Vandaag hebben we toch een klein beetje tijd gehad om Arches NP te verkennen.
We zijn de dag - na de dagelijkse stop bij de supermakt - begonnen met een kleine wandeling langs de Arches Avenue Park Trail. Geen bogen te zien, maar wel een mooie wandeling langs mijn juniper bomen (ik wil - als ik nog kinderen zou krijgen - mijn dochter Juniper noemen) en dieprode stenen die eroderen waar je bij staat. De regen die gisteren is gevallen staat hier en daar in kleine plassen te wachten op verdamping, ondertussen verder de stenen uitbijtend.

De "arches" of bogen in het park zijn ook ontstaan door water, dat langzaam maar zeker zachter gesteente met een groter zoutgehalte heeft weggevreten en zo holtes heeft gemaakt. Arches NP telt zo'n 2000 van die natuurlijke bogen.

De grootste boog in het park is Landscape Arch (zo'n 100 meter breed), en een korte wandeling in The Devil's Garden brengt ons erbij. Je kan niet meer onder de boog. In 1991 is er een serieus stuk uitgevallen, en sindsdien is hij hermetisch afgesloten.
Vanuit Landscape Arch kan je verder wandelen naar nog enkele andere bogen, waaronder Double O' Arch, een grote boog boven een kleinere boog. We zijn met 5 van de groep om de hike te doen, en ik moet zeggen, ik heb enkele angsten, waaronder klauteren over gladde sliprock en hoogtevrees overwonnen.
Het begon meteen stevig. Op een bepaald moment moest je langs een rots klauteren, met aan de rechterkant een diepe zwarte kloof. Glijd je uit, is het gedaan. Maar twee ondersteunde, motiverende en helpende mannenhanden helpen me om voorbij de kloof te zien, en vooral recht vooruit te kijken naar waar ik naar toe moet.
De hike gaat verder over gladde, schuine sliprock en langs heuvelruggen met een afgrond aan twee kanten, maar wat geniet ik er van! Voor de eerste keer voel ik de schoonheid en uitdaging van een wandeling die je uit je comfortzone haalt, vooral als je het er heelhuids vanaf brengt. Dit smaakt naar meer!
We halen Double O en keren zo snel mogelijk terug. We doen ongeveer 2u30 min

We zijn zo'n 30 minuten te laat, en mijn mama maakt zich blijkbaar ongerust. We hebben ons nochtans gewoon aan de voorgestelde wandeling gehouden, maar ze had gezien hoe erg veel mensen waren gevallen en of uitgegleden (gelukkig niet de kloof in) en begon het ergste te vrezen. We zijn steeds als groepje samengebleven, en hebben elkaar geholpen bij de moeilijkere stukken, maar we hadden dat misschien ook beter duidelijker gezegd aan de nablijvers.

De volgende stop is bij “The Windows”, waar we met een klein groepje ook nog snel de wandeling naar “Double Arch” doen, een prachtig gevormde boog in twee delen, met 1 gemeenschappelijke “poot”. Deze boog is te zien heel in het begin van “Indiana Jones and the Last Crusade”, met River Phoenix als jonge Indy.
We bezoeken ook nog kort “Balanced Rock”, een rots die als een gigantisch ei op een dunnere rotspilaar steunt, en er van sommige hoeken echt wankel uitziet. Het zou eigenlijk best wel origineel zijn, mocht hij nu naar beneden vallen (maar dan wel de andere kant van waar wij staan!).

In de vele andere rotsen in het park zijn heel wat vormen te erkennen - mama ziet overal olifanten (er is ook een deel dat "parade of the elephants" heet). Ik ga niet zeggen wat ik vooral zie... ;-)

Alvorens terug te keren naar Moab, rijden we nog tot Dead Horse Point State Park. Canyonlands NP staat niet op het programma, zoals ik al (tot vervelens toe ongetwijfeld) geschreven heb (Bruce heeft me verteld dat hij al 3 jaar ijvert voor een extra dag in Moab – ik zal het ook op mijn evaluatieformulieren zetten), maar Dear Horse SP komt dicht in de buurt.
De plek is genoemd naar de lugubere gewoonte van pioniers en cowboys om de wilde paarden uit de vallei op deze plaats samen te drijven, er dan de tembare uit te halen en de overige afgesloten van de vallei aan hun lot over te laten. Concreet: sterven door uitdroging, met een (prachtig) uitzicht op het water diep in de vallei. Vreselijk.
Het landschap is oneindig – kilometers en kilometers en kilometers van gelaagde, geërodeerde rotsen in dieprood, oker en bruin met als levensader de bruine Colorado die zich in de bodem een weg kronkelt, en nog steeds verder snijdt en het landschap maakt voor wat het is en zal zijn.

Rond 17u30 komen we toe op het hotel. Rond 18u45 vertrekken we met het busje naar Downtown Moab, waar we deze avond eten en ook nog langs wat winkeltjes gaan. Mama koopt een verrassing voor Yves en Frederic, en ik koop een t-shirt met “My Happy Place – Moab” (helemaal voor mij). Ik twijfel over een paar werkhandschoenen uit hertenleer voor mijn papa, maar vrees dat hij ze te mooi zal vinden om te gebruiken en ze dan maar zal laten liggen, dus doe ik hetzelfde..
We eten in het Peace Tree Juice Cafe (mijn Thaise salade is heerlijk en niet duur - $10) en delen de tafel met Hans en Marijke, een supersympathiek koppel uit Den Haag.

Om 21u is het weer afspraak aan de bus. Mama beseft dat ze ergens haar oranje gilet vergeten is, dus is het weer de winkeltjes afgaan. Hij lag inderdaad in een winkeltje dat net aan het sluiten was, dus we hadden geluk!

En zo zit ik hier nu voor het hotel te typen, genietend van de beginnende avond en de zachte warmte die dit met zich meebrengt. Ik hoop wat sterren te kunnen zien. Jammer dat we niet de kans krijgen om met zij die willen de sterren boven Arches te kijken, één van de donkerste plaatsten van de VS. Zo dichtbij en toch zo ver, een gevoel dat ik nog al gehad heb tijdens deze trip.

Mijn kuiten en schouders zijn zwaar verband, maar ik heb vooral last van mijn kuiten. Maar wie weet zijn ze nu wel wat hun bleke lijkkleur kwijt…
Morgen verlaten we Moab, met spijt in het hart, en vertrekken richting Monument Vally, bij de Navajo.

En toch nog een opmerking over de flexibiliteit van de reis: iemand anders van de groep en ik hadden graag een jeeptour over Canyonlands gemaakt, maar blijkbaar was dit onmogelijk te organiseren, zelfs al waren we tegen 17u30 terug in Moab, vanwaar de tours vertrekken. Erg jammer.

Geschreven door Wereldbeelden