Niet veel wandelen vandaag, maar eigenlijk eerder een lummel-dag, en nog een fijne ook!
Het begint al met het feit dat we een uur langer mogen slapen. Pas om 9u (wat een luxe) vertrekken we met de bus van bij de Grand Canyon Inn, richting Laughlin in Nevada. Nevada betekent casino’s, en we slapen deze nacht weer in The Golden Nugget, dezelfde keten als ons hotel in Vegas.

We stoppen onderweg drie keer:
De eerste stop is in Williams, waar de treinen vertrokken naar de Grand Canyon. Er staan nog enkele historische treinstellen, waaronder een gigantische locomotief.
In Williams lopen we voor de eerste keer ook langs de fameuze Route 66. Deze begon ooit als handelsroute en werd later (in de jaren ’50) de belangrijkste toeristische “highway” van Chicago tot het zonnige zuiden van Californië. De stadjes die langs de route lagen boomden onder het succes.
Maar toen kwam de Interstate 40 die veel van het verkeer van rond de stadjes leidde. Toeristen stopten niet langer in de vele hotels/motels of winkeltjes onderweg, en de inkomsten slonken dramatisch.
Angel Delgadillo, een ondernemende “barber” uit Seligman, één van de getroffen stadjes, besloot hier iets aan te doen en begon te lobby’en voor de herkenning van de route tot “Historic route”, en het is hem ook gelukt.
De goede man is ondertussen 88, en je kan in Seligman ook nog altijd zijn barbershop bezoeken, wat we ook doen in een tweede stop.

Seligman is een klein stadje (dorp?) met zo’n 400 inwoners. Het ligt volledig langs Route 66 en bestaat vooral uit de meest bizarre souvenirwinkeltjes en old-timers (eentje zelfs omgetoverd tot bbq waarop wat worstjes en ribbekes liggen te bakken – het ruikt heerlijk!).
We eten er ook lunch, in Roadrunners (lekker en niet duur).
Ondertussen razen er lange transporttreinen voorbij, sommigen zelfs met meer dan 100 wagons.
Er hangt een heerlijke sfeer, échte Americana. Niet de kitsch van Vegas, maar ook bizar in een meer authentieke sfeer. Dit is het Amerika dat ik herken van “Cars” (Radiator Springs, het stadje in de film, zou sterk gebaseerd zijn op Seligman) of andere road movies.

Onze laatste stop is bij Hackberry, een heerlijk vervallen, oude keet die jaren ’50 uitademt en boordevol Route 66-souvenirs en memorabilia zit. In het vrouwentoilet staan gigantische paspoppen gekleed als Marilyn Monroe, bij de mannen hangt het vol pin-ups en borsten. Buiten wiegen en piepen metalen signaalborden op het ritme van de wind die droog blaast. Het is brandend heet, en ik verwacht elk moment “the man with the harmonica” te zien staan.
Ik hou echt van dit stukje vergane glorie.

We komen al vrij vroeg op het hotel aan (rond 16u), en de temperatuur is gestegen naar zo’n 44°C, Death Valley temperaturen.
Het zwembadje van het hotel ligt gelukkig in de schaduw, en ik neem een duik in het water, om achteraf gewoon wat te lummelen met een boek.
Aan het zwembad blijken twee eendjes te wonen die - wanneer iedereen uit het water is – ook zelf een duikje nemen. Ze nemen netjes de trapjes in en uit het zwembad – erg grappig om te zien.

Diner is opnieuw met Karin, en nu ook met Jos en Dollie (een sympathiek Nederlands koppel – er zitten alleen maar sympathieke mensen in onze groep ;-)) en Bruce. Net als in Vegas is ook hier in de Golden Nugget een Claim Jumper, en opnieuw is het eten uitstekend en niet duur.

Morgen staat er een rit van 500 km op het programma, tot San Diego. De teller staat rond de 3.700 km.
Iemand van jullie suggesties wat te doen in San Diego? (het is te vroeg voor Comicon ☹). Misschien San Diego Zoo, en wat rondlopen in Balboa Park…

Het begint hier in ieder geval te korten, en ik weet nu al dat ik het weer enorm zal missen. Maar daar denken we nog niet aan. Eerst verder genieten…

Slaapwel!

Geschreven door Wereldbeelden