Vandaag een etappe waar ik lang naar uitgekeken heb: naar Bolsena via een zeer fraai tufsteengebied met vele mooie, middeleeuwse dorpjes. Weer voor zevenen op de fiets en daar was ik blij mee, want het was redelijk bewolkt nog en daardoor aan de benauwde kant. De oude man had de poort van de camping speciaal voor mij vroeg opengemaakt: wat een hartelijkheid en wat jammer dat de twee oudjes zo aan het worstelen zijn met de kwaliteit van de camping. Er zijn enorm veel mogelijkheden. De ligging is uitstekend, mooie schaduwrijke plaatsen, mooie uitzichten, een zwembad en een mogelijkheid tot restaurant. Ik vind dat er iemand die oude mensen moet gaan helpen met die camping. Een uitbater die daar even orde op zaken stelt, dat restaurant weer heropent en een mooie promotiecampagne opzet. Nou Ab, als ik jou was ,zou ik het wel weten! Dan kun je bovendien samen met René gaan koken in het restaurant. Nu is de kans, grijp hem!

Kort na de start passeerde ik Arcidosso, een middeleeuws pareltje dat nog in diepe rust was op dit vroege uur. Mooi is het dan. Ongeveer 1 uur later kwam ik in Santa Fiora waar ik ontbijt scoorde: cappuccino, appelflap en een dikke lip, vast recept. Santa Fiora is één van die ongeveer 1.200 Piu Belli Borghi d'Italia die de moeite van een bezoek zeer waard zijn. Zij hanteren de slogan: als je mij gezien hebt, wordt je meteen verliefd. En verdomd, het is zo. Trappetjes, steegjes, een wirwar van straatjes en de Peschiera: ooit aangelegd als forellenvijver, maar daartoe niet meer in gebruik. In het water mondt nu de bron van het riviertje Fiora uit. Pal naast de vijver een met fresco's versierd kerkje met de naam Madonna delle Neve. Allemaal schilderijtjes.

Het was wederom een lekker pittige route vandaag, maar de beloning was er naar. De volgende schoonheid diende zich aan: Sorano. In een afdaling zie je ineens dit stadje hangen. Ja, hangen, een ander woord heb ik er niet voor. Stokoude huisjes die als legosteentjes tegen de rots aan zijn geplakt met een soort CetaBever superlijm. Je verwondert je over het feit dat ze niet naar beneden vallen en je krijgt tranen in de ogen van hoe mooi dat er uitziet. De tufsteen waar ze op gebouwd zijn is op die plekken waar geen bebouwing is weggesleten door weer en wind, zodat het dorp recht boven de afrond hangt. Er vervolgens naar toe klimmen was overigens nog wel een opgave.

Een mooie eigenschap van tufsteen is dat het vrij zacht is. Dus overal waar je kijkt zie je gaten en holen in de bergwanden. Vroeger gemaakt als schuilplaats voor overvallers, daarna werden ze ook vaak gebruikt als grafkelders en in de tegenwoordige tijd worden de grotere lager gelegen holen gebruikt als opslagplaats voor wijn, graan of andere zaken. Ik heb ook goed zitten kijken naar speciale vogels die in die gaten huizen. Ik heb thuis een paar vogelvrienden in de straat en die zouden me nooit vergeven als ik niet mijn best had gedaan om een Bijeneter of een Karekiet te zien of horen. Wel, tot op heden: wel de Karekiet (want die roept namelijk steeds zijn eigen naam, een ijdeltuit eersteklas dus), maar nog geen Bijeneter. Ik blijf opletten, met gevaar voor eigen leven.

Dat laatste is niet helemaal overdreven. De wegen zijn hier heel bijzonder. In zijn algemeenheid heb je A-wegen en N-wegen en ik wil daar na vandaag aan toevoegen de K-wegen. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen waar de letter K voor staat. Nagenoeg de hele dag heb ik gereden over asfaltwegen die iets weg hadden van een jigsaw puzzel, waarvan de stukjes niet helemaal bij elkaar pasten en uit verschillende dozen kwamen. Gaten, scheuren, reparatiestukken, hobbels, je kunt het zo gek niet bedenken. Er is werkelijk nauwelijks een stuk weg dat bestaat uit lekker effen donkerzwart asfalt met fel witte strepen waar je lekker een afdaling in kunt doen. Het is dus steeds inhouden, laveren om de slechte plekken heen en ondertussen ervoor zorgen dat je niet geraakt wordt door een achterop komende auto, bus of vrachtauto. Want, zoals eerder gezegd, die rijden hier als gekken.

