Ierland, Skibereen

Deze nacht hebben we gelukkig veel beter geslapen, al dan niet met gebabbel ertussen - I plead guilty.
Vandaag staat er een minder lange rit op het programma. Gezien de afstanden die we morgen en overmorgen zullen moeten afleggen, met Skellig Michael dat er onverwacht tussenkomt (als het doorgaat - dat weten we pas overmorgen, wanneer ik voor vertrek om 7u30 naar de rederij moet bellen) is dat geen overbodige luxe.

Op aanraden van de eigenares van de B&B in Cork brengen we nog even een kort bezoek aan de English Market, dat in elke gids wordt omschreven als een "must see". Ik snap eerlijk gezegd niet waarom. De overdekte markt vol slagers, visverkopers, hier en daar wat bio-producten, brood, groenten en fruit doet me vooral denken aan een markthal in Azië, met als grootste verschil dat de spullen daar tenminste goedkoop zijn.
We hopen er een stuk kaas en wat brood te kunnen kopen voor de lunch van vandaag, maar we komen van een kale reis terug. Tenzij er een gasvuur en pan in je valies zit, kun je er weinig aanvangen met wat er te koop is.

Rond 10u30 komen we aan in Cork City Gaol. Deze gevangenis is kleiner dan Kilmainham Gaol in Dublin en wordt privaat uitgebaat, met als gekke mogelijkheid dat je er midden in de cellen ook je trouwreceptie kan organiseren. Naar mijn bescheiden mening allemaal wat bizar, maar Daniël is er helemaal wild van (mama van Daniël, u bent bij deze gewaarschuwd...).
Enfin, de gevangenis zelf is een bezoek waard. Er wordt wat informatie gegeven over de republikeinen die er tijdens de burgeroorlog vast zaten, maar de grootste aandacht wordt geschonken aan de gewone Ieren die voor de kleinste misdaden (zoals het stelen van brood) maanden in erbarmelijke omstandigheden vastzaten. Of aan de vele uitgehongerde mensen die tijdens de Grote Hongersnood kleine misdaden pleegden om toch even onderdak en schraal voedsel te hebben (dit gold trouwens ook voor Kilmainham Gaol). Door deze overbevolking verslechterde de levensomstandigheden in de gevangenissen nog meer, maar voor velen was het de keuze tussen een zekere hongerdood of een mogelijkheid tot overleven, al was het in een stinkende, volgepropte, met ziektes geplaagde gevangeniscel.

Na dit bezoek verlaten we Cork richting Kinsale, een klein stadje aan de zee met een erg grote rol in de geschiedenis van het eiland. In 1601 was er een laatste grote opstand van enkele katholieke Ierse koningen uit het noorden tegen de Britse overheersing. Spanje besloot zijn katholieke broeders te helpen en stuurde een kleine armada. Deze vergisten zich in hun navigatie (al een wonder dat ze ooit Amerika vonden - al was dat eigenlijk ook eerder per ongeluk), en landden helemaal in het zuiden, in Kinsale. De koningen uit het noorden stuurden nog in allerijl hun legers, maar het pleit was eigenlijk al beslecht. Ze verloren de strijd, en de Britse overheersing over het volledige eiland was vanaf dat ogenblik een feit en zou duren tot de 20ste eeuw.
Hoe anders zou de geschiedenis gelopen hebben, mochten de Spanjaarden wel geweten hebben waar het noorden lag?

Kinsale werd hierna ook voor de Britten een belangrijke strategische plaats, en er werden enkele forten gebouwd: James Fort en Charles Fort.
Wij brengen een bezoek aan het Charles Fort, dat uitkijkt op de stad en de oceaan.
Het is een van de best bewaarde stervormige forten (ter wereld?) en ronduit indrukwekkend groot, bijna een kleine stad. Jammer genoeg zijn we niet op tijd om de rondleiding te volgen (inbegrepen in de 6 euro toegangsprijs), en we verkennen de site dan maar op eigen houtje. Het aantal informatieborden is beperkt, dus erg veel over de precieze geschiedenis hebben we niet geleerd, bijvoorbeeld ook niet over het aantal soldaten dat er geleefd heeft.
Wat we wél te weten komen, is dat als iemand zich inschreef bij het leger, dit voor het leven was, tenzij een zware wonde of de dood zorgden voor een vroegtijdig einde.
Ook trouwen werd van hogerhand geregeld. Officieel mochten er 6 per 100 soldaten in het huwelijksbootje stappen. De gelukkigen werden uitgeloot. Hun vrouw leefde mee met de andere soldaten. Enkel een gordijn gaf het koppel wat privacy. Vrouwlief hielp mee met de was, strijk, kuis... in ruil voor kost en inwoon.
Ook "onofficieel" konden soldaten trouwen, maar het koppel kon dan niet samenwonen, en de vrouw kreeg ook niet de minste financiële steun.
Ik denk niet dat het er in het leger nu nog zo aan toegaat.

Kinsale zelf is een gezellig stadje, met huisjes in vrolijke kleuren en een plezierhaven met bootjes. We eten er 's middags een sandwich op de pier, genietend van een straaltje zon, dat jammer genoeg het enige van de dag zal blijken te zin.
Wanneer we vertrekken richting Skibbereen begint het hevig te regenen. We rijden langs de kustweg en stoppen nog even in Drombeg, een stenen cirkel. Gelukkig (of helaas?) vlieg ik - in tegenstelling tot het hoofdpersonage uit de "Outlander"-boekenreeks - niet terug naar 1743 wanneer ik ze aanraak. In het midden van de cirkel brengen mensen nog steeds offerandes, onder de vorm van muntjes en bloemen (niets macaber).

En zo komen we uiteindelijk tegen 17u aan in Skibbereen, waar we inchecken in het hotel, dineren bij de plaatselijke Chinees (lekker!), en nu nog een laatste glas drinken in de bar (Daniël dan), terwijl ik dit verslag afwerk.
Morgen staat er heel wat natuur op het programma, dus fingers crossed voor mooi weer!