We beginnen de dag vroeg, om 6.30 uur gaat het wekkertje. Want we hebben afgesproken om 07.00 uur met Piet. Hij is een looptrainer uit Berlijn en begeleid en traint met ons de hele reis.
Piet is een lieve zachtaardige vijftiger, loopt marathons rond de 2.30 uur dus is een echte loopmachine.

We hebben vanmorgen kort gelopen, op de baan hier achter bij het veld. We hebben wat rondjes gelopen en dat viel toch niet mee, snel buiten adem, maar op 2700 hoogte meters schijnt dat redelijk normaal te zijn. Terwijl we aan het lopen zijn komen er ook twee jonge dames trainen. Ze beginnen langzaam maar wat een tempo maken die dames uiteindelijk. Ik spreek ze even aan, ze blijken 20 jaar te zijn en trainen elke dag. Ze lopen eerst zeker 20 min warm, dan doen ze loopscholingsoefeningen, waarna het “echte” werk begint. Het gas gaat erop, steeds met korte stukjes, en dan lopen ze weer wat langzamer. Na een half uurtje hebben ze 5 min pauze, ze gooien er twee bananen in en hup..weer door. Prachtig om te zien hoe ze lopen, in precies hetzelfde tempo met een elegantie en een techniek daar zeg je u tegen. Ik voel me een slak...maar ja...we zijn ook wel wat jaren ouder zullen we maar zeggen..🙄. We doen na het lopen nog wat rek en stek oefeningen en daarna ontbijten we met de groep. We lopen het programma van vandaag door. Museum in Addis, markt bezoek, en vanmiddag weer sporten. In de fitness is het plan deze keer. Zo gezegd zo gedaan, we vertrekken om 10.00 uur met het busje, onze chauffeur, onze excursieleider en de rest van de groep naar het National Museum of Ethiopië. Hier krijgen we een rondleiding. We bekijken archeologische opgravingen van hominids die in Ethiopië gevonden zijn Lucy en Ardi. Gaaf om te zien hoe ze naast apen gelegd zijn en alle overeenkomsten in anatomie te zien. Na het museum lopen we over een straat waar vroeger marktkramen stonden maar nu allemaal kleine winkeltjes staan. Het is bizar om te zien dat achter die kleine winkeltjes de krottenwijken liggen en de huizen met golfplaten daken liggen. Soms is het zelfs zo dat je een winkeltje inkijkt en dat de voorkant een winkel is en de achterkant zo naar beneden loopt de “ellende” in. We worden veel nagekeken, er worden veel handen opgehouden. Er lopen eigenlijk geen toeristen hier rond. Wij zijn een bezienswaardigheid tussen al die prachtige donkere mensen. Je wilt wel de hele tijd foto’s maken van al die mooie soms ontroerende beelden maar dat kan niet. We moeten goed nadenken en soms vragen we het aan de mensen. Bij een bakker, waar het heerlijk ruikt, maken we een foto. De man van de bakker wil wel dat we wat kopen. Er liggen prachtige roze cupcakes in de counter dus Sabine bestelt er eentje. Piet koopt kleine (heerlijke) koekjes. Ik sta buiten en er staat een vrouw. Ze vraagt om eten. Ik loop naar binnen en koop een groot brood voor haar. Ze is blij als ik haar het brood overhandig en loopt tevreden weg. Zo kan het wel, geld geven is lastig want het stopt niet...maar een brood kopen voor 12 cent voelt toch weer anders. Ik blij, zij blij ...

We lopen verder langs veel zilver en goud zaakjes. Uiteindelijk hebben we een stop bij hotel Tahitu, het oudste hotel van Addis, we lunchen daar. Er is een groot veganistisch buffet. Veel sauzen met linzen, mild, scherp en zeer scherp. Ze eten hier ook ingire, dat zijn een soort roti pannenkoeken maar dan wat “sompiger”. Ze nemen zo een stuk ingire en pakken daar het eten mee. Messen en vorken gebruiken ze niet. Het eten is weer heerlijk. Met een volle maag lopen we weer verder naar het koffietentje waar we gisteren ook waren. Er wordt koffie gedronken. Ondertussen worden er allerlei spullen aangeboden. Onder andere plattegronden van Afrika. Onze twee Duitse groepsheren willen wel twee kopen. Ze hebben weinig idee wat de Ethiopische munt doet en willen net een paar honderd Birr aan de verkoper geven. Piet ziet het en rent erop af. Wat gaan jullie betalen ? Je wordt besodemieterd waar je bijstaat. Er ontstaat een discussie en de verkoper is niet blij met Piet. Hij ziet in 1x zijn hele weekomzet in rook opgaan...

Terwijl we op ons busje staan te wachten komt dezelfde dame met kind langs die er gisteren ook al stond. Ik heb nu wat klein geld in mijn zak en kan het toch niet laten om het in haar hand te drukken. Nog twee anderen van de groep doen hetzelfde. Ze heeft een topdag. Haar kindje zit achter op haar rug en je ziet haar wat zeggen tegen hem of haar. We zien een handje onder de doek vandaan komen en die blijft naar ons zwaaien. Het is vast niet goed maar toch een prachtig gezicht.

Na de koffie wachten we op het busje en onze vertrouwde chauffeur. Heerlijk dat je een altijd dezelfde persoon achter het stuur hebt. Hij doet het prima, pakt absoluut zijn telefoon niet op als hij aan het rijden is en is een goede rijder.

Na de koffie hebben we de keus, of terug naar Yaya om te sporten of naar een Duitse Biergarten...de keus is snel gemaakt ..we rijden naar een heuse Duitse Biergarten voor een paar pullen bier (uiteraard sla ik over, evenals de koffie trouwens).


Tegen half zes zijn we weer terug in Yaya village. Onderweg zien we weer van alles...je blijft je verbazen en je blijft kijken. Er werd ons verteld dat er 6 miljoen inwoners in Addis wonen, dat 70% daarvan niet ouder is dan 35 jaar en dat 55% werkeloos is. Werkeloosheid komt meestal omdat er zoveel mensen niet kunnen lezen en schrijven. Vandaar de vele mensen die op straat van alles doen (bv heel veel mannen die schoenen poetsen, fruit verkopers, zonnebrillen verkopers, etc etc) en dus ook veel mensen die bedelen...Geld van de staat kennen ze hier uiteraard niet.

We eten vanavond om 19.00 uur weer in Yaya village. Met de groep en dat is prima. Niet laat slapen want morgen een sport dag op programma en die begint al om 07.00 uur.

Geschreven door Marja.op.avontuur