Die WijCo's had ik beter niet kunnen doen: zo rond de klok van vijf werd ik wakker met best een zwaar hoofd en heb daarna niet echt meer geslapen. Dan maar vroeg er uit en snel op de fiets. Na nog een kort praatje met de Duitse dame van gisteren werd ik nog aangesproken door een Duitse meneer die ook al op was en met een solo fietstocht bezig was. Dat was een echte: klein tentje, waaruit hij van alles tevoorschijn haalde, zoals een kuipje margarine, broodjes van gisteren en, jawel, een waterkoker! Ik heb hem daarover niet aangesproken, maar bijzonder is het wel dat iemand die zo primitief op vakantie gaat, een waterkoker meeneemt.

Omdat de camping pas vanaf 8.00 uur ontbijt had en het kwart voor acht was, besloot ik niet te wachten, maar te vertrekken. Ik had de hoop dat ik snel iets zou vinden. En jawel, in het dorp bij de bakkerij wilde ik wat broodjes halen en langs de weg opeten. Maar oh verrassing, ze hadden ook belegde broodjes en koffie. Heerlijk was het!

De route ging vandaag van de Rijn af en voerde door de glooiende heuvels van ......; eigenlijk weet ik dat niet, omdat ik geen kaart mee heb, maar alleen mijn trouwe Garmin. Foei, ik schaam me! Prachtige tocht door heel veel korenvelden, soms afgewisseld met mais, over smalle paden die bijna steeds autovrij of autoluw waren. Het was erg warm, zo'n 35 graden, maar eigenlijk wel lekker. Er stond een zacht windje en met de rijwind was het goed te doen. Wel extreem veel water
Bijna de hele dag niemand gezien. Dan heb je veel moment om na te denken waar je mee bezig bent en waarom ik dit doe. Een echt antwoord heb ik nog niet gevonden, buiten het feit dat het dagelijkse fietsen tot nu toe echt goed bevalt en dat je door schitterende natuur komt en door prachtige dorpjes en steden. Wel steeds goed opletten of je voldoende water en eten hebt om voor vervelende verrassingen te komen staan.

Rond lunchtijd kwam ik bij het veerpontje over de Rijn van Nierstein (ja, je leest het goed,) naar Kornsand. Daar kwam ik bij een wegtentje voor motorrijders waar ik informeerde naar de regionale specialiteiten, geheel volgens advies van Alouis en Doris. De man keek een beetje vreemd en adviseerde me toch een broodje Spitsbrat. In de hoop dat het dorp zijn naam geen eer aan zou doen heb ik het erop gewaagd en het was prima. Of hebt eter was dan de schnitzel waag ik te betwijfelen.

Bij het nuttigen van de lunch zaten vier stoere motorrijders aan de tafel naast mij. Zij hadden een leuke discussie over het feit dat alle mensen gelijk zouden moeten zijn, maar at niet zijn. De gespreksleider, die zeer veel aan het woord was, haalde Karl Marx en Das Kapital er ook nog even bij. Op basis van zijn studie van dat boek, was hij tot de conclusie gekomen dat gelijkheid mooi is, maar dat het in de praktijk niet werkt. Wijzend op zijn vriend zij hij "Jij wilt graag een BMW, en ik wil graag een Harley' na!" , waarmee zijn stelling bewezen was.

Na ongeveer 70 km maakte ik een verkeerde keuze. Over een km of 10 was er een camping, maar om de een of andere reden vond ik dar nog te dichtbij en besloot door te rijden. Niet slim, want de eerstvolgende camping lag erg ver weg en de steden waar ik doorkwam hadden wel B&B en hotels, maar die waren schreeuwend duur. Uiteindelijk kwam ik redelijk oververhit aan op camping Haide aan de Neckar, iets voorbij Heidelberg. Dat was juist het jammere: iets voorbij Heidelberg. Een van de mooiste steden van Duitsland met zijn Alte Brücke, de ruïnes van een imposante burcht en prachtig gelegen aan de Neckar. Ik ken Heidelberg vooral omdat daar ergens eind 14e eeuw de eerste universiteit van Duitsland gesticht werd. Het is nog steeds een hele gezellige studentenstad, wat ook te zien was langs de oever van de rivier. Die was bezaaid met zonnende, als student uitziende jeugd die de rest van de wereld graag wilde laten zien hoe goed ze eruit zagen. Vooral de mannelijke six-packers met een minuscuul klein zwembroekje, waarvan je normaal nog geen zakdoekje kunt maken.

De camping maakte wel iets goed. Prachtig gelegen pal langs de Neckar, rustig, weinig gasten en een beetje shabby. Dat laatste vind ik wel leuk, zolang de douches maar een beetje schoon zijn. En dat waren ze. Na de gebruikelijke rituelen vervoegde ik me bij de naar schatting 80-jarige restauranteigenaar om te vragen of ik iets kon eten. Nou dat kon wel, zij het dat hij slechts keus had uit 2 gerechten: iets met sla en jawel: Wiener Schnitzel met Pommes Frites! Na zo'n dag fietsen heb ik wel zin in iets warms en heb dus mijn belofte aan Alouis en Doris meteen de eerste dag al gebroken. Toetje was er niet, alleen koffie en de eigenaar gaf aan dat die nog goed te drinken was, want hij stond pas een kwartier. Dat dus!

Geschreven door Nies.reisdagboek