Vandaag zullen we kilometers vreten (het busje dan). Op dit ogenblik hebben we al zo’n 581 mijl gereden, vandaag doen we er een 300-tal bij, van de koelte en hoogte (we zitten op zo’n 2,5 km hoogte) van Mammoth Lakes, tot de grote droogte en waanzin van Las Vegas, doorheen de verschroeiende hitte van Death Valley, met als letterlijk (niet figuurlijk) dieptepunt Bad Water Basin (85 meter onder de zeespiegel).

We beginnen vroeg aan de dag. Al om 7 uur vertrekt ons busje van het hotel. Zoals ook bij de voorbijgaande dagen stoppen we nog even in een supermarkt voor inkopen voor de lunch van deze middag die we – zo beloofd Bruce – op een bijzondere plek zullen nemen.
Ontbijt is deze keer ook niet in het hotel inbegrepen, en ik grabbel naast een heerlijk uitziende “bread roll” met zwarte olijfjes en kaas voor de middag, ook twee donuts mee. Mijn God, wat zijn ze lekker! Zelfs mijn moeder – aanvankelijk zeer sceptisch bij de Amerikaanse keuken – lekt er letterlijk haar vingers van af.

Het grootste deel van de dag zullen we doorbrengen in Death Valley National Park. Bruce wil zeker voor 16u uit de vallei zijn, om zo de grootste hitte te vermijden. Er is 42°C voorspeld, en als het veel warmer wordt kan onze bus het moeilijk krijgen.

Ik wist nog van mijn eerste rondreis in het westen van de USA dat de landschappen, zelfs in de woestijn, erg divers zijn. Maar zelfs nu ben ik opnieuw verbaasd van de ongelofelijke diversiteit en overgang. Het is allemaal woestijn, maar altijd anders, met hoge, granieten, kale pieken die letterlijk (ik heb dat woord precies al veel gebruikt vandaag) komen pieken achter lager vulkanisch gebergte. Soms ziet het er landschap er bijna maanachtig uit: zwarte vulkanisch gesteente en bruin grint. Dan weer woestijndor en droog met hier en daar plukjes gras, of zelfs dappere Joshua trees (Joshua Tree National Park, boordevol van deze bijzondere boompjes, bezoeken we later op deze reis) die de droogte en hitte trotseren.
We passeren langs kleine steden: Bishop, met een van oorsprong Nederlandse bakkerij (het bord zegt ook echt “Bakkery "– met twee puntjes op de y), Big Pine, Independence, waar in het interneringskamp dichtbij (Manzanar) tijdens WOII na de aanval in Pearl Harbor, Japanners die in de VS woonden werden opgesloten. Achteraf werden ze weer vrij gelaten, maar ze hadden geen rooie duit meer.
In Lone Pine bezoeken we kort het bezoekerscentrum van Death Valley National Park. Er staat een zeer interessante maquette die toont hoe de streek is opgebouwd. Misschien erg onnozel, maar ik wist niet dat Death Valley ook effectief een vallei is. Ik dacht dat het de naam was voor een heel gebied. Het nationale park bestaat uit Death Valley, en ook Paramint Valley, en dan nog wat gebied er rond.

Het is aan Paramint Valley dat we lunchen. Het uitzicht is overweldigend: onder ons kronkelt de baan verder, door de zanderige vallei en over de Paramint Mountains, waar Death Valley ligt. We zien zo’n 40-50 km ver.
De vulkanische rotsen zijn warm om op te zitten. Je zou er een eitje op kunnen bakken.
En dan komt de verrassing die Bruce ons beloofde.
“There’s the jet!” roept hij ineens. Vanuit het niets vliegt een straaljager van achter ons de vallei in. Even snel is hij weer weg, enkel het lawaai blijft nazinderen. Het gebied wordt als oefenterrein voor de navy en jongens van de vliegdekschepen gebruikt.

Na de lunch zetten we onze weg richting Death Valley verder, via de baan die we tijdens de lunch zagen. De klim over de Paramint Mountains is zo’n 11 mijl (16 km), en Bruce zet de airco af, om de motor te sparen zodat deze niet oververhit geraakt.
Pas tijdens het dalen, mag de airco weer op, ook omdat het de motor helpt afremmen.
De naam “Death Valley” zou komen van een groep goudzoekers die hun geluk zochten doorheen de hete vallei. Slechts één wagen overleefde de doortocht, waarna één van de overlevenden zich omdraaide en zei “Goodbye, Death Valley”. De naam is blijven plakken.

