Wat betreft het liedje Wie doe mè wa: natuurlijk hebben jullie gelijk. Het nummer is van Skik; wist ik en had dat erbij moeten vermelden. Blijft dat ik de versie van JW toch liever hoor. En Skik maakt ook echt hele mooie muziek.

Vanwege de verwachte hitte, op om 6.00 en om 6.30 uur op de fiets. Heerlijk rustig was het en wat is het Toscaanse landschap verschrikkelijk mooi. Je kunt echt elke 5 minuten afstappen en een foto maken. Wat mij betreft nog steeds het mooiste stuk van Italië. Vandaag een goede maar zware fietsdag gehad van ong 70 km. Vandaag passeerde ik onder meer Siena, Tavernelle in Val di Pesa en San Casciano in Val di Pesa. Wat geweldig als je kunt zeggen dat je daar woont: San Casciano in Val di Pesa. Dat klinkt toch anders dan: ik kom uit Tilburg, of nog erger: uit Breda. San Casciano in Val di Pesa……prachtig!

Het goede nieuws is dat ik nog steeds bekaf ben na de fietstocht, maar dat ik geen last van mijn benen heb. Als ik het vergelijk met de eerste dag: 15 km minder gefietst, maar wel hetzelfde aantal hoogtemeters. Dus per saldo zwaarder. Kennelijk is er effect op de spieren van de eerste 3 dagen. Das mooi. Er is vooruitgang. Toch geeft dit ook het besef dat sommige toekomstige gedeeltes van mijn geplande route toch echt te zwaar zijn. Met name in Basilicata en de Abruzzen. Misschien moet ik dus een list gaan verzinnen.

Bij aankomst op de camping heb ik eerst 3 blikjes Lemon Soda opgedronken (een hele liter is dat) om weer wat bij te komen. Daarna ingecheckt en iets te horen gekregen over de regels op de camping. Op mijn vraag of ik een badmuts nodig had in het zwembad, keek de juffrouw mij aan en met een nauwelijks onderdrukte glimlach kijkend naar mijn hoofd zei ze: per lei non è necessario (voor u is dat niet nodig). Het was te warm om er echt een discussie over discriminatie van ouderen tegenaan te gooien, dus ik heb het maar zo gelaten.

Zit ik bij het zwembad rustig te genieten van mijn welverdiende halve liter Franziskaner Weissbier, kom er ineens een Duitse man, Rudi, naast me zitten met de binnenkomer: “Bevalt dat tentje van jou goed en zou je het mij aanbevelen?” Rudi had nog maar amper mijn antwoord gehoord, of hij ging meteen van start in Germinglish. Weet je wel, van: “mayday, mayday, we are sinking”; “what are you thinking about”? Daar valt nog mee te leven, ik was blij dat ik het gesprek / monoloog (Rudi had licht autistische trekjes) niet in het Duits hoefde te doen. Binnen 15 minuten was ik volledig op de hoogte van alles. Hij had autopech moest terug naar Duitsland, vakantie afgebroken. Hij rookte als een ketter, was een zeer fanatiek motorrijder en fietser en op zijn fiets heeft hij wielsets die hij kan wisselen, met een banddiameter van 31 resp 41 cm. Ik weet ook zijn wattage per gram lichaamsgewicht dat de helft is van professionele renners. Wat me nog het meeste bijgebleven is, is de tic dat hij elke minuut met zijn duim en wijsvinger even zijn bril rechtzette. Als je daar op gaat letten, kan het behoorlijk irritant zijn. Hij had zijn gezicht ook niet echt mee. Bij het uitreiken van de gaven der schoonheid heeft hij duidelijk niet vooraan in de rij gestaan. Gelukkig besluit Rudi een duik te gaan nemen en heb ik weer rust. Af en toe eens aanspraak en leuke contacten tijdens een dergelijke trip is keileuk, maar er zijn grenzen.

Verder opvallend dat er, althans in mijn beleving (oude man, etc) zoveel kleurrijke figuren zich op het terras vertonen. Twee jonge jongelui die hun hele lijf vol met tatoeages hebben staan en daarmee een beetje lopen te showen, maar ook een jongen die met een zwarte broek vol met gaten rondloopt. Een klein slijtageplekje ben ik wel gewend, en ook een scheurtje hier en daar, maar bij deze jongen was het een wonder dat alles nog aan elkaar bleef hangen, zo groot waren die gaten. Maar het meest bijzondere fenomeen was een gigantische reus van een man, die door de mensen op het terras Mario genoemd werd, van naar schatting 150 kg, cupsize A of D ( ik weet nooit waar dat begint, maar die van hem waren enorm) en een buik die over minimaal de helft van zijn zwembroek hing en waaronder zich waarschijnlijk nog tot voor kort verloren gewaande paddestoelsoorten bevonden. Zijn rokerigere en zware stem maakte dat ik hem met enig ontzag bekeek.

Nu naar het restaurant, waarvan sommigen van de staf denken dat het open is en anderen niet. Ben benieuwd! Morgen ga ik een rustdag nemen: alles goed wassen, wat spullen terug sturen naar Nederland (toch teveel meegenomen) en een stukje lezen.

Geschreven door Nies.reisdagboek