Gisteravond had ik de gedachte om vandaag een rustdag in te lassen om mijn spieren wat rust te geven. Tis wat, na twee dagen. Ik voelde me echter goed, was vroeg wakker en dacht: laat ik het toch maar proberen en ik kijk wel wanneer het pijn begint te doen. Toen ik op de fiets sprong dacht ik even terug aan het diner van de avond ervoor. Is wel eens beter geweest, maar alla. Wederom vroeg een van de jonge obers bij mijn bestelling van een doppio espresso of ‘I wanted 2 coffees?’ je went eraan. We hadden ook een heuse zanger die uit zijn apparatuur zo ongeveer alle denkbare muziekinstrumenten kon toveren die je je maar voor kunt stellen. Hij deed het heel verdienstelijk moet ik zeggen, waarbij de voor mij meestal onbekende Italiaanse nummers me het meest aanspraken. Met Let it Be, Guanta Namera en Dock of the Bay had ik wat minder. Bij mijn weggaan zag ik plotseling een Engelse dame bij de zangert staan met een microfoon in haar hand. Zij was daar samen met een bevriend stel. Ik dacht nog oh neen, niet dat soort gedoe. Maar toen zij begon te zingen: een stem als een nachtegaal en volgens mij loepzuiver. Zij zong onder meer Ironic van Alanis Morisette en Jolene van Dolly Parton. Prachtig gezongen!

Om half zeven wakker, om kwart over zeven op de fiets. Het was een heerlijke zondagochtend: koel windje, aangename temperatuur en vooral vlak. Ik werd er vrolijk van en begon spontaan te zingen (in mijn hoofd natuurlijk) het liedje Mi de Fiets van JW Roy:

Wie doe mè wa, wie doe mè wa
Wie doe mè wa vandaog
Ik heb de banden vol met wind
Nee ik heb ja niks te klagen
Wie doe mè wa, wie doe mè wa
Wie doe mè wa vandaog
Ik kan wel zeggen ja het mag wel zo.

Waarschijnlijk zijn mijn collega Desiree en ik de grootste fans van JW met zijn in het Kempisch dialect gezongen Americana muziek. JW Roy, wielertalent uit Knegsel, wiens carrière in de knop werd gebroken door de vele bezoeken aan het café Klein Antwerpen van Geert en Annie Kolsters in Knegsel en café Wilhelmina in Eindhoven. Zijn grootste prestatie was een tweede plaats in de ronde van Steensel. Gelukkig is hij toen maar muziek gaan maken.

Na ca 1,5 uur zie ik een klein barretje voor mijn ontbijt. Lekker cappuccino met een puddingbroodje en een appelflap. Toen ik vroeg aan de juffrouw of ze mijn bidons wilde vullen kwam er uit haar mond, waarvan de mondhoeken al wat naar beneden hingen, een hele diepe zucht. Maar ze deed het toch. Toen ik na het nuttigen van deze lekkernijen het kopje en het bordje terugbracht naar haar, zei ik dat het ontzettend lekker was geweest. En jawel hoor: ik zag haar mondhoeken lichtjes een beweging naar boven maken. Eind goed, al goed.

Mijn euforisch gevoel werd allengs minder in de loop van de dag. Met toch nog net wat te steile hellingen en zelfs een stuk van 12-13% waar ik zelfs moeite had om mijn fiets naar boven te duwen kwam ik toch nog behoorlijk uitgeput op de kleine agri camping aan. Het was nog geen 2 uur en ik heb heerlijk gezwommen in het zwembad en een lekker powernapje gedaan.
Bij het avondmaal, een diepvriespizza, geniet ik van het fenomenale uitzicht van de ondergaande zon over de Toscaanse heuvels.

Wie doe mè wa, wie doe mè wa
Wie doe mè wa vandaog

Geschreven door Nies.reisdagboek