En weer gaat de wekker vroeg vanmorgen. Ik geloof dat ik deze vakantie geen dag later dan 06.00 uur ben opgestaan. Prima, lekkere lange dagen, we halen alles eruit wat mogelijk is, that’s for sure. Ik ging gisteren pas uit de lobby om 00.30 uur, ze hadden het licht al uitgedaan en dachten vast, die is niet goed...zelfs de bewaker had zijn matje uitgerold achter de bar, en hoorde ik snurken...😂. Ik wilde toch echt even mijn verslag van zondag bijwerken en uploaden en dat duurt eventjes. Aangezien ik twee dagen moest bijwerken werd het 00.30 uur. Toen ik vanmorgen naar beneden ging om 06.15 uur lag de bewaker nog steeds te snurken. Top daar kun je in ieder geval op bouwen!! Ik wacht op de meiden. Die komen even later naar beneden gestiefeld. Sabine ziet deze keer groen. Of ik Imodium voor haar heb want zij is vannacht (weer) helemaal leeggelopen. Ze neemt er twee en nu maar hopen dat het ook stopt bij haar. De chauffeur komt om 06.45 uur en we zijn binnen tien minuten op de luchthaven. We hebben alleen voor twee dagen bagage gepakt. De rest blijft in de auto in Addis, scheelt een hoop gesjouw. Alles gaat soepel op de luchthaven. Het is een binnenlandse vlucht dus geen toestanden. Wel veiligheidsmaatregelen natuurlijk. Twee maal zelfs. Alle schoenen moeten uit mijn tas er twee maal doorheen (weer de GoPro batterijen? 😜). We halen wat droge biscuits om toch iets te eten te hebben want ontbijten zat er vanmorgen niet in. We rijden met het busje naar het vliegtuig. De sfeer is wat bedrukt. Ik begin keihard een liedje te zingen wat we gisteren 100x hebben gehoord in de auto: Ethiopiaaaaaa 🎵 , Ethiopiaaaaaa 🎵, en de hele bus is los, heerlijk, zingen helpt altijd. Ze zullen wel denken maffe Hollandse maar zal me boeien. Beetje fun op de vroege maandagochtend kan geen kwaad. Onze reisleider Yirka, die ons al een week terzijde staat zit ook bij ons in het vliegtuig. Hij gaat er alleen uit in Gonda, daar maken we een tussenstop. Als we landen en afscheid nemen van Yirka begin ik maar weer te zingen: Yirka bedankt, Yirka bedankt!! Hij was attent, hij is een topper en wat hebben we een leuke tijd met hem gehad. Simien Eco Tours (waar hij mede eigenaar van is) heeft ook een kantoor in Gonda en daar woont hij ook. Hij moet weer twee weken op kantoor werken. Marco (de andere eigenaar van reisbureau) gaat met ons mee naar Lalibela.

We gaan de lucht weer in en ongeveer 45 minuten later landen we in Lalibela. De bagage wordt gewoon buiten vanaf de wagens voor de ingang gezet. We hebben maar 1 tas met zijn drietjes dus we zijn snel klaar. Buiten staat er weer keurig een chauffeur op ons te wachten.
We rijden een half uurtje door de bergen, wat een prachtige omgeving hier. Lalibela ligt op 2200 meter, hoogste punt is 4200 meter. Veel wegen hier die niet verhard zijn. Wordt wel aan gewerkt zo te zien. Lalibela staat bekend om zijn Felsenkirchen (en dus ook veel toeristen) dus dat is ook het plan voor de middag. We arriveren bij Lalibela Club, en we krijgen een mooie kleine suite voor zijn drietjes. Met een lekker terrasje voor de deur en uitzicht hoog over de bergen. Hier kan ik het nog wel een weekje volhouden met een boek erbij....maar helaas ..de laatste twee dagen zijn alweer in het vooruitzicht.

