, woonkamer, keuken, twee wc’s en douches (eentje buiten en de eentje binnen). Geen gat in de grond maar een gewone wc zoals wij die kennen. In de hoofd slaapkamer is een airco. Verder niet, dat is te duur.
In 1 slaapkamer slapen Sary met man en de kinderen. Allemaal op 1 groot matras op de grond. In de andere slaapkamer slaapt de oppas Mariaan. Zij is heel blij want haar kamer is een stuk groter dan datgene wat ze had. Een oppas is hier gebruikelijk als je kleine kinderen hebt (die gaan hier nog niet naar school) en je als vrouw ook werkt. Als je bij je schoonouders woont zouden die ook voor de kids kunnen zorgen maar dat werkte bij Sary dus niet, vandaar de oppas. Mariaan is een iets oudere dame (ik schat haar rond 40) en ontzettend lief en goed voor de kids. We hadden haar ook al ontmoet in maart toen we er waren. Ze wordt opgenomen in het gezin en loopt echt de hele dag met de kids te zeulen, helpt met koken etc etc. Ze noemen haar “my sis” (iedereen is hier sis of aunty, ook al zijn ze dat niet). Mariaan heeft zelf (voorzover wij begrijpen) twee oudere kinderen en die wonen bij hun oma (op 1.5 uur rijden). En zo af en toe gaat ze daarheen.
Ook Mariaan is niet ok. Ze liggen er allemaal af. Op de vraag of de dokter nog wat gezegd had zegt Sary: “he needs to rest, he is very tired and it’s so hot”. Kortom: gewoon even bijtanken.
We bewonderen het huis, krijgen mango en wat ander fruit en Sary wil eten halen maar we hebben eigenlijk niet echt trek. Het is bloedheet in het huis en Ran die lijkt steeds verder weg te smelten 🤪.
We besluiten om 20.30 uur de taxi weer terug te nemen, en afscheid te nemen van deze ziekenboeg. Sary en Winarta laten we enorm dankbaar achter. Sary baalt dat ze ons de laatste dagen niet veel heeft kunnen zien maar wij hebben alle begrip. Ze is bizar blij dat ze nu eindelijk haar eigen plekje heeft. Ook al is het nog niet helemaal klaar, op 3 januari gaan de bouwvakkers verder om de buitenplaats af te maken en dan zou het 22 januari helemaal klaar moeten zijn.
Dan kan ze ook haar tuintje inrichten. Het huis van de buren wordt op dit moment ook gebouwd dus het is nog een redelijke bende voor de deur (zij hebben het laatste huis in de doodlopende straat van 8 kavels). Het maakt ze allemaal niks uit. Ze stappen overal overheen en niemand maakt zich hier druk. Was het bij ons ook soms maar zo simpel allemaal.

We zeggen Mariaan gedag (geven haar nog een extra centje voor haar eigen kids) en Sary en Winarta brengen ons naar een plek waar de taxi ons oppikt. We knuffelen, met een lach en een kleine traan. Het is altijd moeilijk om weer weg te gaan en afscheid te nemen.

De taxi brengt ons weer veilig terug. Ik neem nog een plons en ga de koffers inpakken.
Morgen de laatste dag. Gelukkig kunnen we nog genieten tot 18.00 uur want de vlucht gaat pas 21.40 uur.

Sampai jumpa di Bali, kami akan segera kembali!

Geschreven door Marja.op.avontuur