Ik wordt vandaag weer wakker van de wekker. En het is al half tien. Ik slaap echt heerlijk moet ik zeggen. Het is rustig, we horen geen verkeer en gelukkig gaan de fonteintjes van het zwembad automatisch uit in de avond. Anders zou ik blijven lopen naar het toilet vrees ik…we hebben vandaag om tien uur ontbijt. Eerst een snelle duik voordat deze gebracht wordt. Om exact tien uur staan er twee man met grote dienbladen voor de deur en wordt de tafel keurig ingedekt. Ran heeft weer een Indonesch ontbijt, deze keer met gebakken rijst, en ik heb een eitje, geroosterd brood en zoetigheid.
Allemaal weer prima, juice erbij, fruit en koffie. Hier is wederom helemaal niks mis mee. En weet je wat ook zo lekker is? Je laat alles gewoon staan en ze ruimen het wel weer op als de schoonmaak komt. Dat is pas vakantie!! Ze vragen ook keurig wanneer ze kunnen komen om schoon te maken.
Na het ontbijt kijk ik even de handbal wedstrijd van gisterenavond. Dames NL tegen Oekraïne. Weinig spectaculair, NL walst over Oekraïne heen dus dat gaat richting kwart finales. Ondertussen is het tegen twaalven en nog 1 duik je en daar verder. Om half 1 is Sary hier want dan gaan we naar het dorp van haar ouders. Het is een fiks stuk rijden dus niet te laat weg….denken we…Ik geloof dat ze hier ook een “Antiliaans kwartiertje” kennen dus om even over enen staat de familie voor de deur. Ze blijven maar voor de deur staan met de auto want anders krijgen ze Kayana weer niet het zwembad uit…
De auto zit ramvol met 5 volwassenen (de oppas is ook mee) en twee kids. Als we denken dat we meteen doorrijden naar het dorp hebben we het mis. We moeten eerst nog langs het nieuwe huis want daar moet iedere dag een offertje gebracht worden…dus dat eerst! Als we daar zijn gaat de sarong aan. Offertje wordt gemaakt, ruikertje erop…het helpt allemaal tegen de kwade geesten, het is bijzonder het geloof hier. Het is trouwens een redelijke chaos bij het huis. De buurman is zijn cement vloer aan het leggen en er wordt net een vrachtwagen zand geleegd. Pal voor het huis van Sary. Bij ons waren we echt uit ons dak gegaan maar hier maakt niemand zich er druk over. Ten eerste is het daar veels te warm voor en ten tweede heeft het geen zin. Ze lopen er gewoon omheen….
Het blijft steeds maar bijzonder om te zien dat werkelijk alles met de hand hier gedaan wordt..bv cement storten, alles wordt in emmertjes geschept en dat wordt weggedragen. Ik heb met die werkers te doen. Die waarschijnlijk voor een paar Rupia hier zich de blubber (letterlijk en figuurlijk) staan te werken in de brandende zon.

We rijden door en horen dat we nu op zoek moeten naar traditionele kleding (jaja Wendy…de foto ga je voorlopig nog niet zien natuurlijk…).
We moeten er om lachen. Maar realiseren ons dat we er niet onderuit gaan komen op de ceremonie van Asmita. We rijden langs een winkel met alleen maar traditionele kleding. Ik moet me in een bloesje wurmen…dit gaat m niet worden vrees ik. We gaan naar een andere winkel. Daar hebben ze iets grotere maten (🙄). Jezus ..als ik dit had geweten had ik nog even mijn best gedaan wat kilo’s af te vallen. In de tweede winkel slagen we wel. Ran ziet er prachtig uit met zelfs een band om zijn hoofd. De kleding moet matchen en uiteindelijk vind ik een bloesje wat ik pas en waarvan de knoopjes niet open springen….
Het wordt nog wat op 21 december maar Sary vertelt ons dat die dag iedereen in traditionele kleding komt en dat we in deze kleding juist minder opvallen 🤪…dat zal best…maar ik had toch liever mijn eigen jurkje aangetrokken !!
Maar goed…it is what it is…Sary en Winarta zijn blij en daar gaat het uiteindelijk om!
Randolph ziet het als een soort payback time (toen Sary 7 jaar geleden in NL was hebben we haar in Volendamse kleding gehesen…).

En we gaan weer verder. Nu wel op weg naar het dorp. Het is inmiddels al half drie dus het gaat nog wel even duren voordat we er zijn.
En toch zijn deze ritjes altijd bijzonder. Je ziet zoveel onderweg! Brommers met van alles erop, mensen met spullen op hun hoofd, scooters met soms 5 mensen op 1 scooter. Alles kan hier. De chaos is regelmatig aanwezig maar alles gaat gewoon zonder getier of gescheld. Iedereen neemt zijn tijd. Het kan, zonder regels, zonder bekeuringen en zonder stoplichten.

