Er was mooi weer voorspeld, dus snel ontbijten en vervolgens naar het Postambt in Ellwangen. Want zoals het spreekwoord zegt: "Alles wat je thuis laat is meegenomen". Na een week fietsen besefte ik dat dit een waarheid als een koe is. Ik had de avond vantevoren al wat spullen bij elkaar gezocht om terug naar Nederland te sturen en uitgevonden dat het postkantoor op zaterdag vanaf 9.00 uur open was. Ik ging dat rond de klok van 8.30 uur nog evn checken n inderdaad: vanaf 9.00 uur geopend. Dat werd nog bevestigd door een postmedewerker die ook op dat moment aankwam, de deur opende en redelijk sjagrijnig zei: "Wir offenen ab neun und niemanden komt früher herein!" Zo dat was nog eens een statement op de vroege zaterdagmorgen. Dit gaf mij de tijd om even door Ellwangen te fietsen. Een mooi stadje (gesticht in 764 als Benedictijner klooster) met een kasteel, historische binnenstad, kleurige gevels, een mooie basiliek en een hele levendige sfeer. Om 9.00 uur werd alles keurig en professioneel afgehandeld door de Deutsche Post: mijn pakket naar Rianne was onderweg!

Overigens is Ellwangen een mooi en sfeervol stadje, maar dat is ook wel eens anders geweest. De zwarte bladzijde in haar geschiedenis zijn de heksenvervolgingen, die hier tot de hevigste in Europa behoorden. Rond 1600 werden er hier in een paar jaar tijd meer dan 450 heksen omgebracht. Zowel mannen als vrouwen.

Ik had besloten om vandaag goed naar de weersvooruitzichten te kijken en op basis daarvan mijn fietstijd en -afstand te bepalen. Rond het middaguur besloot ik dat mijn eindpunt van vandaag net iets voorbij Augsburg zou liggen. Het weer was prachtig. De route viel een beetje tegen. In het begin prima (zeker het gedeelte tussen de riviertjes de Kocher en de Jagst), met weggetjes tussen de korenvelden en velden met iets waarvan ik niet weet wat het was. Ik denk gerst en rogge. De eerste 20 km waren vrij vlak, toen kwam een steile klim van 3 km en daarna werd het weer vlak met tegen het einde nog een paar gemene klimmetjes. De route ging vooral door weilanden en bossen op meestal onverharde fietspaden. Erg mooi, maar op een gegeven moment een beetje saai. Dat werd beter tegen het einde toen de route langs de rivier de Lech liep. Met een grote boog om de grote stad Augsburg heen zag ik mooie meertjes, stuwen en stuwmeren, steeds fietsend met de rivier aan de rechterhand. Ik had de afstand verkeerd ingeschat, waardoor ik na 140 km rond 18.30 uur helemaal kaduuk aankwam bij mijn hotel. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een halve liter koud bier!

Onderweg heb ik twee keer een flinke regenbui gehad. De eerste verraste mij volkomen. Het werd al wat donkerder en ik hoorde wat gerommel in de verte, maar recht voor mij uit was de lucht nagenoeg onbewolkt. Wat kan er gebeuren dacht ik? Nou het kan snel gaan. Voor de zekerheid had ik al de regenhoezen over mijn 3 resterende tassen gedaan, en toen ik de eerste druppels voelde ging ik meteen mijn Batman-cape tevoorschijn halen. Ik had het vooraf natuurlijk even moeten uitproberen. De poncho paste niet over mijn helm, helm afgedaan en die rolde over de straat, de achterkant van de poncho was veel te kort en toen het echt tekeer ging ben ik zsm onder een afdak gaan schuilen wat gelukkigerwijs in de buurt was. Ik schrok even van de heftigheid. Harde windstoten en gigantische hoeveelheden water werden in een kwartier over mij uitgestort. Het mooie is dat het daarna snel weer war meerdere, de zon weer tevoorschijn kwam en Ik dus gewoon verder kon fietsen. De tweede keer was ik wel op tijd; voordat het losbarstte een mooi afdak gevonden en de poncho maar even laten zitten.

Ik krijg trouwens veel reacties via de app op mijn trip van mijn fietsmaten van mijn fietsclub de Panini's. Erg leuk, en verschillende van hen zouden ook graag zo'n tocht ondernemen. Ik kan zee tav an harte aanbevelen. Onze oorspronkelijke naam was overigens Panini's e Padrini, zodat ook de Godfather in de naam voorkwam. Dat kon je wel aan Bert overlaten. De leden hebben ook allemaal ooit Italiaanse namen gehad al zijn die wat in de vergetelheid geraakt. Voor de historici:
Frank: Il Grasso (= de vette, omdat hij vroeger wat dik was)
René: Il Nono (= omdat hij bijna nooit meegaat)
Frits: L'orso del corso (= beer van de weg, omdat hij altijd ijzersterke routes uitzette)
Bob: Il Tranquilo (= de rustige, spreekt voor zich)
Yvonne: La Parlanda (= de pratende, dat spreekt nog meer voor zich)
Willem: Il Forte (= de sterke, vanwege zijn ballonkuiten)
Marcel: Il Lungo (= de lange, duidelijk toch)
Lenneke: La Corta (= de kleine sterke)
Nies: Angelo (= de engel, vanwege zijn lichtvoetigheid en zijn techniek waardoor hij lijkt te zweven).

Genoeg flauwekul. Vanavond heerlijke gegeten in een Italiaans restaurant met lekkere wijn en pasta. De koolhydraten zijn weer aangevuld. Wel weer iets doms gedaan, waar ik nog wel eens spijt van kan gaan hebben. Na de handwas had ik deze in de droger van het hotel gedaan. Ik had daarbij ook mijn steunzooltjes gedaan, zodat die ook een keer schoon gemaakt waren. Erg balen toen ik ze eruit haalde. Door de hitte waren ze helemaal gekrompen en opgekruld en hiermee totaal onbruikbaar geworden. De andere steunzooltjes zaten in de schoen die ik juist vanmorgen terug naar Nederland heb gestuurd. Best wel klote. Ik ga eens kijken hoe het zonder gaat en probeer zsm inlegzooltjes te bemachtigen. Welterusten.

Geschreven door Nies.reisdagboek