Vandaag is wat een rare dag, en eigenlijk niet zo’n heel goede voor de groep. De timing is al verschillende keren op de reis wat fout gelopen (allemaal sterk afgelijnd, soms krijgen we veel te weinig tijd om iets te bezoeken, en vandaag speelt het parten.

Eigenlijk staat er heel weinig op het programma: een stop in Santa Barbara (een rijk stukje Californië) bij de oude Franciscaner Missie en in Santa Barbara zelf, om wat rond te lopen.
Aan de missie krijgen we 20 minuten de tijd, net genoeg om even naar het toilet te gaan en er wat rond te lopen, maar verder bezoeken zit er niet in.
Idem voor het stadje zelf. Twee uur is niet genoeg om zowel een wandeling te kunnen maken als te lunchen. Meer en meer krijg ik het gevoel dat we net als de Chinezen zijn wiens reisstijl ik zo verafschuw: even langskomen – klik, klik, klik met de camera, en weer weg.
Er is een oude trading post in een zijweg onderweg. Het is enkel bekend bij de locals. Er wordt muziek gespeeld, er is bbq, er is sfeer en plezier. Tof dat Bruce het ons laat zien, maar we kunnen er enkel maar passeren en als toeristen foto’s nemen van de mensen die er genieten van een leuk samenzijn. Ik schaam me dood.
Ik had er graag wat gebleven, gepraat met de mensen, geleerd en geluisterd.

We passeren ook nog even bij Solvang, een Deens geïnspireerd stadje, boordevol foute souvenirwinkels, en ook een "Belgian Café" waar de diensters rondlopen in Tiroler-kledij. Ze kunnen er niet mee lachen wanneer ik opmerk dat we er in België zo niet bijlopen (in het algemeen).
Allemaal geweldig voor Amerikanen en Chinezen; Europeanen die het echte kennen, vinden er niets aan. Al hebben ze in Solvang wel het beste yoghurt-ijs dat ik ooit al gegeten heb.

Al om 16u zijn we op het hotel, in een buurt waar niets, maar dan ook niets te doen is. Het hotel zelf – Santa Maria Inn – is mooi en heerlijke authentiek. Het dateert van 1917, en hier in de gang hebben onder andere Joan Crawford en Jimmy Stewart nog geslapen. Er is een zwembad, dus lig ik daar wat, en neem een plons.
En ik heb vandaag mijn 3de boek van de reis uitgelezen (ik zit echt in de chick lit en romance toestanden – zalig! ☺). Maar daarvoor kom ik niet naar Amerika.

Het is een dubbele dag, en ik begin meer en meer ook bij de reis te voelen dat we er niet alles hebben kunnen uithalen, dat ik in deze groepsreis niet iets speciaals heb gedaan dat ik op mezelf niet zou gedaan hebben. Er is geen "Canyonlands"-moment, buiten de momenten die we zelf gecreëerd hebben. Er zijn geen zonsondergangen.
Het is mooi (America the beautiful!), ik ben hier graag, ik heb geweldig fijne mensen leren kennen, er is Bruce met zijn vele ervaring en Karin met haar wil, harde werk en inspirerende, toffe gezelschap, maar deze dag is te weinig gevuld, en geeft het gevoel dat de reis er eigenlijk al op zit. Het is de wachtkamer voor het vliegtuig, en dat is geen leuk gevoel.

Volgende reis naar de USA ga ik proberen om zelf te organiseren.
Als er gegadigde medereizigers zijn, laat maar weten!

Geschreven door Wereldbeelden