Rond 9u vertrekken we uit (London)Derry richting de Causeway Coast, de kust van Noord-Ierland, met als hoogtepunt de door Unesco als werelderfgoed erkende “Giant’s Causeway”.
Alvorens dit speciale natuurfenomeen te bezoeken, maken we eerst een stop bij Dunluce Castle, een kasteel uit de 17de eeuw dat dramatisch op een klif gebouwd is (en waar af en toe ook stukken van afbrokkelen om zoveel meter dieper in zee te storten).
Er stoppen heel wat toeristenbussen om snel een fotootje te kunnen nemen van het kasteel, dat er inderdaad zeer fotogeniek uitziet, en we zijn bij de enkelingen die het kasteel ook effectief bezoeken. De charmante man aan de ingang vraagt of ik student ben. Eerlijk als ik ben, antwoord ik dat ik beter zou antwoorden van wel. Hij geeft me toch de studentenkorting :-).
Zelfs Daniël gemene "She's even older than I am" (wat had ik zin om hem op dat moment een schop tegen zijn schenen te geven!) brengt de man niet van gedacht.

Het kasteel zelf werd in de 17de eeuw gebouwd, eerst door een Ierse, en later verder afgewerkt door een Schotse familie die het gebied kwam "koloniseren".
Er blijven vandaag de dag enkel ruïnes over, die de National Trust ook zo houdt. Via tekeningen wordt geschetst (letterlijk en figuurlijk) hoe de plek er vroeger uitzag.
Archeologen hebben voor het kasteel ook restanten van een volledig dorp gevonden. Er is nog maar een habbekrats uitgegraven (waaronder een gekasseide straat en plein), dus er is nog werk aan de winkel.
In het bezoekerscentrum wordt naast de gebruikelijke info over de geschiedenis van het kasteel en haar bewoners ook zeer veel aandacht gelegd op het vak van archeoloog. Bezoekers (ouders én kinderen) worden uitgedaagd om echt te "kijken" en sporen van het verleden te zien in de restanten die er zijn. Cynische ik denkt dan meteen dat ze er op die manier wel goed van afkomen om de boel niet volledig te restaureren ("Use your imagination"), maar - toegegeven - het heeft wel een bijzondere sfeer, en wat er nog overeind staat van het kasteel is indrukwekkend.

De Giant's Causeway, het bijzondere natuurfenomeen van basalten kolommen die in zeshoeken lijken uitgesneden, ligt op enkele kilometers van Dunluce Castle. We komen er tegen de middag aan en parkeren op de parking voor het grote bezoekerscentrum (er is ook een Park & Ride in Bushmills - een zeer loyalistisch en Brits gekleurd stadje). Zelfs de vorm van de stenen in de parking is geïnspireerd op de bijzondere zeshoekige stenen van de Giant's Causeway.
Toegang kost 8,50 pond, wat toch niet weinig is. Maar het is iets dat dat je moet gezien hebben.
Ik snap nog altijd niet helemaal hoe de zuilen precies gevormd werden - iets met meerdere vulkaanuitbarsingen en laag op laag van gestolde lava die basalt werd, en dan bedekt werd door kilometers ijs dat de bovenlaag wegscheurde bij het einde van de ijstijd... Tot zover ben ik mee. Maar waarom het er dan precies zo zeshoekig, als een honingraat uitziet? Geen idee.
Er wordt erg veel uitleg gegeven in het bezoekerscentrum, en er is ook een audiotoer, dus waarschijnlijk ligt het gewoon aan mij.
Erg leuk is trouwens ook hoe ze ook het volksverhaal over het ontstaan van de plaats in de presentaties verwerken.
Een wandeling van een kleine kilometer - bergaf vanaf het bezoekerscentrum (en bergop op de weg terug - er zijn nog zekerheden...) - brengt je uiteindelijk naar het fenomeen zelf.
Het is indrukwekkend (net als de massa's mensen die op de basalten zuilen staan en klauteren). Maar het is een beetje zoals je de Grand Canyon: eens je het gezien hebt, heb je het gezien.

Als laatste "grote bezienswaardigheid van de dag" brengen we een bezoek aan de Old Bushmills Distillery, de oudste officiële stokerij in Ierland, van begin 17de eeuw.
In een geleid bezoek van zo'n 45 minuten wordt uitgelegd hoe whiskey gemaakt wordt, van het samenbrengen van de ingrediënten tot het gisteren, distilleren, rijpen en bottelen.
Ik ben geen whiskey-fan, ken er niets van, lig er ook niet wakker van en vind dat het allemaal ruikt naar ontsmettingsalcohol. Maar ik heb wel respect voor het vakmanschap van brouwen, van het samenbrengen van smaken - hoe subtiel ook, en hoe weinig ik er zelf van proef - en het rijpen.
Ook als niet whiskey-drinker ben ik blij dat ik de toer gedaan heb.
Achteraf krijg je een whiskey te drinken (je mag uit de verschillende Old Buschmills-soorten kiezen, behalve van de duurste - die die 21 jaar gelegen heeft). Daniël kiest voor de exclusieve 12 jaar Buschmills (enkel daar ter plaatste te koop), en ik probeer een "instap-whiskey", verrijkt met honing en met een alcoholpercentage van "slechts" 35%. Ik krijg het niet volledig op.
Ik geef toe dat ik ooit eens de subtiliteiten van sterke dranken en andere alcoholische brouwsels zal moeten leren appreciëren, maar aangezien ik nog niet het verschil smaak tussen Cola Light en Cola Zero, vrees ik dat het een verloren zaak is...

Rond 19u komen we in ons hotel in Belfast, waar we de komende twee nachten verblijven.
De reis begint stilaan op zijn einde te lopen.
Ongelofelijk hoe snel het allemaal is gegaan, hoeveel we gedaan hebben, en zelfs wat we nog willen doen tijdens de drie laatste dagen Ierland.

Morgen bezoeken we de Titanic-site, en we zijn van plan ook de "Belfast Murals" af te lopen.

Tot morgenavond!
 

Wat hebben we vandaag geleerd

• Schotland en Ierland liggen zeer dicht bij elkaar. Zelfs bij bewolkt weer is de Scotse kustlijn te zien.
• Ierse reuzen zijn watjes.
• Zelfs "zachte whiskey" (met honing en "slechts" 35% alcohol) is niet te drinken.

 

Niet te missen

• Giant's Causeway
• Old Bushmills Distillery

 

Reisweg

Zo'n 170 km.
 

Weer

Zwaar bewolkt (voor de verandering)
 

Hotel

Best Western Crescent Townhouse, 13 Lower Crescent, Belfast, BT7 1NR, UK

Geschreven door Wereldbeelden