Het is allemaal net op tijd goed gegaan...mijn pasta zit nog in mijn maag, de Imodium heeft zijn werk gedaan, mijn darmen liggen volledig stil. En dat kan ook maar beter zo zijn vandaag...
De wekker gaat om 06.00 uur. Om 06.30 uur worden we gehaald om op tijd bij de start te zijn. Het is al druk op straat. Iedereen loopt in de loopshirts die bij het evenement horen. Als je een shirt aan hebt mag je het loopgebied in, anders niet. We worden afgezet door de chauffeur vlakbij het hotel waar we gisteren weg zijn gegaan want onze andere groepsleden slapen daar wel en we hebben daar afgesproken. Helaas...dat gaat niet lukken. Er staat zoveel politie en we mogen we niet door. Zelfs als Marco zijn ID en alles laat zien is de militair onvermurwbaar. NO...ok...dan de chauffeur maar weer laten komen. Want we hebben een rugzak en willen nog wat spullen uittrekken. Die zouden we achter laten in het hotel waar de rest verblijft. Plannen omgooien, chauffeur komt terug. We gooien alle spullen in de auto en lopen richting startgebied. Bewaking overal, fouilleren, tassen controle en doorlopen...weer militairen...weer fouilleren, tassen controle. Ze pakt uit mijn tas de batterijen pack van de GoPro en kijkt me vragend aan (neeee het is geen bom hoor, denk ik maar zeg ik maar niet hardop) ik laat zien dat het batterijen voor de camera zijn. Ik mag doorlopen. We wachten even verderop op de andere groepsleden. Die zijn er snel. En dan is het wachten op de start. Het wordt steeds drukker om ons heen, gekkenhuis eigenlijk. Mensen staan te dansen, springen, zingen, zijn geschminkt, de shirts zijn soms verknipt en nog mooier geworden ook. Kortom het is één groot feest. Startnummers daar doen ze niet aan. Het gaat hier duidelijk niet om de tijd maar gewoon om het meebeleven en genieten van alles en iedereen om je heen. En dat is maar goed ook, want het is warm en ik heb alleen maar een paar pastaatjes in mijn maag 😳. Om 9 uur klinkt een luid gejoel. Blijkbaar zijn we gestart. Maar het duurt nog zeker 15 minuten voordat we bij de “echte” start zijn. We hebben afgesproken allemaal ons eigen tempo te pakken. In deze menigte gaan we elkaar zeker kwijtraken dat kan bijna niet anders. We hebben als meeting point het hotel van de anderen wat vlakbij finish ligt. Meteen na de start beginnen Carola en Sabine met Marco (die ook meerent) te lopen. Ik sjok erachteraan maar al snel merk ik dat dit te snel gaat voor mij. Ik pak mijn eigen tempo en loop afwisselend hard en wandelend. Sommige stukken zijn opstoppingen, valt eigenlijk op de meeste plaatsen niet hard te lopen. De grote menigte doet deze loop gewoon wandelend voor de gezelligheid. Ik besluit te stoppen met hardlopen afwisselend wandelen. Ik kom bij km 3 Piet weer tegen samen met Arim (de 78 jarige Duitser uit onze groep). Hij wandelt met een goede stevige pas door (waar mogelijk). Ik blijf bij hem wandelen en geef af en toe een high five aan kinderen langs de route. Ze glunderen en vinden het fantastisch. Ik ben vergeten spulletjes voor ze mee te nemen damn.....
Er wordt veel met water gespoten , er wordt water gegooid vanuit flatgebouwen. Bij 5 k punt krijgt iedereen een flesje water. Regelmatig worden er armen op mijn hals gelegd (uiteraard altijd door mannen ....Hééé Sista...(sister) en wordt er gevraagd of ze een selfie mogen maken. Of ze komen naast me lopen en vragen waar ik vandaan kom, of ze gooien een flesje water in mijn nek of over mijn hoofd..ik vind alles best, de sfeer is briljant. Het is gewoon veel om je heen kijken en alles wat je ziet bij je binnen laten komen. Af en toe komt er een joggend groepje langs al zingend en dansend, en soms zie ik een andere Europeaan voorbij stieren. Maar ze zijn op 1 hand te tellen. Ik voel me geen moment onveilig of onbehagelijk. Er is zoveel volk en ook zoveel politie en de sfeer is opperbest. Na 1 uur en 50 minuten, kortom de langzaamste 10 kilometer ever, ga ik samen met Arim over de finish. Hij is blij. Ook al heeft hij al 325 marathons gelopen...dit is voor hem (en voor mij momenteel) het best haalbare. We krijgen een medaille en een flesje water en lopen terug naar het hotel. Daar zijn Carola en Sabine al. Ze hebben het er niet veel sneller vanaf gebracht. Ook al had je gewild dan was dat absoluut niet mogelijk. We wachten in de lobby nog op de andere twee groepsleden en worden met de auto weer naar ons hotel gebracht. Helaas moeten we weer verkassen want dit hotel had maar 1 nacht
de kamers vrij. We pakken de spullen weer in 😓 en worden naar een (derde) hotel gebracht. De stad is een gekkenhuis natuurlijk helemaal vandaag met alles wat afgesloten is dus het duurt allemaal wat lang. In het nieuwe hotel kunnen we uiteindelijk douchen en omkleden.

