Rond 9u30 worden we afgezet aan de Universal Studios. We zijn vandaag Karin, Jozef en Elly, Marijke en Hans, Bart en Bart (twee Nederlandse vrienden) en ik. De rest van de groep gaat voor de hele dag naar Santa Monica of, zoals mama en Nicole, starten de dag bij het Getty Museum en gaan dan in de middag naar Santa Monica.

Universal Studios is veel kleiner dan dat ik verwacht had, maar misschien ben ik wat te veel verwend geweest met Disneyland.
Toegang kost met dank aan Windigo, de Amerikaanse agent van de reis, $85. Niet weinig, maar online is het nog meer (tja). Er zijn ook mogelijkheden om een “First Row”-ticket te kopen, waarbij we nergens moeten aanschuiven. Maar $179 vinden we toch wat te hoog. We zullen eerst afwachten hoe de drukte in het park is, en kunnen dan nog altijd voor een upgrade opteren (bizar genoeg “slechts” $64 – toont nog maar eens hoe arbitrair al die prijzen van pretparken zijn).
Hoewel het zaterdag is, en erg druk, hebben we geluk. Uiteindelijk zullen we nooit meer dan 30 minuten moeten aanschuiven, en in het totaal hebben we alle attracties kunnen doen die we wilden doen, en zelfs nog wat extra.
Een overzicht.

1) We beginnen met de Studio Tour, waarbij je met een klein tramwagentje langs de verschillende soundstages en sets passeert. Er worden nog altijd films en televisieseries opgenomen, zoals Pirates of the Caribbean (hun “Europese set” wordt ook aan Disney uitgeleend), King Kong, Desperate Housewives…
Er wordt getoond hoe de magie van film werkt: hoe een zonnige dag ineens een dag vol regen en “flash floods” kan worden, hoe een meer zowel kan dienen voor de Amazone of de Atlantische Oceaan, of hoe cowboys er door enkele visuele trukjes groter uitzagen door de deuren en ramen van sets kleiner te maken.
Hoogtepunten onderweg zijn de King Kong 3D-show, in elkaar gestoken door Peter Jackson (dus over the top, maar oh zo leuk, met 360° 3D, veel geschudder en dinosaurussen en King Kong), en een beangstigend echt aandoende aardbeving in een nagebouwd metro-station in San Francisco, met veel water en vuur.
Ook de Boeing 747 die ze voor “War of the Worlds” hebben gekocht en helemaal ontmanteld hebben voor een scène met een gecrasht vliegtuig in een woonwijk is bizar en bijna bovenwerelds. Je waant je echt in een film.

De studio-tour duurt ongeveer een uur en is de moeite. Leer je veel bij als filmfan? Nee, niet echt. Maar je passeert wel langs historisch belangrijke filmgebouwen (zoals het kantoor van Alfred Hitchcock, of het productiebureau van Spielberg), en het blijft een boeiende kijk in een wereld van rook en illusie.
Doe de tour ook zo snel mogelijk. Wij hadden slechts 10 minuten wachttijd, later in de middag werd dat al snel 40-50 minuten.

2) In een Special Effects show van zo’n halfuur worden zowel visuele als digitale effecten uitgelegd. Het is een erg interactieve en vooral grappige show, met veel vrijwilligers uit het publiek en erg enthousiaste presentatoren. De effecten gaan van messen en nepbloed tot motion capture. Als je af en toe de extra’s van je dvd’s bekijkt, leer je hier ook niet veel bij, maar het is wel erg entertainend, en tof gebracht.

3) Shrek 4D is een 3D-film, met de extra dimensie van gevoel. Je schuddert mee wanneer Shrek en Donkey te paard Fiona proberen te redden van de slechte Lord Farquad. Een leuk momentje is ook wanneer een spin in beeld verschijnt en ontploft in allemaal kleinere spinnetjes. De spinnetjes vallen op de grond en op dat moment bewegen borstels langs onze benen. Het gegil in de zaal was luid ☺.

4) Aaaah, de Jurassic Park Ride. Die wou ik doen, tot ik gisteren op Wikipedia las dat er op het einde een bijna verticale val van zo’n 24 meter is. Dat is hoog! Maar aangezien ik al dagen de groep zit te vervelen met het feit dat ik mijn dino’s wil zien, kan ik bijna niet anders dan er in gaan. En ik zou er achteraf spijt van hebben, mocht ik het niet gedaan hebben. En wanneer ik vraag aan de man bij de attractie of het eng is, verzekerd hij me dat zijn dochter van 4 er verzot op is. Tja, daar kan ik weinig tegen inbrengen. We zitten in een bootje, vijf op een rij, met extra beschermende bar (nooit een goed teken). Ik zit gelukkig op de tweede rij, dan zie ik toch het zwarte gat al niet. Er wordt ons verzekerd dat we nat zullen worden: bij warm weer zoals vandaag wordt het waterpeil hoger gezet.
Het begint allemaal erg onschuldig, met wat grazende brachiosaurussen en vriendjes. En dan worden we met de kabel omhooggetrokken. Ik zie hoe Karin, die hier ook niet voor zat te springen, me vervloekt en fluister nog snel enkele sorry’s. En dan gaat het vrij snel. Er is weinig ruimte voor verhaal eenmaal boven: wat raptors en dreigende muziek. We zien een waterval, en ik kan nauwelijks geloven dat we nu al aan de “big drop” zijn. Maar dan zie ik de T-rex zijn kopje uit het water steken, en weet van Wikipedia dat het dit is. Voor ik er echter verder bij kan stilstaan, voel ik hoe het zwaartepunt van de boot zich verlegd, en hoe de druk me naar beneden duwt. Ik weet het allemaal niet goed meer, behalve dat ik monsterlijk op de foto moet gestaan hebben, mijn ogen hebt dichtgeknepen en geschreeuwd heb als een varkentje met doodsangst. En toen was het voorbij. We waren kliedernat, en heel wat adrenaline en een superervaring rijker. Weer een kleine overwinning op die grenzen die ik mezelf te veel stel.

