De laatste dag met de voltallige groep, en ik heb het er natuurlijk weer lastig mee. Het is niet alleen het afscheid van fijne mensen en contacten, maar ook het feit dat “het gedaan is”, want – om Nicole te citeren – “als we naar huis gaan, dan is het gedaan.”
En eigenlijk is het nog niet helemaal gedaan, want morgen is er nog een dag San Francisco, met vooral veel Alcatraz, in gezelschap van Hans en Marijke.

Vandaag vertrekken we op het gemak, rond 9u, naar San Francisco, waar we al voor de middag aankomen en eerst nog een paar dingen met de tourbus te bezoeken, alvorens we aan het hotel worden afgezet en zelf onze plan verder trekken.
We stoppen eerst bij Twin Peaks (dat niets te maken heeft met de tv-serie), een uitkijkpunt over de bay-area van San Francisco. We hebben geluk met het weer; het is zonnig en vrij helder. Al is de wind koud.

We rijden door Castro – de homo-buurt met prachtig Victoriaanse huizen – en Haight-Ashbury – hippies! – naar het Golden Gate Park, waar we lunchen en wat rondlopen. Er zijn enkele musea, maar geen tijd.

Vanuit het park rijden we naar de Golden Gate die we nu oversteken voor een foto van langs de andere kant. Ik begin te merken hoe ik emotioneler word. Die brug staat voor mij voor vrijheid en even het kunnen loslaten van verplichtingen. En het is opnieuw bijna gedaan, als in een oogopslag zijn drie weken voorbij gevlogen.

Onze laatste stop is in Sausalito, een rijk stukje San Francisco aan de overkant van de baai, vanwaar we over de baai een uitzicht hebben op downtown San Francisco en Alcatraz. Ik zet me er langs de kade, probeer me te ontspannen op het ritme van de golven en het gekrijs van meeuwen, en vooral dit moment te koesteren en in mijn geheugen vast te houden.

Ik heb een hekel aan afscheid nemen, dat zal nooit veranderen, dus ik probeer het zo kort mogelijk te houden, al kan ik tot mijn schaamte enkele tranen niet voorkomen.
En dan is het gebeurd. Even bekomen op de kamer, en dan opnieuw de stad intrekken: de show must go on, en er is zoveel te zien!

Mama, Nicole, Hans, Marijke en ik gaan samen te voet naar Alamo Square, waar er nog enkele authentieke Victoriaanse woningen staan die de aardbeving en brand van begin 20ste eeuw hebben overleefd. De huizen werden ook altijd getoond in de begingeneriek van “Full House”.
Het plein ligt op zo’n 3 km van het hotel, en het is een mooie wandeling, met niet te grote hellingen. En het is ook wel de moeite om het te doen. Een stad ontdek je uiteindelijk alleen maar als je er ook wat te voet in aflegt.
We passeren het sjieke stadhuis aan Civic Center, dat een sterk contrast is met de vele bedelaars en daklozen die we tegenkomen. Op het afgeborstelde grasperk voor het stadhuis ligt een bedelaar met een duidelijk zichtbaar - euh - klokkenspel . Een beetje verder plast een vrouw midden op straat, tussen twee geparkeerde auto’s, open en bloot. Elk gevoel van menselijke waardigheid is verdwenen. Hoe ver moet het dan al gekomen zijn…

Eten doen we in de diner waar we hier onze eerste avond gegeten hebben. Opnieuw lekker.
Nu ga ik wat proberen slapen.
Hopelijk zitten de lawaaimakers in de kamer naast mij hier morgen niet meer, want dan zal het opstaan om 4u voor de vlucht extra moeilijk zijn ☹
Fingers crossed!

Geschreven door Wereldbeelden