Om 8u zitten we opnieuw allemaal in de bus, nu om Moab te verlaten (tot later!). Vandaag staan er weer zo’n 450 km op het programma. We rijden eerst door naar Monument Valley, waar we om 13u30 de jeeptocht met de Navajo zullen doen.
Onderweg passeren we Hole In The Rock, een nogal bizarre plaats waar twee Deense broers een heel huis in een rots uitbouwen. De traditie wordt verder gezet door de nakomelingen. Het is een plaats vol gekke curiositeiten. Tijd om te stoppen is er niet, en dat vind ik best jammer, want 7 (of is het nu 8?) jaar geleden zijn we er wel langs geweest, en toen hebben de eigenaars een foto genomen van het Deens koppel dat toen in onze groep zat. Het zou wel fijn en raar geweest zijn om die foto van Mikel en Annemarie terug te zien, als een soort tijdscapsule.
Opnieuw zie ik langs de weg een pijltje richting Canyonlands. Ik weet van vroeger dat dit gaat naar een geweldig uitkijkpunt over de eindeloze dorre Mars-rode vlaktes van Canyonlands NP, maar ook hier rijden we voorbij.

De weg naar Monument Valley is onverwacht vrij groen – het is alsof er tussen het rode Moab en het rode Monument Valley een stuk groene oase zit, hoewel er ook niet veel landbouw- of andere economische activiteiten lijken te gebeuren.

We rijden Monument Valley binnen langs de snelweg waar Forrest Gump ineens beslist om te stoppen met lopen. Wij hebben geen tijd of plaats om te stoppen (wat jammer is, want vandaar is er een prachtig zicht op de vallei, met de snelweg die er regelrecht naar toe gaat) en nemen wel een korte pauze bij wat kraampjes onderweg waar Navajo-indianen hun handwerk (?) zoals juweeltjes en etsen en dromenvangers verkopen.
Eén van de verkopers vertelt me dat er twee weken geleden een tornado in de vallei geland is, een uitzonderlijk gebeuren. “Mother Earth is changing,” zegt hij. Ik denk dat hij gelijk heeft.

Monument Valley maakt deel uit van de Navajo-state (reservaat), en is een van de meest gefotografeerde plaatsen ter wereld. Het gebied staat zowat symbool voor het Wilde Westen, vooral dankzij de vele westerns die er werden gedraaid, zoals vele films met John Wayne, “Once Upon a Time in the West”, of zelfs “Back to the Future III” en onlangs nog “The Lone Ranger”.

Je kan de vallei eigenlijk goed bezoeken per jeeptocht met een Navajo-indiaan ($45 + $3-5 fooi). Via een rondrit langs de zanderige, bruinrode wegen geeft hij de namen van de buttes of mesa’s (de verschillende rotsformaties) en vertelt hij over de gebruiken van de Navajo. De meest bijzondere stop is aan een grote grot waar ze met muziek (zoveel jaar geleden op een houten fluit, nu met zang) de muzikale traditie van hun volk in de verf zetten.
Er zijn ook enkele petrogliefen in het domein te vinden.

Ik heb de toer nu twee keer gevolgd, en dat is genoeg geweest. Achteraf is de algemene teneur in de groep eerder ontgoocheling. Er was meer van verwacht.
Ook heb ik wat een wrange nasmaak bij de Navajo zelf. Ik wil ze sympathiek vinden, ik sympathiseer in ieder geval met hen en het onrecht dat de geschiedenis en vooral de blanke medemens hen heeft aangedaan, maar mijn God, voor alles moet je betalen. Tijdens de toer toont een vrouw in een hopa (een traditionele hut – heerlijk koel binnenin) hoe de Navajo wol spinnen en dan weven. En uiteraard wordt ook hiervoor een fooi gevraagd. Ik zie een mooi armbandje liggen, met glaskraaltjes en juniper-zaadjes (daar zijn ze weer!) voor 5 dollar. Ik ga naar de vrouw om af te rekenen, en ze zegt dat die armband 10 dollar is. Dankzij mijn eigen juweeltjes-activiteiten kan ik de kostprijs van materiaal en tijd wel inschatten, dus zeg ik dat er duidelijk $5 als prijs staat. Ze lijkt even te aarzelen, en zegt dan: “Oké, ik wil je hem wel verkopen voor $5”. Ik had enkel een briefje van 10 dollar. Ze had geen wisselgeld, en begon met het fooigeld 5 dollar bij elkaar te sprokkelen. Bij $4 zei ik dat het oké was.
Het is misschien onnozel, en het gaat uiteindelijk maar om $1, maar het geeft me zo een wrange nasmaak. Je durft de Navajo niets te vragen, want dan volgt er steeds die verwachting van een fooi. En dat vind ik erg jammer.

Omdat we goed kunnen doorrijden naar Page, waar we deze avond overnachten, bezoeken we deze namiddag ook nog Horse Shoe Bend, een iconisch uitzicht over een kloof in de vorm van een hoefijzer, uitgesneden door de Colorado.
Het is een korte maar stevige klim, en het stukt er van het volk. Er is geen reling en mensen hangen soms letterlijk over de rand voor die perfecte foto.
We hebben geluk dat de zon gesluierd is door de wolken, anders hadden we zelfs helemaal geen foto’s kunnen nemen: het zou volledig tegenlicht geweest zijn.
Nog door te geven aan de reisorganisator: misschien moeten ze eens een reis samenstellen, speciaal voor fotografen. Horseshoe Bend komt pas echt tot zijn recht bij zonsopgang of –ondergang (zoals zoveel landschappen, uiteindelijk).

Rond 18u komen we bij het hotel aan. Ik neem een douche om al het rode zand van Monument Valley weg te schrobben (voorzichtig, want mijn beentjes doen pijn!). Het zand zit tot in mijn oren!
Mama en Nicole gaan dineren in het steakhouse naast de deur; ik ga met Hans en Marijke naar de Italiaan wat verder, waar toevallig ook Jozef en Elly zitten, opniew een supersympathiek – maar nu Belgisch - koppel (wat een geweldige reizen hebben zij al gemaakt!).
Mijn caesar-salade was lekker. Ik had wel zin in pasta, maar voel me wat raar. Ik vermoed aan samenloop van hitte, honger, vermoeidheid… en wil het daarom niet te zwaar maken.

En nu is het hier ondertussen zo’n 22u geworden (we zitten opnieuw met 9 uur tijdsverschil met thuis). Ik zit hier op het kleine terrasje voor de receptie, langs de baan. Daarnet passeerde een Brits koppel waarvan de man luid zijn vrouw begon uit te schelden. Ik denk dat hij te veel op had (de hitte en alcohol, nietwaar). Althans dat hoop ik…
Zo dadelijk naar mijn bedje. Misschien is er nog iets op TNT, zowat mijn favoriete zender hier, met reruns van series die ik half-en-half volg of ken.

Morgen maakt een deel van de groep een helikoptervlucht over de Grand Canyon ($ 284!!). Voor ons achterblijvers wordt naar een alternatief gezocht.
Dus ik leef net als jullie in spanning van wat morgen zal brengen (ahum…)

Slaapwel!

Geschreven door Wereldbeelden