Genoeg gezeurd, want de uitzichten en de dorpjes compenseren de kwaliteit van die weg duizendmaal. Lunch in Gradoli, wederom zo'n dorpje met een middeleeuwse kern en waar je niet of nauwelijks toeristen tegenkomt. Lekker langs de weg bij een barretje een tramezzino op en genoten van de mensen en de eerste blik op het meer van Bolsena. Ik was inmiddels al aardig moe, na ongeveer 75 kilometer en blij dat ik er bijna was. Het kwam me hier inmiddels al weer vrij bekend voor, aangezien dit de vijfde keer is dat ik in dit gebied op vakantie ben. Ik ben hier afgeweken van de Reitsma-route en niet tegen de klok in, maar met de klok mee rond het meer. Da's geen verrassing, want mensen die mij kennen weten dat ik een meegaand type ben.

Door Bolsena gefietst en ongeveer een kilometer daarna lag de eindbestemming: Camping Lido Village, de camping waar ik nu dus voor de vijfde keer op ga bivakkeren. Een gewone camping waar veel Nederlanders staan, maar die mij toch niet tegenstaat. De camping heeft alle voorzieningen (en dat is voor een reiziger héél prettig), is schoon en ligt fantastisch aan het meer. Er staan behoorlijk wat mensen op de camping, maar toch ervaar ik het als niet te druk. Na het gebruikelijke ritueel ben ik naar het dorp gefietst om inkopen te doen. Stroom was namelijk lastig om van alles goed op te kunnen laden en de speelgoedharingen die bij deze nieuwe tent hadden gezeten waren toch echt niet stevig genoeg om hier de harde grond in te krijgen en waren in ideële zo krom als een hoepeltje.

In Bolsena snel die spullen gekocht en mij genesteld op het terras aan de rand van het meer, met een Spritz om de dorst te lessen. Het was feest. Bolsena klopt gewoon! Een prachtig, grijs, gestapeld stadje, mooie laantjes met eeuwenoude platanen en een schitterende ligging aan het meer. Er was veel leven: een groep die muziek aan het maken was, een soort rommelmarkt met 'professioneel' antiek en leuke herinneringen voor thuis en vooral mensen die rondlopen en op muurtjes en terrasjes met elkaar aan het kletsen zijn. Ondertussen een lekker windje en een prachtig uitzicht op het meer. Tja, een soort God in Italië.

Op de camping ben ik gaan eten bij de visafslag. We noemen dat zo vanwege de vorm van het dak waar bar en restaurant van de camping zijn ondergebracht. We gaan zien of de keuken nog net zo goed is als een paar jaar geleden. Eerst ga je aan de counter je eten bestellen en afrekenen en je geeft dan een naam op die ze afroepen als het klaar is. Simpele en degelijke formule. Ik denk ik geef voor hen een makkelijke naam om uit te spreken op: Nizzo. Maar blijkbaar articuleer ik niet zo heel goed en ik zag haar pen opschrijven: Nixon. Ook leuk toch, dat je nog een keer met de naam van een ex-president van Amerika wordt aangesproken. Morgen ga ik proberen met Trump.

Ondertussen kun je buiten zelf een wit plastic tafeltje zoeken aan de rand van het meer. Mensen wat zit je hier verschrikkelijk mooi! Een lekker avondbriesje om de hitte van de dag te verkoelen, de kabbelende golven van het meer, de zon die bijna onder gaat over mijn eten en Demis Roussos die Let It Be zingt. Dit is gewoon een sprookje; wederom jammer dat ik er maar alleen van zit te genieten. Ik ga aan de serveerster vragen of ze het moment in een foto kan pakken, een welhaast onmogelijke opgave, maar we gaan het zien.

Ik ga hier een paar dagen 'rust' houden, dat wil zeggen pas op de plaats. Ik ben ruim op tijd omdat ik in het begin redelijk doorgefietst heb, maar ook omdat ik geen persoonlijke of fietspech heb gehad. Ik denk dat ik morgen toch wel een beetje ga fietsen, maar ik ga nog even zien hoe en waar. Eerst nog even de live-zanger beluisteren. Die is net begonnen met de Final Countdown.

Welterusten!

Geschreven door Nies.reisdagboek