We zijn vroeg wakker vandaag en zitten op tijd aan het ontbijt buffet. Deze keer zeer uitgebreid zoals je verwacht van Novotel/ Accor hotel. Veel zoetigheden maar dat is normaal geloof ik hier, in de ochtend al aan de cake en muffins. Er hangen in het hotel mooie platen van Prosciutto de Parma bedrijven. We bekijken op internet of we zo een bedrijf hier kunnen bezoeken en of ze iets van rondleidingen geven. Dat blijkt zo te zijn. Op 45 minuten rijden is het bedrijf Conti gelegen. Daar geven ze rondleidingen. We kunnen niet boeken meer via internet dus Ran belt ze op. We krijgen te horen dat ze geen Engels spreken dus ze hangen op…ok dan doen we het anders….we lopen naar de receptie van het hotel en laten de receptioniste bellen in het Italiaans. Eerst met Ran zijn telefoon…ze nemen niet meer op….Dan probeert ze het met de telefoon van het hotel…ze nemen wel op en we kunnen ons om 11 uur melden….bizar allemaal hoe die Italianen met je omgaan als je de taal niet spreekt…Maar goed, we willen ook nog even naar de Baptistery of Parma dus we maken vaart. We pakken de spullen in (we zijn net een stel zigeuners en leven “uit de tas”) en rijden naar de doopkapel en Parma Cathedral in het centrum. Helaas kunnen we bij de Battistero niet naar binnen maar wel de Kathedraal. Een prachtige kerk met waanzinnig mooie schilderingen op plafond en muren. Kaarsjes aansteken kun je niet meer en een lampje…dat is het niet dus die slaan we over 🙄.
We lopen terug naar de auto want we moeten om 11.00 uur in Conti zijn waar de rondleiding zal beginnen. We rijden weer over bochtige weggetjes uiteindelijk de berg op langs 1001 flitspalen en komen keurig op tijd aan. De Conti fabriek staat hoog op een berg. Achteraf horen we dat de reden hiervan is dat de zilte (zee) lucht goed is voor het rijpen van de prosciutto di Parma. Conti is een prachtig familiebedrijf wat gerund wordt door een paar zussen sinds 1968. We zijn de eersten van een grote groep. Achter ons volgen nog wat losse auto’s en (te laat) wordt er nog een hele bus Amerikanen uitgeladen. Ik denk totaal zo een 40 personen. We worden bij binnenkomst allemaal in blauwe maan pakken gehesen inclusief haarnet en schoenbeschermers. We zijn prachtig. Een foto van Ran zit er niet in dat lijkt me duidelijk. Dan maar even een selfie….dit moet toch even vastgelegd worden. Er hangt een afschuwelijke lucht trouwens daarbinnen. Niet te harden. Maar goed, niet door neus ademen is mijn remedie!!!
We lopen door het eerste gedeelte van de hal. Een dame vertelt van alles over de prosciutto di Parma. Bijvoorbeeld dat hier speciale varkens voor gefokt worden. Ze mogen alleen uit speciale regio’s komen. Worden rond de 9/10 maanden geslacht en moeten dan een gewicht hebben van 150 kg. Ze hebben ook een speciaal dieet. Uit 1 varken kunnen twee grote prosciutto’s gehaald worden. Eerst worden ze gezout met fijn zout, gespoeld en daarna met grof zout bestrooid. Ook wordt het vlees “gemasseerd” in een soort machine. Daarna gaat het drogingsproces beginnen, eerst gekoeld en daarna buiten de koeling. In ieder proces wordt er gecontroleerd door een soort consortium of er voldaan wordt aan de eisen. Het vlees wordt “getest”, er wordt een stuk bot van een paarden been ingestoken en zo kunnen ze ruiken of het aan de eisen voldoet. Als aan alle eisen voldaan is krijgt het vlees pas de stempel “Parma” met kroon erop. Er hangen bij Conti 64.000 prosciutto’s. Bizar als je bedenkt hoeveel varkens hiervoor geslacht zijn…het zet je wel even aan het denken (ook al concludeerden we dat we daardoor nog steeds geen vegetariërs worden 😉). Aan het einde van de rondleiding krijgen we een kleine “tasting” en kunnen verschillende plakjes proeven met daarbij een glaasje bubbels. Als we de winkel inlopen van Conti zit er een klein meisje in een doos op de grond. Ik schat haar 12 maanden. Ze kijkt alle toeristen met grote ogen aan en blijft keurig in de doos zitten. Af en toe krijgt ze een stuk ham in haar mond geduwd. Je kunt er maar beter vroeg aan beginnen….
