Vandaag was een relax-dag langs de Grand Canyon, en dat mag ook wel eens, gezien het vrij intensieve ritme van de reis.

We vertrekken opnieuw rond 8u. Er is geen ontbijt inbegrepen in het ontbijt (en bij het opstaan was er ook geen water – de waterpomp begeeft het blijkbaar af en toe eens), dus stoppen we nog even bij de MacDonald’s in Tusayan voor diegenen die nood hebben aan koffie of andere ontbijtbehoeften.
Rond 9u worden we afgezet aan de Bright Angel Lodge, vanwaar iedereen zijn of haar wandeling naar keuze kan starten.

Mama, Nicole en ik starten aan de Bright Angel Trail, een van de meest gekende hikes in het park, die je tot diep in de canyon brengt (eigenlijk zelfs helemaal tot de bodem, zo’n 1,5 km diep – maar het wordt ten stelligste afgeraden deze tocht in 1 dag te doen). We doen hem maar een klein stukje, omdat het stevig naar beneden gaat en het al snel erg warm wordt. We dalen zo’n 80 meter. Jozef en Elly gaan tot 500 meter diep, en doen er in totaal 3 uur over: 1 uur naar beneden, 2 uur weer terug naar boven. Ook Karin waagt zich aan een ferm stuk van het pad.

Tijdens het rusten in de schaduw van een boom komt een oude man even bij ons zitten. Hij is zwaar gelaarsd en gepakt, en vertelt dat hij met zijn dochter en schoonzoon vertrokken is aan de North Rim of Noordkant van de Canyon (wij zitten aan de South Rim of Zuidkant) en na een hike van 4 dagen nu aan de South Rim is. Respect!

Rond 10u30 zijn we terug aan het begin van de Bright Angel Trail en brengen een bezoekje aan de Kolb Studio, een prachtig houten pand in hout dat gebouwd werd door (of voor) de Kolb broers die met hun fotografie, films en avontuurlijke levensstijl in het begin van de 20ste eeuw een belangrijke rol gespeeld hebben in de toeristische exploitatie van de Grand Canyon. Het pand is nu een winkel, maar je vind er ook meer info over het leven en de exploten van de broers. Ze zijn als eerste blanken (voor zover geweten) met een bootje over de Colorado diep in de canyon gevaren, en er worden filmpjes getoond die ze tijdens hun expedities opnamen.
Ik blijf het erg fascinerend vinden hoe mensen letterlijk grenzen willen en kunnen verleggen. 7 jaar geleden heb ik een boek gekocht met het dagboekverslag van hun trips in de en rond de canyon. Het wordt tijd dat ik het eens lees…

We lopen nog even naar El Tovar, het oude, sjieke hotel aan de canyon (waar het zalig schommelen in een schommelstoel is!), en kopen op de terugweg een ijsje aan Bright Angel Lodge. Ik vraag 1 bolletje, en krijg een gigantische massa ijs – het zouden bij ons 4 bolletjes zijn.
Om al dat ijs te verwerken, of toch een klein beetje, lopen we verder de Rim-trail af, richting Westen. Het pad loopt langs de rand van de canyon, en geeft verre uitgezichten. Het is een aangename wandeling.
De meesten van de groep waren met de (gratis) shuttlebus naar Hermit’s Rest gegaan, om dan vandaar te voet, al dan niet afgewisseld met de bus, terug te keren naar Bright Angel Lodge. Wij doen een korte wandeling (ongeveer 4km in totaal) heen en terug. Van één van de uitkijkpunten zie je hoe het Bright Angel Trail zich een weg langs de wand van de canyon baant.
Trouwens, de trail is met heel wat dynamiet en mankracht letterlijk uit de canyon gehouwen of geblazeen.

Om 16h worden we door Bruce opgepikt. Eens in het hotel neem ik met mama en Karin nog een frisse duik in het zwembad (kwestie van toch wat water gezien te hebben, mocht het op de kamer weer niet lukken).
Diner is opnieuw in het restaurant van het hotel. Ik deel een portie ribbetjes met Karin en het gezelschap aan tafel bestaat buiten Karin, Nicole, mama en ik ook nog uit Hans en Marijke.
Het is opnieuw erg gezellig.

Morgen is het een iets rustigere dag en mogen we zowaar een uurtje langer slapen. We vertrekken om 9u en zullen ook een stukje Route 66 rijden.
Ik ben benieuwd.

Slaapwel!

Geschreven door Wereldbeelden