Ik ben de hele nacht niet ok, ik neem al nachts maar twee Imodium want ik kan dit nu even niet gebruiken. Het is 4 uur. Ik heb al geslapen vanaf de vorige avond 7 uur. Om 6 uur gaat de wekker. De meiden staan op. Ik voel me nog niet ok. We gaan een Safari wandeling maken om 6.30. Ik besluit maar mee te gaan ook al twijfel ik. We gaan op stap, zien wat apen, maar dat s het dan ook. Dit stelt weinig voor en vind ik tegenvallen. Gebied is prachtig maar that’s it. We lopen terug en ik voel dat me darmen weer opspelen. De rest gaat ontbijten , daar heb ik helemaal geen zin in. Ik ga nog even op mijn bed liggen. Het idee dat ik straks weer 6 uur in een snikhete bus moet zitten staat me tegen. Ik ga nog een keer na de wc en loop weer leeg. Neem nog een Imodium. Als dit morgen maar voorbij is anders kan ik niet eens mee doen aan die loop...tegen half tien gaan we eindelijk de bus in. Alleen dat wachten duurt al eeuwen, dat is het nadeel van in een groep reizen...dat wachten op elkaar ....ik neem nog maar een reistabletje word ik misschien wat slaperig. De reis gaat voorspoedig. Ik zit voorin (alleen deze keer heb ik iets meer ruimte) en slaap veel. Dan gaat de tijd wat sneller. We worden af en toe aangehouden door agenten/ militairen. Die vragen waar we vandaan komen. De chauffeur laat een papier zien en als ik Holland roep: aaahhh Amsterdam!! Go on...
Soms kijken ze heel boos, ik heb mijn voeten op het dashboard en dat mag niet ....neeee natuurlijk belachelijk van mij, hoe haal ik het in mijn hoofd...maar wat wel mag is met zijn 30-en in een busje van tien 😳....I rest my case ...
We komen tegen drieën aan in Addis, natuurlijk rijden we de file in, wat een chaos toch weer hier als je van dat platteland afkomt. We weten wel wat we fijner vinden, constateren we al snel. We rijden naar een hotel wat vlak bij de start van the great Ethiopian run ligt. Prima locatie. Alleen er schijnt iets mis te zijn met onze kamer....even lijkt het opgelost, er worden bedden in een soort suite gezet en we pakken onze spullen enigszins uit. Douche komt bijna geen water uit, en de wc spoelt na 1x doortrekken niet meer door. Nou goed..we kunnen slapen dus het komt allemaal wel in orde. Tegen half 7 verzamelen we om naar het Sheraton hotel te lopen waar de pasta avond is. We gaan daar Marco ontmoeten, hij is een Oostenrijker en mede eigenaar van Simien Eco Tours, het Ethiopische reisbureau die onze reis begeleid en georganiseerd heeft. Er is volop bewaking. We moeten door een poortje, tassen worden gechecked. Alles in orde en als we binnen komen zien we allemaal mensen staan met een soort van folklore van Ethiopië. Het ziet er mooi uit. Hier zijn eigenlijk alleen de vooral buitenlandse gasten en genodigden. Ook het pasta buffet is fantastisch en zeer veel. Ik probeer voor het eerst sinds twee dagen weer wat naar binnen te krijgen. Ik moet toch echt wat eten anders kom ik morgen helemaal niet vooruit. We eten met zijn allen van het buffet. En weer bekruipt me een soort van schuldgevoel dat meteen om de hoek van de hotel mensen staan te bedelen om geld en velen op straat slapen en
kleine kinderen tussen de auto’s lopen om spullen te verkopen. Ik kan de wereld niet redden I know maar toch...ik hoop maar dat al het eten wat overblijft niet de prullenbak in gaat.

Er zijn allerlei dansen, de Ethiopian Dance wordt gedaan en de meute danst mee. En dan..het moment van de avond, Haile Gebrselassi komt binnen lopen, een mooie dame op een troon achter hem. Hij geeft een speech, wenst iedereen succes morgen en dan komen de foto momenten. Op zich goed georganiseerd. Je kon je blijkbaar van tevoren als groep opgeven en dat had Marco ook gedaan. Je wordt dan steeds als groep naar voren geroepen. Er staan mensen die je telefoon aannemen en foto’s maken. Selfies zijn niet toegestaan, dat duurt allemaal te lang. Wij zijn als laatste aan de beurt. We lopen het podium op en ik krijg een hand van Haile. Toch bijzonder van deze legende ...en we staan op de foto, Sabine en Connie weten nog een handtekening te ontfrutselen op hun shirt. En daarna is het tijd om terug naar het hotel te gaan. We krijgen buiten te horen dat Marco een ander hotel voor ons heeft gevonden. Ik vind het niet zo nodig, ik ben nog niet helemaal fit en ik ben eigenlijk blij dat ik naar bed kan, maar ok...het is zoals het is dus we pakken onze spullen weer in en worden door een chauffeur en Marco naar een ander hotel gereden. Het is een stuk verder van de start dus we moeten daardoor morgen ook weer opgehaald worden om naar het start gebied te komen. Het hotel is uitstekend, keurige kamers, niks kapot. We hebben twee 2-persoonskamers dus ik slaap op een eigen kamer. WiFi is top hier dus ik kan mijn ouders even FaceTimen en mijn vader laten zien dat ik nog leef...ik hoorde van Ran dat hij zich zorgen maakte...☺️ . Hoeft niet hoor pap...geen nieuws is goed nieuws!!! De WiFi is nou eenmaal in de binnenlanden slecht en ik ga echt niet de hoofdprijs betalen voor internet....morgen (weer) vroeg op want we worden om 6.30 uur gehaald door Marco, anders komen we met de auto nooit meer dicht bij het startgebied. Ik leg al mijn spullen klaar voor de loop van morgen. Let’s do this!! (Helaas weinig mooie foto’s vandaag omdat ik tot 16.00 uur voor apegapen heb gelegen)

Geschreven door Marja.op.avontuur