We lunchen in het hotel, en dat kunnen we goed gebruiken want het ontbijt hebben we overgeslagen vanmorgen en gisterenavond was ook geen grote maaltijd. Er is van alles, eigenlijk altijd pasta met groente / tomatensaus, rijst met groenten of kip. Ik neem rijst met kip, wat flauw maar we krijgen er altijd een Chili poeder bij om het heter te maken. Daar maak ik graag gebruik van. Ik heb ook zo een zak gekocht voor Wim en Roos van de week op de markt van Bekoji. Na de lunch wandelen we naar de Felsenkirchen wat midden in het dorpje ligt. Ik heb weer wat spullen bij me voor eventuele kids die we tegenkomen. We zijn het hotel nog niet uit of de eerste jongens staan al voor je neus: how are you? Where do you come from? What’s your name? Ze blijven je volgen tot je bij je eindbestemming bent. We zijn al in het hotel gewaarschuwd de kinderen geen geld te geven, want anders gaan ze niet meer naar school om te leren. Dit is even een andere wereld dan binnenland Bekoji. Hier weten de kinderen precies hoe ze alle toeristen moeten bewerken. Hier zijn ze niet bang voor je maar gewoon hondsbrutaal en is het al snel heel erg irritant. Ik hou mijn spullen hier in mijn tas en geef helemaal niks weg. Ze vragen hier ook gewoon aan het eind van hun dagelijkse riedeltje: do you have a shirt for my mum than i can give it to her. En in het begin ga je nog wel praten met ze, je beantwoord hun vragen maar bij de zoveelste denk je: nu wegwezen! Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen...wij zijn gewoon “handel” voor de kids. Ik mis meteen Bekoji, wat nog zo heerlijk “puur” is en waar geen toeristen rondlopen. Daar schrikken ze dan wel van je maar dat trekt op een gegeven moment wel bij. Het barst hier van de Amerikanen, Duitsers, Fransen. Nederlands heb ik nog niet gehoord. We zijn de hele middag bij de Felsenkirchen, het is een heel gebied van een aantal kerken die zijn uitgehouwen uit rotsen. Absoluut prachtig om te zien, maar na 1 kerk ben ik er wel klaar mee...ze kijken allemaal op elkaar 🙄. De mooiste is de laatste, waar ook geen bescherm doek over gespannen is. We hebben een Duits sprekende Ethiopische gids. Wel knap dat die jongen Duits heeft geleerd en redelijk verstaanbaar is. Ik wijd in deze blog niet verder over de kerken uit. Mocht je geïnteresseerd zijn valt er op internet genoeg te vinden hierover. Ik moet trouwens vóór mijn go pro 300 bir (10 euro) betalen als ik deze wil gebruiken....dan maar niet mee naar binnen. Maar....je mag wel foto’s maken met je telefoon. En als je daarmee filmt heeft niemand het in de gaten ....ze noemen dat hier: WTA (welcome to Africa). Na de kerken bezoek worden we keurig opgehaald door de chauffeur die ons naar het hotel terugbrengt. We hebben nog een kwartiertje om te relaxen en dan gaan we eten. In een prachtig restaurant hier bovenop de berg. Wat een uitzicht , wat een prachtige plek. Er is een tafel vóór ons gereserveerd want het is vol met toeristen. Wederom wordt je de gehele weg erheen bestookt met kinderen die van alles van je willen weten. We eten van alles, burger, (helaas geen goat burger), stoofpotjes met gehakt en aardappels, salades, het restaurant is van een Schotse die ooit haar baan als lerares heeft opgegeven en dit is begonnen. We moeten een beetje lang wachten op ons eten en het begint te waaien, het wordt steeds kouder ook. Als we uiteindelijk ons eten krijgen valt ook nog de stroom volledig uit. We eten snel, want het begint behalve te waaien ook nog te regenen. We lopen in het pikkedonker weer terug naar het hotel. Daar is de wind een stuk minder en we zitten nog even heerlijk buiten op ons kleine terrasje.

Geschreven door Marja.op.avontuur