Gisterenavond vraagt Piet ons wie er de da erna nog mee gaat trainen met de meiden. Hij vertrekt wel om 06.00 uur 😳. Niemand bevestigd deze vraag behalve ik zij de gek natuurlijk. Ik ben toch vroeg wakker vanwege dat gejengel van die moskee dus dan kan ik net zo goed meegaan. Om 05.45 uur gaat de wekker maar ik ben al wakker om 05.30 uur. Al mijn kleding ligt al klaar, koffer is gepakt dus ik ben snel klaar. 6 uur staat Piet vóór mijn deur. We wachten op de coach en lopen gezamenlijk naar een ander gebied dan gisteren. De dames moeten nu uphill rennen, ik heb nu al met ze te doen. We lopen 15 minuutjes, en we lopen een stukje bergopwaarts. Even verderop tegen een muur aan zitten al aardig wat meiden te wachten. Er komen er steeds meer van allerlei kanten aanlopen, kou kleumend zitten ze allemaal tegen elkaar aan. Ik geef ze mijn telefoon voor wat afleiding en laat de filmpjes van gisterenavond zien. Ze giechelen en vinden het prachtig. Ze kijken alle filmpjes die ik gisteren van ze gemaakt heb. Om klokslag 6.30 uur begint de training. De meiden worden weer ingedeeld in groepen A, B, C. De coach vertelt me dat groep A de snelste groep is, B medium en C de langzaamste. Maar ze kunnen, als ze goed zijn, allemaal groepen hoger gaan. Op deze manier lopen de meiden in hun eigen tempo. De drie groepen worden allemaal een andere kant op gestuurd. Piet gaat me een groep mee. Ik loop met Fetiya (de coach) mee. Ze loopt in een flinke wandelpad naar boven. Ze probeert wat dingen aan me uit te leggen maar aangezien ze geen woord Engels spreekt is dit best lastig. We lopen verder naar boven, langs een school, en heel veel weilanden bergopwaarts. Dit is wandelend al best uitputtend dus ik ben blij dat ik niet met de meiden ben mee gaan lopen. Dan hadden ze op zeker op mij moeten wachten. We stoppen bij een boerderij. Daar wenkt ze me te komen. Er staat een man en die trekt iets uit de grond. Het zijn erwten. Ik moet ze eten, rauw..heel gezond ..probeert ze me uit te leggen. We lopen verder naar boven, af en toe komen er wat koeien voorbij en paarden met wagens. Als we een heel stuk naar boven gelopen zijn begint ze plotseling te schreeuwen. Daar...wijst ze...de meiden....ik zie nog niks, haar stem galmt in de bergen. Ze zegt: ik schreeuw want dan weten ze dat ik in de buurt ben...want anders gaan ze wandelen ...haha wat een tante zeg, ik moet er erg om lachen. Dan zie ik de meiden ook lopen. Ze lopen van boven naar beneden, met hun groepjes bij elkaar, door de koeienvlaaien, hoge gras en lage gras. Als er een meisje achter blijft en niet aansluit rent Fetiya erheen en roept hard “aansluiten” (tenminste daar lijkt het op 😜), en pusht ze aan te sluiten. Na een paar rondjes op het weiland lopen de meiden weer naar een lager gebied. Ik zie ondertussen een boer staan met drie kleine kinderen. Twee jongens en een schattig klein peutermeisje. Natuurlijk heb ik in mijn rugzak spulletjes zitten. Ik pak een klein balletje en gooi het naar het jongetje. Hij gooit het weer terug. Ik wenk dat het voor hem is. Hij glundert van oor tot oor, pakt het balletje en rent hard weg. Ik loop met een bellenblaas naar het kleine meisje. Fetiya komt naar me toe want ze vinden me heel eng. Ze laat zien hoe ze moet bellen blazen en ook het meisje ontdooit. We lopen weer verder naar beneden. De rennende meiden zijn allang weer verdwenen. Onderweg terug zien we steeds meer jongeren naar school gaan, blauwe uniformen aan. Jong en oud. Op een gegeven moment heb ik een groep van zeker 40 tieners achter me aan lopen. Tot we langs een school lopen en dan slaan ze allemaal af, luid zwaaiend. Ik deel hier en daar nog wat pennen en notitieblokjes uit. Sommigen durven het niet aan te pakken maar Fetiya breekt het ijs door in hun eigen taal te zeggen dat het goed is en ze het kunnen aannemen. Ik zie ook heel veel kleintjes van een jaar of 4 zelf naar school lopen. Niks brengen, niks auto, ze lopen, zo klein als ze zijn al zelfstandig naar school. Soms lopend, ook heel vaak rennend. Ik vertel Fetiya dat het bij ons anders is. Kinderen met de auto gebracht worden. En dat alle kinderen bij ons een telefoon hebben en zitten te gamen. Ze kijkt afkeurend. Dat kennen ze hier niet, gamen. Geen kind heeft hier een telefoon. Ze zijn altijd buiten.

