De laatste dag begon als alle andere dagen met ons ochtenddansje rond de tenten. Er werd toch wat meer gesproken dan andere dagen waarschijnlijk omdat iedereen nerveus was voor de finish . Er werden zelfs af en toe hele zinnen uitgesproken. Om 06:15 sneuvelde het dagrecord. Opgezadeld, ingepakt en zo fris als dat nog kon fietsten we de laatste beklimmingen tegemoet. In gedachten zaten we al in Praag op een zonnig terras met een halve liter ijskoud bier simpel gelukkig te wezen.
De 125 laatste kilometers naar Praag verliepen vrijwel probleemloos. Afgezien dan van het moment dat ik te laat schakelde voor een onverwacht steile helling. Ik kan nog niet goed omgaan met het doceren van de onmenselijke krachten die zich in deze weken in mijn kuitspieren hebben ontwikkeld. Daardoor trapte ik de ketting muurvast tussen tandwiel en wielnaaf. Geen beweging in te krijgen en er doemden zich allerlei noodscenarios bij me op . Maar hier bleek Hans over tot nog toe voor ons onbekende kwaliteiten te beschikken. De man trok een soort chirurgische handschoentjes aan, trok een serieus gezicht, mompelde wat , betaste de gehavende aandrijving beval ons overal af te blijven en repareerde mijn fiets alsof het dagelijks werk voor hem was. Die vent heeft gouden handjes, Ingrid boft maar . De route bleek vooral aan het eind iets langer dan verwacht doordat de Garmin van onze roadcaptain stond ingesteld op toeristisch , en dus niet op logisch. Daardoor kregen we in het zicht van de haven nog wat forse klimmetjes . Die deden pijn …mijn hamstrings stonden zo strak als de snaren van de viool van Janine Jansen
Om 17:30 namen we Praag in , binnen 12 dagen. Daar kan de wagnergroep nog wat van leren. Helaas wat later dan gepland dus. Volgende keer misschien toch een uurtje eerder vertrekken uit Tilburg.
Het was even onwennig om in plaats van de tentjes op te zetten nu onze intrek te nemen in een comfortabel appartement midden in Praag. Via loting werden de kamers verdeeld. Binnen 10 minuten lag de veurzitter in de zeester houding op zijn kingsizebed met airco ,nadat hij helemaal was losgegaan in z’n eigen badkamer. Na 2 weken zonder vrouwen vonden wij hem zelfs best opwindend zoals hij rond paradeerde met een handdoekje om zijn inmiddels strak geboetseerde spiermassa . Zelf heb ik de slaapbank geloot, maar hè mij hoor je niet klagen. Na 12 nachten op een te smal luchtbedje is die bank goddelijk.
Eigenlijk te moe om nog wat te ondernemen toch vrij snel het bruisende Praag ingelopen. Onze kleding was gezien de beperkte bagageruimte niet helemaal haute couture maar een shabby korte broek en badslippers vielen hier niet op.
Op advies van de veurzitter gegeten bij het restaurant Deer. Want hij wilde wel eens goed eten. De pizza’s, in fietstassen gesmolten kleffe broodjes kaas, bifiworstjes en ander laf voedsel dat met lauw bidonwater het spijsverteringskanaal in werd gerommeld was hij wel beu. Ik heb de afgelopen weken overigens prima gegeten maar onze culinaire behoeften lopen kennelijk niet helemaal parallel.
Het moet gezegd ik heb heerlijk gegeten in een fantastisch mooi restaurant genaamd Deer. Lekker buiten met goede bediening en een doorlopende show aan voorbij schreidende schoonheid. Gelukkig had ik mijn oranje toetertje niet bij me.
Nog even het begin meegemaakt van wat een zinderende zomernacht in het Praagse uitgaansleven beloofde te worden. In de 1500 meter tussen het restaurant en ons appartement kregen deze afgematte, stram bewegende ouwe knarren het alsnog voor elkaar een uitnodiging te krijgen van 5 bloedmooie Nederlandse hertjes om mee te gaan naar de rooftopbar. Vervolgens werden ons” Tittys in the face” aangeboden en nadat we ook die escapade met veel doorzettingsvermogen wisten af te slaan kwam er een donkere vrouw op ons af die gewoon vroeg of wij sex wilden. Natuurlijk wilden wij dat…….maar niet met haar. Nee, zonder haar…nou ja laat maar. Wij vinden het toch fijn te denken dat we nog altijd een woest aantrekkelijke verschijning zijn, laat ons nou even in die waan. Ferry van de Zande zou zeggen: “ yeh..ge mokt ut mee mèèse..da doen zullie “
Beter zou ik nu gaan slapen maar ik heb de opdracht morgenvroeg dit verslag in te leveren .

Dan toch de afsluiting.

Het concept is simpel. Zet een aantal mannen met volstrekt verschillende achtergronden en karakters op een fiets met alleen tentje en wat broodnodige spullekes en stuur ze naar Praag.
De uitvoering vergt wat meer , vooral voorbereiding. Daarvoor gaan echt alle credits naar onze veurzitter Nies. Dank daarvoor Nies.

Het resultaat is dat we 2 fantastische weken hebben beleefd.
We hebben afgezien, gelachen ,beetje gehuild, gevloekt, pijn geleden, en ons afgevraagd wat we nu in godsnaam aan het doen waren, maar vooral genoten.

1275 kilometer en 7324 hoogtemeters, in 12 dagen , op onze leeftijd. Gekkenwerk.
Maar we hebben het gedaan, mission accomplished. En we zijn er trots op.

We zijn gesloopt maar hadden dit voor geen goud willen missen. Je raakt volledig los van je dagelijkse routines en beslommeringen.
Het is bijzonder om mee te maken wat voor band er in zo’n groepje ontstaat.
Zou ik het weer doen? Nee, niet morgen , ben ook blij weer naar huis te mogen en lekker zelf te bepalen wanneer en hoe laat ik dingen doe zonder dat bepaalde iemanden tegen me roepen waar we op wachten …..
Maar volgend jaar ZEKER ! Dan wel met de complete groep, dus inclusief de door ons erg gemistte René,Willem en Marcel.

De stam is weer terug gekeerd van de jacht , maar er komt altijd weer een volgende jacht !

Geschreven door Nies.reisdagboek