Om ca 1230 uur rijden we weer de berg af. Op de heenweg zagen we nog een kasteel boven op een berg liggen. We besluiten toch nog even hier naartoe te rijden. De auto kan niet tot boven dus hup, fietsen eraf en het laatste stuk op de fiets naar boven. Het kasteel Castello di Torrechiara is best groot. Mooi muurschilderingen maar verder van binnen weinig te zien.En verre uitzichten van bovenaf op het gebied. We drinken nog wat in de bistro bij het kasteel. Er staan flink wat wijnen binnen uitgestald en Ran kletst hierover nog wat met de uitbater van de bistro. Terug bij de auto gaan we op weg naar La Spezia. Na weer 1001 flitspalen (Flitsmeister is een must hier in Italië) worden we door een bochtige route richting tolweg geleid. We blijken midden in een wielerronde te zitten want er staan allemaal service wagens langs de kant en mannen met hesjes aan. De wielrenners moeten nog volgen lijkt het. Wij vallen niet op hier…hebben immers twee fietsen achterop de auto staan 🤣🤣. Eenmaal op de tolweg gaat het een stuk sneller. We hebben nog zo een 100 km te gaan en de weg is prachtig. Door de bergen met veel groen. Wel valt op dat alle rivieren droog staan en er weinig water is. Ondanks dit zijn de bergen wel groen! Om een uur of 5 rijden we La Spezia binnen. Het is een drukte van jewelste. Ik heb me iets vergist in de grootte van deze stad. Had het idee dat het een klein dorpje was maar niets is minder waar. Er is veel verkeer en een bruisend centrum. We rijden naar ons B en B. We hebben deze keer bij een soort kleine host geboekt. Hij heet Riccardo. We hebben al sms contact gehad en hij zou ons opwachten. De B en B is midden in het centrum. Het ziet er keurig uit. Riccardo verhuurt 4 kamers met allemaal een eigen badkamer op 1 verdieping (hij woont hier zelf niet). De auto kwijtraken wordt nog een uitdaging met twee fietsen achterop. Uiteindelijk kunnen we hem kwijt in een overdekte garage. We zetten de auto achteruit erin met de fietsen strak tegen de muur en op dubbele sloten. Zo hopen we maar dat ze er niet afgehaald worden….er is namelijk geen mogelijkheid om ze in het appartement te zetten, we zitten op twee hoog en twee ebikes naar boven slepen is geen optie. Na wat tips van Riccardo over eettentjes voor vanavond en hoe we morgen het beste naar Cinque Terre (vijf dorpjes hier langs de kust) kunnen gaan vertrekken we richting stad. Volgens Riccardo is het populairste eettentje ramvol en kunnen we daar nooit meer terecht. De naam is All'Inferno. De plek gaat pas om 1930 uur open maar we besluiten het er al eerder op te wagen..wellicht zijn ze er al en kunnen we toch nog reserveren…we zijn er rond 1830 uur en de deur is open! We lopen naar binnen en kunnen inderdaad nog (weliswaar binnen) reserveren om 1930…laatste tafeltje. Het is een soort “kelder” , de twee jongens van de bediening kunnen niet eens rechtop staan zo laag is het. We drinken nog even wat in het centrum en lopen tegen half 8 terug. Er staat een dikke rij voor de deur. De mensen die geboekt hebben worden langzaam binnen gelaten. De rest weggestuurd. Wat een mazzel dat we hier nog een plekje hebben kunnen bemachtigen! Het eten is top, we eten wat prosciutto’s (kan het niet meer zien zolangzamerhand maar goed…) en een heerlijke soort brie. Daarna delen we een heerlijke pasta pesto en daarna neemt Ran een steak tartare en krijg ik nog een Vitelli tonnato. Gelukkig allemaal niet te grote gerechten dus het gaat er allemaal net in! De dessert kaart ziet er namelijk ook fantastisch uit dus ik ga nog maar voor de tiramisu…..en ik moet toch eerlijk bekennen…ik heb nog nooit zo een lekkere tiramisu gegeten…geen drank smaak en ook de koffie was niet doordrenkt. Het was dat ik zo vol zat maar nog een dessert was bijna niet te weerstaan ..
We raken nog even aan de praat met de twee Zwitserse mannen die vlak naast ons zitten. Ook zij zijn zeer onder de indruk van de tiramisu en dat geeft stof tot praten. Zij zijn vandaag naar Cinque Terre geweest (vijf dorpen aan de kust naast la Spezia). Ze vertelden ons dat het een hell was om de trein in te komen, het was een madhouse op het treinstation (dat is de beste manier om dit te bezoeken). Ze waren er om ca 11 uur dus op hun advies gaan we morgen vroeg op en op tijd de trein in. We zetten de wekker om 7.30 uur en gaan proberen om 8 uur in de trein te zitten…fingers crossed…..
Dan gaan we daarna morgenmiddag weer een stukje verder rijden. Het dorpje Castiglione della Pescaia staat op het program voor morgen. Ca 2.5 uur rijden en de tussenstop voor Rome waar we donderdag willen overnachten. Lang leve de Paus! Tot morgen!

Geschreven door Marja.op.avontuur