Zoals bekend begon ik deze dag met een lange afdaling. Mooie vergezichten, maar verder is een afdaling met zoveel haarspeldbochten niet echt mijn ding. In 10 minuten was ik beneden, waar ik gisteren in de rit naar boven bijna 1,5 uur aan het ploeteren ben geweest. Vandaag een dikke 100 km voor de boeg, maar met ca de helft van het aantal hoogtemeters van de dag ervoor. Eitje dus.

Onder aan de afdaling op weg naar Apecchio, merkte ik dat mijn voorband slap aan het worden was. Balen. Even een poging gedaan om hem op te pompen en kijken wat er gebeurt, maar helaas. Bij het mooie Apecchio was hij weer leeg. Een band vervangen op een racefiets is inmiddels wel gesneden koek, maar deze keer is het toch anders. Eerst alle bagage van de fiets, fiets op zijn kop, binnenband bloot leggen, oppompen en kijken of je hoort of ziet waar het gaatje zit. Niet dus. Dan is er maar één oplossing: vervangen. Wiel er uitgehaald (gelukkig was het het voorwiel) en andere band er op gelegd. En dan alles weer in omgekeerde volgorde. Gelukken bij dit ongelukje: het gebeurde niet in de afdaling, het regende niet en ik had een veilige plek om te staan.

De tocht ging na Apecchio verder met een lange, geleidelijke klim van ca 10 km. Mooie weg en super rustig. Boven gekomen heb ik me getrakteerd op een kouwe cola en bestelde ik een paar boterhammen met kaas voor de lunch, of eerder indien nodig. Ik raakte aan de praat met 2 oude mannetjes die op een bankje zaten bij de kleine bar. De gebruikelijke vragen: waar kom je vandaan? Hoever heb je gefietst? Geen moter? Waarna een van de twee helemaal enthousiast werd, naar binnen liep en tegen de eigenaresse zei, dat ik al zover gefietst had etc. Alleen maar blikken van waardering en een soort trots. Dapper vonden ze het. Door deze fysieke en mentale opkikker, sprong ik weer welgemoed op de fiets.

Vanuit de Marken, reed ik door een stukje Umbrië om daarna in Toscane verder te gaan. De weg was licht golvend met af en toe een stevig klimmetje, maar goed te doen. Eerste grote voor mij welbekende plaats was Città di Castello. De stad zelf ken ik niet goed, maar een aantal jaren geleden hebben wij met Hans en Corrie vlakbij op de camping gestaan in Monte Santa Maria Tibertina: Luna del Monte. Kleine rustieke camping, gerund door een oude wiskundeleraar, die op de camping ook een moestuintje had, waar we gebruik van konden maken.

Vervolgens passeerde ik de buitenwijken van Arezzo. Een mooie oude stad, waar veel scènes van de ontroerende film La Vita è Bella zijn opgenomen. Aanrader! Naarmate de dag vorderde, werden de heuvels / bergen steeds lager. Op deze hoogte in Italië is het kennelijk wat makkelijker om de Apennijnen over te steken dan in het zuiden. Want daar heb ik er volgens mij 4 dagen over gedaan. Het fietsen ging ook goed, omdat het wat bewolkt was, minder warm dan de afgelopen week, waardoor het energieniveau aanmerkelijker langer op peil blijft. Er was ook onweer voorspeld, maar och, zal wel meevallen toch?

Zo’n 10 km voordat ik bij mijn eindbestemming was, werd de lucht toch wat donkerder en ik besloot wat harder te gaan fietsen. Nog 3 km te gaan en het werd nu toch wel heel dreigend. Even getwijfeld: stop ik hier onder het dak van de benzinepomp of neem ik de gok? Ik nam de gok en fietste zo snel ik kon naar de camping. Ik kwam droog aan, maar letterlijk meteen nadat ik ingecheckt was, barstte het los. Felle bliksemflitsen en harde donderslagen die er niet om logen. Even later plensde het er uit. Al sinds 2,5 maand geen serieuze regen gehad hier, dus de mensen van de camping waren blij. Na ca drie kwartier hield het op en zorgde daarmee voor een lekkere frisheid. En daarnaast zorgde het onweer ook voor uitval van alle elektriciteit op de camping. Dat dan weer wel.

Camping La Chiocciola, ooit een tip van Ans en Paul, is redelijk bekend in de familie. Zowel Rianne en ik, als Dick en Lenneke hebben hier ooit gestaan. Vanwege de naam van de camping zeggen wij altijd we gaan naar De Slak. Mooie camping, prachtig sanitair, 3 grote (gemeentelijke) zwembaden en lekker informeel en amateuristisch gerund, echt op zijn Italiaans. Dus wat wil je nog meer? Iets minder Nederlanders zou wel fijn geweest zijn. Zo hebben we in Italië allerlei campings waarvan we vaak de echte naam niet weten, maar die we kennen via de bijnamen die we ze gegeven hebben. Naast de Slak kennen we nog de Bijeneter, de Rosé-camping, de Zorro-camping, de Generaal en de Forellen camping.

Ik houd hier een paar dagen rust, want ik merk aan mijn benen wel enig vermoeidheid. Bovendien moet ik nog op jacht naar een binnenband om niet voor verrassingen te komen staan een dezer dagen. Ik gebruik de tijd ook om het laatste gedeelte van de route (ja, ja…..) uit te stippelen.

Geschreven door Nies.reisdagboek