Als we weer bij het verzamelpunt zijn zijn de meeste meisjes al weg. Ze zijn naar school want moeten op tijd beginnen. Ze hebben hun uniform bij zich, doen deze over hun sportkleding aan en rennen naar school. En dat is niet naast de deur. Ze moeten daar echt soms wel weer een half uur voor lopen. De meiden die er nog zitten hebben middag school. Er zijn zoveel kinderen dat de groepen zijn onderverdeeld in kinderen die in de ochtend gaan en kinderen die in de middag gaan.
Ik heb nog een shirt van de loopgroep van Kirsten. Ik vraag aan Fetiya wie ik dat shirt mag geven. Ze roept een meisje naar voren en geeft het shirt aan haar. Ze glundert, trekt het shirt aan. Hoe leuk is het dat er nu hier in Ethiopië een meisje hardloopt met een shirt met Kirsten4running. En wie weet wordt het wel een toploopster!!

We nemen afscheid van de laatste meiden en lopen verder naar beneden. Piet houdt een paard en wagen aan en we springen erop ok vervolgens afgezet te worden bij ons motelletje. Ik pak al mijn spullen bij elkaar en gooi mijn tas naar buiten. We ontbijten bij het andere hotel, daar is de rest van de groep al. Om 9.30 uur vertrekken we richting Awash Falls Lodge. Het schijnt een pittig stukje rijden te zijn en zijn inderdaad ruim 6 uur onderweg. Gelukkig is er onderweg veel te zien dus dat geeft wat afleiding. We zien drie baby’s/ peuters zitten in een tinnen schaal, poedelnaakt, moeder gooit water over ze heen. We stoppen weer vóór een smoothy avocado papaya. En we stoppen bij een groter krater van een oude vulkaan. Het is hier niet meer hoog, we zijn afgedaald naar 900 m dus het is hier bloedheet. Als we uiteindelijk aankomen bij de ingang van Awash Falls Lodge moeten we nog 10 km door de Bush Bush met de bus 😳. We zijn er eigenlijk allemaal wel een beetje klaar mee maar goed. Ik begin maar liedjes te zingen “we zijn er bijna” tot grote hilariteit van de Duitsers en onze reisgids en chauffeur. Na nog 45 minuten hobbelen en bobbelen komen er wat rieten daken tevoorschijn. We zijn er. We krijgen een drie persoons huisje van riet. Prima. Als onze tassen er staan gaan we even naar het restaurant met uitzicht op de mooie watervallen. Erg mooi maar er hangt een zeer vervelende lucht. Lijkt wel een rioollucht maar volgens onze reisgids komt dat van de suikerfabriek die even verderop staat. Erg jammer moet ik zeggen, het maakt de beleving een stuk minder mooi. Er liggen aan de overkant een stuk of 4/5 krokodillen in het zonnetje.

We drinken wat en langzaamaan begin ik me wat “onbehaaglijk” te voelen. Is het moeheid of wat anders? Ik ben ook enigszins misselijk. Ik besluit even te gaan liggen en kan ook even niet eten. Mijn darmen spelen weer op. Ik blijf in de kamer, ga nergens meer heen en ‘s nachts loop ik helemaal leeg. Is het dan toch die avocado smoothy? Vorige keer had ik hetzelfde na dat ding...Ik gooi er Imodium in, ik heb hier echt geen zin in en val weer in slaap tot de volgende dag. De wekker gaat alweer om 06.00 uur. .....

Geschreven door Marja.op.avontuur