We hebben het onderweg ook nog even over het milieu…ze zijn inmiddels hier wel zover dat je niet meer bij iedere supermarkt een plastic tasje bij je boodschappen krijgt, maar daar is ook alles mee gezegd. De hysterie die wij kennen is hier ver te zoeken. Statiegeld op flesjes daar hebben ze nog nooit van gehoord. Doppen vast aan flesjes kennen ze niet, er wordt nog van alles op straat geflikkerd. En natuurlijk is het motto: verander de wereld begin bij jezelf van toepassing….maarja…als je dit allemaal ziet dan weet ik eerlijk gezegd niet zo goed waar we mee bezig zijn en of wij als klein kikkerlandje de wereld moeten/ kunnen redden.

Na het laatste kwartiertje door de jungle gereden te hebben komen we eindelijk tegen 5 uur aan bij het huis van Sary haar ouders. Daar wonen dus de ouders van Sary, grootmoeder, en haar broer met vrouw en twee kinderen. Het is gebruikelijk dat de zonen blijven wonen bij hun ouders dus vandaar deze samenstelling. Als we aankomen is het druk.
Ran verwelkomt grootmoeder. Hoe oud ze is dat weet ze zelf ook niet. Vroeger werden er geen jaartallen genoteerd. Dus ze hebben geen idee. Maar we verwachten dat ze rond de 90 zal zijn. Zij is ook dorpshoofd van de buurt. Ze is gisteren gevallen dus ze ligt in bed. Als ze Ran ziet gaan haar ogen glinsteren en ze probeert op te staan. Met hulp lukt dit. Maar ze heeft zichtbaar pijn. Al het haar op haar hoofd blijft een bijzonder gezicht en moet toch loodzwaar zijn. Als “overste” mag dit er ook niet af.

We moeten iedereen uitleggen waarom Wes en Sas er niet zijn…het is een soort van “niet acceptabel” voor de familie hier.

Niet alleen bovengenoemde personen zijn er maar ook tantes en ooms en kinderen. Het is wel een gezellige drukte. Totaal zijn er zo een 30 man. We worden warm onthaald. Niemand (behalve Sary) spreekt Engels. Dus het is een kakefonie van Indonesisch, waar we geen woord van verstaan.
We moeten meteen eten. Rijst, kip, tofu, kippen kop (die sla ik even over 🤪) en iets van groenten (lijkt op spinazie). Alles smaakt prima en puur. De kip komt van het eigen land. Die is waarschijnlijk
‘s morgens geslacht. Het leven is hier zo enorm simpel, heel anders daar waar Sary nu woont (in de stad net even buiten Denpasar). Hier is geen wc maar nog gewoon een staande toilet (gat in de grond) hebben ze hier niet, iedereen zit gewoon op de grond, ijskast is net kapot gegaan en gevalletje van helaas pindakaas…stromend water is er niet…(het is soort HAPS 2.0) maar is zo gezellig en kneuterig en iedereen is blij. Tevreden met de situatie zoals die is en blij dat wij er zijn. We voelen ons enorm welkom.
Als wij gegeten hebben en ons aangedrongen wordt nog vele malen op te scheppen gaat de rest pas eten. De avond verloopt gezellig en kneuterig. De vrouw van Sary haar broer zit mandjes in elkaar te zetten van kokos bladeren. Dat zijn offer mandjes. Iedereen helpt er aan mee en zit te nieten en te freubelen. Mij wordt ook uitgelegd hoe ik kan helpen en in no time zit ik ook mandjes te vouwen en te t tnieten…Het is een soort thuiswerken en ze verdienen aan 50 mandjes 8000 rupia ….Pffff serieus…zoveel werk voor 50 cent???

De kinderen blijven in de avond maar doorlopen. Ook daar zijn we verbaasd over. Waar bij ons de kids naar bed gaan op een speciaal moment is dat hier niet zo. Ze vallen op een gegeven moment gewoon in slaap. Als het hun uitkomt. En dan worden ze in bed gelegd. De baby’s ook..als ze huilen krijgen ze een fles of de borst, spenen kennen ze hier niet. We vinden het niet gek dat babies hier lijken op kleine Michelin mannetjes…huilende kinderen is een no go, er loopt dan altijd iemand op af om te troosten of in ieder geval iets te doen zodat het kind niet meer huilt. Het is zo een andere cultuur dan die wij gewend zijn…

Het is inmiddels tien uur en er zijn er al een hoop naar bed. Iedereen slaapt overal. Bij elkaar in 1 bed per familie. Het is grappig om te zien. Ze staan hier op tussen 5-6 uur in de ochtend dus vroeg naar bed gaan is hier normaal.
Omdat we hier in een berggebied zitten regent het hier trouwens ook al bijna de hele avond.

Ik ga zo ook maar eens proberen de wc te vinden en dan aftaaien. Dag drie is alweer voorbij gevlogen. Morgen rijden we in de loop van de dag weer terug. En maandag vertrekken we naar Vietnam voor een nieuwe ervaring.
Omdat ik hier bijna geen internet verbinding heb weet ik niet of het lukt om deze post te uploaden.
Lets try it and see what happens !!

Geschreven door Marja.op.avontuur