We stoppen even aan Stovepipe Wells, een klein “dorpje” met een souvenir winkeltje, toilet en zelfs een motel.
Het is warm, zo’n 40°C in de schaduw en er blaast een warme wind. De eerste kennismaking met wat gaat komen.

Volgende stop is een klein beetje verder, bij Sand Dunes, zandduinen, midden in de vallei. Alsof je in Koksijde of Knokke bent, maar zonder zee en (dure) appartementen, maar met bergtoppen op de achtergrond en oh zo heet! In het zand speelt een windhoos.
We hebben maar enkele minuten om wat foto’s te nemen en rijden dan verder naar de volgende stop, Badwater Basin.
Zelfs met de airco is het warm. Mijn kleren plakken tegen de lederen zetels van de bus, de ramen worden steeds warmer en de zon brandt zelfs door de vensters.

Badwater Basin is de hel op aarde – heet heet heet! De warmte komt van de brandende zon die onverbiddelijk straalt, en de zinderende hete aarde zelf.
Het is het laagste punt in Noord-Amerika, en ligt op zo’n 85 meter onder de zeespiegel. Het is een grote zoutvlakte – wit, dat ook nog eens de hitte reflecteert.
Een kwartier blijven is meer dan lang genoeg.
We kruipen weer allemaal snel de bus in, voor nog een laatste stop: Zabriskie Point, met prachtige versteende duinen in warme pastelkleuren. Het is een klein eindje bergop naar het uitkijkpunt, en ik voel de zon branden. Mijn nek en schouders verbanden, zelfs door mijn sjaal heen, maar het uitzicht is het waard.

In Death Valley zijn nog ook nog enkele oude spookstadjes te vinden, vooral uit de tijd dat er naar Borax gemijnd werd. Maar jammer genoeg is er geen tijd om ze te bezoeken.
Ongelofelijk hoe mensen hier ooit konden leven.
En ik loop niet hoog op met pioniers en goudzoekers, en hun verwoestende gedrag tegenover de native Americans, maar doorzetting hadden ze wel, toen ze door deze onbekende valleien trokken, met paard en kar en soms ook vrouw en kinderen. Death Valley moet de hel op aarde geweest zijn.
Ik ben blij dat ik Death Valley en haar unieke landschappen gezien heb, en haar hitte heb mogen ervaren. Maar de hitte maakt me ongemakkelijk, en ik weet niet of ik er snel zelf met eigen vervoer zou doorheen trekken.

Las Vegas ligt een 120 km van Death Valley.
De stad is doorheen haar (vrij korte) geschiedenis altijd wel een oord van vermaak geweest, en de vele casino’s blijven elkaar overtroeven qua over the top entertainment. Er zijn de fonteinen van de Bellagio’s, de gondels in The Venetian, de rollercoaster van New York New York, de vulkaan van the Mirage, het pretpark in Circus Circus… je kan het zo gek niet bedenken of het is er.
Ons hotel, the Golden Nugget, ligt in Downton Vegas, het “oudste gedeelte” van de stad, net naast Fremont Street, met het grootste led-scherm ter wereld (het overdekt de straat). Als bijzonderheid heeft ons hotel een “shark tank” – een aquarium met haaien – waar je in het zwembad via een tube-glijbaan doorheen kan glijden.
Slotmachines rinkelen, schaarsgeklede dames leggen de kaarten. Binnen of buiten, dag of nacht, het maakt allemaal geen verschil. Het enige dat telt is het geld dat rolt.
We eten iets in één van de restaurants van het casino, Claim Jumper, en het moet gezegd zijn, het is lekker. Mijn dunne frietjes met zout en peper zijn heerlijk, en de steak die mijn mama neemt is van de lekkerste die ik al ooit gegeten heb.
Misschien toch nog een reden om terug te komen ;-).
Voor het internet moet je het in ieder geval niet doen, want Wi-fi kost $14.95/dag, en het werkt dan nog maar half (“You can always take an upgrade” – ik dacht het niet!).

En zo ga ik dit verslag van de dag afsluiten.
Morgen is het een dagje Vegas, dat vooral rusten zal zijn. In de namiddag nemen we de bus naar The Strip met de grote casino’s.
En dan zijn we weg – goed ☺.

Geschreven door Wereldbeelden