5) Onze lunch (Chinese fastfood uit “Panda Express”) verteren we in “Waterworld”, een zeer indrukwekkende stuntshow, gebaseerd op de film van en met Kevin Costner. We kunnen kiezen of we in de groene (waar we gegarandeerd nat zullen worden) of grijze zone zullen zitten. Natuurlijk kiezen we voor de groene. Al voor de show start, zijn we zeiknat door de fijne opwarming van de cast, die duchtig met water gooien en spuiten.
De show zelf is indrukwekkend, met stunts en vuur en water (uiteraard) en zelfs een vliegtuig dat ineens tevoorschijn “vliegt”. Knap gemaakt en gedaan.

6) De nieuwe attractie geïnspireerd op “Despicable Me” lijkt wat op “Ratatouille”, in Disneyland, maar dan nog een pak flistender, sneller en (heel eerlijk) ook leuker (sorry, Mario!). We worden allemaal omgetoverd tot Minions en
Het is een 3D-gebeuren waar beweging sterk wordt gesimuleerd. Niet ideaal als je je niet helemaal in orde bent (Karin voelde zich door de zon, het gebrek aan water en het pittige Chinese eten niet helemaal lekker, en heeft gepast), maar ik heb er van genoten.

7) Jozef, Elly en Hans willen nog naar “The Mummy”, een stevige rollercoaster. Karin heeft, omdat ze zich niet goed voelde bij The Minions, twee “Front Row”-tickets gekregen, voor telkens 6 personen. Geen wachttijden dus voor zes personen bij twee attracties! We willen één ticket gebruiken bij The Mummy, maar de attractie valt in panne, en we hebben we geen tijd meer om lang te wachten. Jammer!

8) Ik ben nog even snel naar het kleine NBC-Universal museum gegaan, waar enkele props staan, met als hoogtpunten een echte Academy Award of Oscar (die Universal gewonnen heeft voor “The Sting”) en de enige echte Delorean uit de “Back tot the Future”-films). Soms snap je niet goed waarom er dingen liggen, zoals een jurk die Piper Perabo in één episode van “Covert Affairs” heeft gedragen (who cares!).
Niet speciaal de moeite dus, maar als je wat tijd over hebt, why not?

Om 17u30 komt Bruce ons weer oppikken. Ik ben nog op zoek naar een t-shirt, maar er is geen mooie voor vrouwen die ik me achteraf nog zie dragen.
Er is ook een (tijdelijke) Harry Potter-shop, waar je zelf volledige “school robes” voor de vier huizen kan kopen. Mooi, maar duur. Dus daar blijven we af.

Ik ben enorm blij dat ik de Universal Studios gedaan heb. Natuurlijk heb ik ook gedacht aan Disneyland, dé bakermat. Maar uiteindelijk is Parijs een (betere) kopie, en dat kan ik al in optimale omstandigheden bezoeken, met vrienden die voor mij nu eenmaal bij Disneyland horen.
Universal is niet goedkoop, maar ik vind het de $85 wel waard. Elke attractie of show die we gezien hebben is “state of the art” – het meest “oubollig” waren de dino’s van de Jurassic Park-ride, dus dat zegt waarschijnlijk wel alles.
Hele veel 3D, de nieuwste technieken, constante innovatie, en een volledig deel gewijd aan Harry Potter dat volgend jaar opengaat (Diaon Alley was al gebouwd, Hogwarts stond nog nog in de stijgers), maakt dat ik er over een paar jaar misschien toch nog eens naar toe zal gaan.
Ik ben fan!

We zijn opnieuw vroeg op het hotel. Karin, mama, Nicole en ik gaan dineren in Ozzy’s, een authentieke Amerikaanse diner op 200 meter van het hotel, aan de overkant van de freeway (we moeten onder de brug). Geen gezellige buurt, hier.
Het hotel heeft trouwens extra bewaking (zou kunnen dat ik dat gisteren ook al geschreven heb). Nu staat er tot 2uur een sympathieke man uit Mexico, met wie ik even in het Spaans praat (wat zit het ver!). Hij is vooral blij dat hij werk heeft, want zijn huur bedraagt maandelijks $1000! Hij is nog op zoek naar nog extra werk… Weer een bubbel doorprikt van de “American Dream”.

Geschreven door Wereldbeelden