Tijdens de nacht had ik even last van jetlag. Rond 1u30 plaatselijke tijd lag ik ineens klaarwakker in mijn luxe queen size bed (de groep is oneven, en ik heb de hele reis mijn eigen single kamer!). Het feit dat er boven me enkele meisjes enthousiast luidruchtig terugkwamen van een avondje San Francisco nightlife zal er ook wel een rol in gespeeld hebben.
Ik heb dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om even te bellen naar mijn vader, kwestie van te laten weten dat het vliegtuig niet is neergestort (al wist hij dat waarschijnlijk ondertussen wel al), en alles in orde is.
Gelukkig is de slaap daarna toch nog gekomen, en rond 8u30 kan ik redelijk uitgerust en gelaarsd en gepakt de groep ontmoeten. Van de 19 groepsleden komen er 9 uit België, blijkbaar een redelijk groot aantal voor een Djoser reis. Onze gids is Karin, een jonge Nederlandse, die net als ik houdt van fotografie, wat goed is voor de verdere stops op de reis.
Rond 9h kunnen we opstappen op de bus die ons de komende 3 weken en 5000 kilometer zal vervoeren. Aan het stuur zit Bruce, een ingeweken Zuid-Afrikaan (met Afrikaans als moedertaal) die 25 jaar kapitein is geweest op een Amerikaans schip in de Caraïben.

Het is ongeveer 250 km van San Francisco naar Yosemite National Park, een prachtig nationaal park dat erg vaag wat doet denken aan onze Ardennen, behalve dan dat alles er een pak groter en hoger is. En de massieve granietrotsen zijn misschien ook niet in België te vinden.
Hoe meer we het park naderen, hoe donkerder de wolken, en de weersvoorspelling van onweer en regen dreigt te kloppen.

Alvorens naar het park zelf te gaan, stoppen we nog even voor lunch in Mariposa, een oud mijnersdorpje dat nog steeds die look en feel heeft. We eten een sandwich in de Subway.
Het is dan nog een klein uurtje eer we in het park zelf zijn, onderweg met wat druppels regen, maar grote vlagen blijven gelukkig uit. Geleidelijk aan wordt het landschap ruwer, de bomen hoger.

We stoppen eerst aan Fern Spring, een spiritueel belangrijke bron voor de Indianen die er leefden. Het is letterlijk een "source of life": nog altijd kan je puur van bron drinken. Het water smaakt lekker en fris. We zullen wel zien of we Immodium nodig hebben...

Hier en daar passeren we ook jonge sequoia's van zo'n 50 jaar oud - babytjes tegenover de volwassen exemplaren van meerdere honderden jaren die oa. in Mariposa Grove staan.
Ik heb Mariposa Grove 7 jaar geleden bezocht - nu gaan we er niet heen, omdat er blijkbaar volop gewerkt wordt. In plaats daarvan zullen we overmorgen een andere plaats bezoeken waar verschillende oude sequoia's staan - ik ben even de naam vergeten, maar volgt ongetwijfeld in het verslag overmorgen.

Een andere stop brengt ons bij Tunnel View, hét obligate uitzichtpunt op de gigantische granieten El Capitan en Half Dome. De regen verdampt als wolkjes die langzaam uit de valei opstijgen, en het kwakkelweer zorgt voor een interessante lucht.
Een beetje voorbij Tunnel View kunnen we een mini-wandeling maken voor een originele blik op de granietpracht die Yosemite is. Ik wandel er even alleen en het geeft me zo een gevoel van leven: de geur van bos na regen, de wind die trekt, de grootsheid van de natuur en geen andere toerist in zicht. Zalig.
Ik geniet er zo van, dat ik de tijd uit het oog verlies en ze op me moeten roepen om me terug naar de bus te krijgen.

Hierna is het nog zo'n 90 minuten naar het hotel in Oakhurst, aan de zuidkant van het park. De wegen zijn bochtig, de chauffeur rijdt snel, en wagenziekte dreigt. De "salted cracker with peanutbutter" (best nog lekker!) die mijn mama me aanbiedt doet echter wonderen en de misselijkheid wordt minder.

Oakhurst zelf is vooral een hoofdbaan met wat restaurants (oa ook een Burger King en Subway). Ons hotel is een lodge met allemaal kleine huisjes (of kotjes).
Mama, Nicole en ik eten nog iets in het Crab house rechtover de deur, waar de specialiteit krabtaartjes zijn (what's in a name!). Ik kies voor een Mountain Clam Chowder, een soort vissoep met ook schelpjes en tomaat en aardappelen. Niet te zwaar en lekker.
Er is even een discussie rond kredietkaarten - ze hebben in restaurants de gewoonte om kredietkaarten aan te rekenen weg van jou. Je hoeft zelfs geen pincode in te geven. Mama is er allesbehalve gerust op - ik probeer het iets pragmatischer op te nemen zonder naïef te zijn: van een restaurant dat al verschillende jaren open is, ga je er toch vanuit dat ze geen massale kredietkaart-fraude plegen. In ieder geval toch al de betalingsbewijsjes goed bijhouden...

En zo zit ik nu te typen, op de grond van de badkamer, want mijn batterij moet opladen en enkel hier zijn nog stopcontacten vrij.
Op de achtergrond staat Jurassic Park op (blijft een leuke film), ter promotie van Jurassic World dat binnenkort in de zalen komt (nee, ik word niet betaald voor reclame).

Aangezien we er morgen vrij vroeg uitmoeten, ga ik slapen.
Op het programma: wandelen in Yosemite.
Glacier Point zal wschl niet lukken - ik dacht dat er een gratis shuttlebus naar toe ging, maar blijkbaar niet. En ik weet niet of we de wandeling gaan kunnen doen.
Ochja, dan is er al één reden om terug te komen.

slaapwel en tot morgen!!

Geschreven door Wereldbeelden