Om 14.30 uur worden we opgehaald door wederom de chauffeur en Yirka (onze reisleider). We hebben van de week met Piet (onze Duitse loopcoach) afgesproken dat we een avond bij zijn vriendin Phiri gaan eten (hij heeft al een aantal jaar een Ethiopische vriendin). Zij woont hier 1.5 uur vandaan en was van de week aan het klagen bij Yaya over het lokale eten. Ik zei toen: nou dan komen we van de week een keer bij jou eten...en dat vond ze zo leuk dat we uitgenodigd waren.
Zodoende rijden we 35 k van Addis af naar een klein dorpje met twee auto’s. De hele groep gaat mee. We rijden een soort buitenstadje in en moeten even zoeken waar ze woont. Echt straatnamen heb je niet. Uiteindelijk staat ze ons op te wachten in de hoofdstraat en rijden we naar haar huisje. Er staat een meisje van een jaar of 9 in haar mooiste jurk voor het huis. Een prachtig meisje wat familie van haar is maar haar beide ouders zijn gestorven. Zij zorgt voor haar. Als
ze Piet ziet rent ze op hem af, het is aandoenlijk om te zien. We krijgen van alles te eten, schaap (gebakken) maar er is ook een schaal met rauw vlees..die slaan de meesten van ons maar even over (ik ook) dat is misschien niet zo een goed idee. Er is ook nog kip in een pittige saus. Er zijn nog een aantal kennissen die hebben geholpen met eten maken. Het huisje ziet er best ok uit,
In ieder geval van steen met een aparte slaapkamer. Slapen doen ze gewoon op een dun matrasje op de grond. En koken in de kamer. Er is niet een aparte keuken. Er wordt ook veel buiten gekookt op een soort bbq. Het is een gezellige boel, we eten en er wordt natuurlijk weer koffie gemaakt met popcorn. Dat hoort hier als 1 geheel bij de koffie. We geven Mannie (het meisje) een bal, een pen en kauwgum. Vervolgens willen alle ouderen ook kauwgum (we hadden er afgelopen week 120 gekocht dus genoeg voor heel veel). Aan het begin van de avond tegen het donker worden gaan we weer terug en rijden nog langs een wat toeristisch restaurant waar we nog wat drinken en afscheid nemen van onze reisleider Yirka. Morgenochtend vertrekken we naar Lalibela met een binnenlandse vlucht (pap dan kan het dat ik weer twee dagen uit de lucht ben 😜). We drinken wat, het is een fraaie plek met mooi eten en er worden traditionele dansen uitgevoerd. Ik heb deze vakantie nog niet zoveel toeristen bij elkaar gezien, en de “binnenlanders” die er zitten lijken geld te hebben. Na 1 drankje en een tip voor Yirka voor al zijn enorme goede zorgen nemen we afscheid. We zien hem morgen nog in het vliegtuig want hij vliegt naar Gonzo, wij vliegen dan verder naar Lalibela. Marco (van dezelfde organisatie) gaat in Lalibela met ons mee als reisleider. En nu weer in het hotel. Tijd om te gaan pitten. Het is inmiddels 23.30 uur en ik moest even doortikken om alles weer vast te leggen. Geen idee hoe de WiFi is in Lalibela...
Tot morgen maar weer, en anders woensdag want dan landen we in Addis (vroeg). We zijn dan nog de hele dag in Addis (shoppen en hangen vrees ik want onze vlucht gaat pas om 23.30 uur, dat is jammer).

Geschreven door Marja.op.avontuur