We hebben wilde beren gezien!! Twee keer zelfs!! Ik heb er wel geen iPhone foto's van, en de Nikon-foto's zal ik pas kunnen bewerken thuis. Maar fotografisch bewijs volgt!

Ik loop echter vooruit op mijn verhaal.

Rond 7u55 zitten we allemaal in de bus, klaar voor de dag. Op het programma staan een bezoek aan de sequoia's van Tuolumne Grove en een stop aan Mono Lake.
We beginnen de dag met inkopen in de supermarkt in Oakhurst (Vons) (ik kan het niet laten om een hele doos heerlijke "chewy" cookies te kopen) en we trekken langs de bochtige wegen voor een laatste keer naar Yosemite National Park.
Het weer is super - zonnig met wolkjes voor reliëf. Het is zowaar aanschuiven om het park binnen te kunnen.

Tuolumne Grove ligt op ongeveer 26 km van Yosemite Village, waar we gisteren waren. De grove is te bereiken via een korte wandeling van 1,6 km (enkel) met een vrij stevig hoogteverschil van 130 meter. Het gaat snel naar beneden om te gaan, en jammer genoeg even snel terug naar boven om terug te keren.
De grove zelf vond ik een beetje ontgoochelend, zeker tegenover Mariposa grove dat ik eerder al bezocht heb: het aantal sequoia's is veel minder. Het pad ernaartoe is de eerste toeristische route in het park. Mensen in de 19de eeuw (en nu nog, eigenlijk) hadden soms de meest bizarre ideeën, zoals "Laat ons de stam van die sequoia uithollen om er een baan door te kunnen laten lopen." Het betekende het einde van een boom van meer dan 3500 jaar. Triestig.
Onderweg legt gids Karin uit dat het hout van de sequoia's te broos is voor verdere verwerking. Waarschijnlijk was dat hun redding.
Ik vind het vooral mooi dat die bomen zolang de kans gekregen hebben om te groeien, millennia lang.
Tijdens de klim terug doet Lut, een reisgenoot, me teken dat ik mijn camera moet bovenhalen. "Beer", versta ik nog net. Een groepje mensen beweegt, camera in de aanslag, kijkend naar iets beneden. En inderdaad, op een kleine 100 meter loopt een zwarte beer langzaam de berg op, al die gekke mensen en hun fototoestellen negerend.
Wanneer we terug aan de bus komen en we enthousiast vertellen, bevestigt Bruce de chauffeur dat - hoewel het uiteraard geweten is dat er beren in het park zijn - het toch eerder zeldzaam is dat toeristen ze zien. In de vier jaar dat hij zo rondtoert, is dit de eerste keer. "You have been blessed," voegt hij er nog aan toe.

En dan wacht ons nog een verrassing. Opnieuw onderweg merkt Bruce dat er aan de kant enkele voertuigen gestopt zijn. "There must be something. Probably a bear." En inderdaad, twee grote zwarte beren, nog met hun bruine wintervacht, smullen van het gras, het geklik en enthousiasme van de toeristen negerend.
Twee keer beren. Wat is de kans...

De picknick lunch houden we deze middag aan Tenaya Lake. We gaan er naar toe via een kleine wandeling die start aan Olmsted View, een prachtig vergezicht over de granieten bergen, met opnieuw een zicht op Half Dome. De wandeling duurt een 40-tal minuutjes en brengt ons langs kale landschappen en moerasjes (met vervelende, stekende muggen). Omdat de gidsen er niet gerust op zijn met al de beren die we al gezien hebben, moeten we als een groep samenblijven. We lopen echt bear-country in, en onderweg kan ik goed geloven waarom. Mocht ik reïncarneren als beer, kom ik daar wonen. Klaterende beekjes, boompjes voor schaduw, groene "meadows"... het berenparadijs op aarde.
En dan is er nog die geur: de diepe, warme dennengeur van ceder en cypres dringt zelfs door mijn verstopte neus. Heerlijk.
Aan Tenaya Lake is het zonnig, maar winderig. Het water is er kristalhelder en het landschap onherbergzaam. Toch kunnen er bomen op de gladde grijze rotswanden leven.

Via de Tioga Pass verlaten we Yosemite. De pas ligt op meer dan 3000 meter hoogte, en is slechts enkele maanden per jaar geopend, dit jaar sinds 2 weken. Niet dat er tot zo lang sneeuw ligt, al ligt er wel nog sneeuw op de hoogste toppen rondom ons, maar de sneeuw brengt altijd "landslides" met zich mee, die maken dat elk jaar opnieuw de wegen vrijgemaakt moeten worden.
Het uitzicht aan de Tioga Pass is opnieuw zo uniek en de witte bergtoppen van de White Mountains in de verte lijken zo uit "The Lord of the Rings" geplukt.

En dan gaat snel bergaf. We komen in woestijn-gebied, met zoveel verschillende kleuren.
We stoppen in Mono Lake, een groot meer op de grens met Nevada, dat een zoutgehalte heeft van 7% (een zee heeft normaal gezien iets van 3%). Er leven geen vissen in het water, enkel "gepekelde garnalen". Zout en kalk hebben doorheen de tijd "tufa's" gevormd (volgens Wikipedia een Kalktuf in het Nederlands) die als abstracte sculpturen in en rondom het meer staan (vroeger was het meer groter).
Het meer is trouwens genoemd naar de vliegjes die er leven, en die door de Indiaanse bevolking werden gemalen en gemengd met gemalen eikels om brood te bakken. De vliegjes zijn zeer bijzonder. Als je met je hand erover gaat, vliegen ze in zwermen allemaal op. Het gezoem is een bijzonder geluid.
Terug bij de bus geeft Bruce wilde salie - een heerlijk reukend kruid dat indianen (en ook ik af en toe) gebruiken om hun thuis spiritueel te zuiveren.

Het is iets minder dan een uurtje rijden naar ons hotel voor de nacht: Mammoth Mountain Inn, aan het (in de winter) erg populaire skioord Mammoth Mountain. De lobby is warm en gezellig, met een brandende open haard, knusse zetels...
We eten er nog een Mac & Cheese pasta (een iets sjiekere variant), en ik ga nog even naar buiten om voor een laatste keer van de geur van dit deeltje van Amerika te geneten.

Het is ondertussen 22h geworden, en ik ga afsluiten.
Morgenvroeg vertrekken we al om 7u, om voor de al te grote hitte Death Valley door te zijn.
Ik kijk er naar uit.

Slaapwel en tot morgen :-)!

Geschreven door Wereldbeelden